H Marianne Faithfull και η καλοκαιρινή νύχτα στο Θέατρο Βράχων

Δεν πέρασαν ούτε ένα, ούτε δυο, μα πενηνταεννιά ολόκληρα χρόνια από τον Ιούνιο του 1964. Το μήνα που κυκλοφόρησε στο Ηνωμένο Βασίλειο το “As Tears Go By” με B-side τη διασκευή του “Greensleeves”. Και ήταν αυτό το κομβικό δώρο του συνθετικού δίδυμου Mick Jagger και Keith Richards των Rolling Stones που απετέλεσε το εισιτήριο της δεκαοκτάχρονης καλλονής για την παγκόσμια καταξίωσή της που θέλει την πλέον εβδομηνταεπτάχρονη Marianne Faithfull, που γεννήθηκε στις 29 Δεκεμβρίου 1946, να φιγουράρει ακόμη στα δημοψηφίσματα του κραταιού περιοδικού “Rolling Stone”, ανάμεσα στις εκατό πιο σημαντικές γυναίκες της εποποιίας του Rock’n’Roll.  

Στις 4 Απριλίου 2020 εισήχθη για επείγουσα νοσηλεία που διήρκησε εικοσιδύο μέρες, ως προσβληθείσα από τον ιό που ταλαιπωρεί την ανθρωπότητα. Και λίγο έλειψε να της στοιχίσει την ίδια της τη ζωή…

«Ακόμα αισθάνομαι τις επιπτώσεις του ιού, η ζημιά που μου προξένησε ήταν πολύ άσχημη» δήλωσε η καταβεβλημένη τότε καλλιτέχνιδα. «Επηρέασε σφοδρά τους πνεύμονές μου, τη μνήμη μου, μα ακόμα και την αντοχή μου. Δεν θα μπορούσε να είναι χειρότερα. Δυστυχώς, δεν ξέρω αν θα μπορέσω να τραγουδήσω ξανά. Εξασκούμαι μία φορά την εβδομάδα, κάνω ότι περνά από το χέρι μου, αλλά μοιάζει πλέον πολύ δύσκολο. Μου αρέσουν οι περιοδείες και ραγίζει η καρδιά μου στην πιθανότητα να μην μπορέσω να το ξανακάνω».

Κι όμως. Η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία. Και να που η Αγγλίδα τραγουδοποιός ολοκλήρωσε και κυκλοφόρησε στις 30 Απριλίου 2021 το “She Walks In Beauty”, τον πρόσφατο μεγάλης διάρκειας δίσκο της με μελοποιημένα ποιήματα των Ρομαντικών του 19ου αιώνα. Τιμώμενα θεριά του γραπτού λόγου όπως οι Byron, Keats, Shelley, Hood, Lord Tennyson και Wordsworth. Ήταν μια παντοτινή λαχτάρα της που στήριξε για άλλη μια φορά ο σύντροφος της ζωής της που διατελεί και μάνατζέρ της, ο Francois Ravard. Σε τούτο το κύημα όπου συνέβαλε καίρια ο βιολιστής των Bad Seeds Warren Ellis συνθέτοντας τη μουσική, μα και ως παραγωγός δίπλα στον Head, συμμετέχουν τρεις μόνιμοι φίλοι και συνοδοιπόροι της: ο Nick Cave, ο τσελίστας Vincent Segal και ο Brian Eno.

Με αυτά κι αυτά, να ‘μαι ξανά λοιπόν στο πάτωμα οκλαδόν, να αναμοχλεύω τα κλασέρ του φωτογραφικού μου αρχείου, αφού στα τέλη του 2005 ήταν που έκανα προσωπικά ως φωτοειδησεογράφος την πλήρη (και δίχως γυρισμό) μετάβαση από την «αναλογική» στην ψηφιακή τεχνολογία. Βλέπεις, ανειλημμένες υποχρεώσεις με ήθελαν να απουσιάζω από την τελευταία συναυλία της Marianne στη χώρα μας, στις 7 Ιουνίου του 2011 στο Θέατρο Λυκαβηττού. Όμως ήμουν εκεί το Μάρτιο του 1996 στο «Ρόδον», όπως και τον Ιούλιο του 2005 στο Θέατρο Βράχων. Και είναι η έως και παρεξηγήσιμη κατάσταση του μνημονικού που μου με θέλει να επιλέγω τη δεύτερη.    

Φωτορεπορτάζ: Marianne Faithfull, Κρίστη Στασινοπούλου – Θέατρο Βράχων, Αθήνα, Παρασκευή 15 Ιουλίου 2005

Η όμορφη καλοκαιρινή βραδιά ξεκίνησε από σκηνής με την αγαπητή συμμαθήτρια του αείμνηστου αδελφού μου Βύρωνα Κισατζεκιάν στη σχολή Μωραΐτη, την πολυτάλαντη Κρίστη Στασινοπούλου. Κι αν υπήρξαν κάποιοι συνάδελφοι του μουσικού τύπου που κατέγραψαν τις επόμενες μέρες την (εύλογη) απορία τους για την επιλογή της διοργανώτριας εταιρίας στο να παντρέψει το πολυπολιτισμικό μουσικό αμάλγαμα της διεθνούς συμπατριώτισσας μας με τη βραχνή, rock τραγουδοποιία της πρώτης καψούρας του Mick Jagger, προσωπικά είδα αρκετούς ακόμη που λικνίζονταν ρυθμικά σαν κι εμένα απολαμβάνοντας τούτο το μισάωρο ταξίδι του Orient Express. Όμως δε θα μπορούσα να ισχυριστώ το ίδιο για αυτό που ακολούθησε. Και το λέω αυτό παρότι παραμένω μέγας οπαδός του χαρισματικού μπασίστα Fernando Saunders…

Παρότι θαυμάζω τις μπασογραμμές του όπου κι αν έχει συμμετάσχει, μέσα από κυκλοφορίες των Lou Reed, Jan Hammer, Suzanne Vega, Hamilton Bohannon κ.α., ο έγχρωμος πολυοργανίστας θέλησε να μας ζεστάνει καταρχάς ως κιθαρίστας, συνοδεία του πληκτρά της βραδιάς, παρουσιάζοντας κομμάτια από το τότε πρόσφατο προσωπικό του άλμπουμ (σε συνεργασία με τον Yioshigaki Yasuhiro) “Devotion” για κάνα μισάωρο. Γεγονός που μαζί με το άχαρα μακροσκελές κενό ως που να ανέβει η Faithfull στη σκηνή, μας ήθελε τουλάχιστον… ανυπόμονους.

Το αργόσυρτο “Trouble In Mind” άνοιξε νωχελικά την αυλαία. Όμως μη τρελαθούμε. Συναυλία της μελαγχολικής ιέρειας πλήρωσες να δεις! Κι ας ήταν πλέον διπλάσια από το πάχος. Με το “Before The Poison” να έχει κυκλοφορήσει τον Ιανουάριο στις Η.Π.Α., το set list συμπεριλάμβανε μεταξύ άλλων και το “Last Song” του Damon Albarn των Blur, όπως φυσικά και το “Crazy Love” που συνυπέγραφε ο πολυαγαπημένος στη χώρα μας Nick Cave. Όμως ήταν αδύνατον να απουσιάζουν οι αναμενόμενες αναφορές στα παλαιά τα μεγαλεία. Έτσι ακούσαμε επίσης τα “Guilt”, “Don’t Forget Me”, “Lucy Jordan”, “Incarceration”, “Kissin Time”, έως ότου να ανατριχιάσουμε πατόκορφα με την απαράμιλλη διασκευή του εκρηκτικά κατανυκτικού “Working Class Hero” που ξεγέννησε ο John Lennon το 1970 και μεταμόρφωσε επικολυρικά τούτη η ξανθιά το 1979, μέσα στο αξεπέραστα πολύπλευρο “Broken English”. Και να που ως έκπληξη της βραδιάς, δίπλα της σε τούτο το τραγούδι, έπαιξε ο Lenny Kaye, ο διάσημος κιθαρίστας της Patti Smith!

Τα “Sister Morphine” και “Broken English” έκλεισαν μια βραδιά που ήθελε τους αμετανόητους να εμμένουν σε αυτή τους τη στάση εθελοτυφλώντας συνειδητά στα όποια «ολισθήματα» της ηλικιωμένης φωνής της Ηρωίδας τους, και τους πιο απαιτητικούς, να σιγομουρμουρίζουν τα συν και τα πλην κατηφορίζοντας τον λόφο. Same Old Story, Same Old Song.