Ο Χρήστος Κισατζεκιάν μοιράζεται εικόνες από τη συναυλία των Red Hot Chili Peppers στην Αθήνα το 2012, με αφορμή την πώληση των δικαιωμάτων των τραγουδιών τους.
Είδες τι σου κάνει η καθολική απαγόρευση συναυλιών εδώ και δεκαπέντε μήνες; Πόσο μάλλον όταν όλα δείχνουν πλέον πως η επιστροφή στην κανονικότητα υπολογίζεται -εκτός απροόπτου!- για το καλοκαίρι του 2022, το νωρίτερο. Μιλάμε δηλαδή συνολικά για 26 μήνες παροπλισμού των απανταχού περιοδευόντων μουσικών θιάσων. Να λοιπόν που δύο χρόνια και κάτι μακριά από τα στάδια και τις αρένες της υφηλίου καταντούν δυσβάστακτα έως και κρίσιμα ακόμη και για θηριώδη ονόματα όπως οι καλιφορνέζοι Red Hot Chili Peppers.
Απίστευτο; Κι όμως αληθινό. Με πωλήσεις που ξεπερνούν τα ογδόντα εκατομμύρια άλμπουμ, με δεκατρία τραγούδια στην κορυφή και εικοσιπέντε στα πρώτα δέκα των charts, με έξι βραβεία Grammy και την ένταξή τους στο Rock and Roll Hall of Fame το 2012, οι προ αμνημονεύτων χρόνων εναλλακτικοί και πλέον διαβόητοι Red Hot Chili Peppers αποφάσισαν αυτές τις μέρες να πουλήσουν όλα τα πνευματικά δικαιώματα των τραγουδιών τους στην επίσης διαβόητη Hipgnosis του Λονδίνου. Για εκατόν σαράντα εκατομμύρια δολάρια! Ένα ποσό που ενώ ακούγεται (και είναι) τεράστιο, παραμένει μηδαμινό μπρος στα διαφυγόντα κέρδη δυο ακυρωμένων ετήσιων, παγκόσμιων περιοδειών…
Απίστευτο; Κι όμως αναμενόμενο για κάθε έναν που ασχολείται με τα οικονομοτεχνικά της παγκόσμιας μουσικής βιομηχανίας. Έτσι λοιπόν το κουαρτέτο δεν είναι το πρώτο που αποφασίζει την κίνηση αυτή ως σανίδα σωτηρίας εν τω μέσω της επάρατης πανδημίας. Έχουν προηγηθεί δεκάδες συνάδελφοί τους μεταξύ των οποίων ο Neil Young, ηShakira, οι Lindsey Buckingham και Stevie Nicks των Fleetwood Mac, ο Bob Dylan, o παραγωγός Jimmy Lovine και άλλοι πολλοί «τυχάρπαστοι». Και έπονται χιλιάδες, οσονούπω.
Έτσι λοιπόν αυτό που απομένει (για πολλοστή φορά) σε μένα και κάθε συγκάτοικο στην τρέλα των ψυχοθεραπευτικών συναυλιών μέχρι νεοτέρας, είναι να βουτήξω βαθιά στις αναμνήσεις μου, χαρχαλεύοντας θύμησες και εικόνες ενός (κοίτα να δεις!) αβάσταχτα πλούσιου παρελθόντος. Έως ότου να πάρουμε ξανά τα βουνά και τα λαγκάδια. Έως ότου να πιάσω ξανά το πόστο μου, την κάμερα στο χέρι.
Φωτορεπορτάζ από τη συναυλία των Red Hot Chili Peppers, AAAK, Sunny Side Of The Razor – O.A.K.A., Αθήνα, Τρίτη4 Σεπτεμβρίου 2012
Τους RHCP τους… πρωτοχόρεψα το καλοκαίρι του 1992 στην υπαίθρια ντισκοτέκ Kashmir στον Αρμενιστή της λατρεμένα ψυχεδελικής Ικαρίας. Στο άκουσμα του «Give It Away» ξεβιδώθηκε η ραχοκοκαλιά μου. Για όσα βράδια έκατσα στο νησί. Ήταν αναμενόμενο άλλωστε. Η ανεπανάληπτη, παροιμιώδης μπασογραμμή του Flea έκτοτε ξυπνά και πεθαμένους, μέσα από μια συνολική ενορχήστρωση και παραγωγή που έως και σήμερα, τριάντα χρόνια μετά από την κυκλοφορία του, αποτελεί το ζητούμενο! Παρόλα αυτά ουδέποτε υπήρξα ένθερμος οπαδός τους σε βαθμό που να παρακολουθώ ακατάπαυστα τη δισκογραφία τους. Όταν όμως άκουσα πως έρχονται κι από τα μέρη μας, νταξ, σιγά μην έλειπα! Ήταν σχεδόν βέβαιο πως δύσκολα θα τους ξαναβλέπαμε στην Ελλάδα, κι ας πόναγε πολύ η απουσία του John Frusciante. Και για δες που πέρυσι παραλίγο να γίνει το θαύμα. Για να μας βάλει τελικά τρικλοποδιά ένα νέο στέλεχος κορωνοϊού.
Όπως και να ’χει, στο επίσημο έμπα του φθινοπώρου του 2012 το Ολυμπιακό Κέντρο Αθλητισμού της Αθήνας ήταν γεμάτο, δικαιωματικά. Τα εισιτήρια είχαν εξαντληθεί από νωρίς. Μη λέμε τα αυτονόητα. Τα κορυφαία (σε πωλήσεις αν μη τι άλλο) αμερικάνικα σχήματα δύσκολα έρχονται στην Ευρώπη, πόσο μάλλον να σταματούν στην Ψωρογιώργαινα (σ.σ.: εδώ και χρόνια οι Γιώργηδες και οι Γεωργίες ξεπέρασαν κατά πολύ τους Κώστες και τις Κωνσταντίνες!).
Επτά το απόγευμα λοιπόν η Σάννη Χατζηαργύρη είχε την μεγάλη της ευκαιρία να διεκδικήσει νέους οπαδούς με τους δικούς μας Sunny Side Of The Razor. Όπως συμβαίνει πάντοτε σε διεθνή γηπεδικά ονόματα βέβαια, ήταν λίγοι αυτοί που αφουγκράστηκαν τα επί σκηνής τεκταινόμενα από τους συντοπίτες μας. Όχι πως οι Βρετανοί As Able As Kane έτυχαν καλύτερης μεταχείρισης δηλαδή! Κι αν το εθνικό μας στάδιο ήταν πλέον γεμάτο κόσμο, το ίσως και παράταιρο μουσικό τους φίλτρο πέρασε και δεν άγγιξε κανέναν (;) αν κρίνω «φωτογραφικά» τις αντιδράσεις.
Με προγραμματισμένη εμφάνιση στις εννιά και μισή, ο Chad Smith, o Flea, ο πρόσκαιρα κουτσός Josh Klinghoffer και ο Anthony Kiedis σκάσανε μύτη ένα τέταρτο αργότερα, προκαλώντας δέος χειροπιαστό. Λογικό και επόμενο το πρόγραμμα να αρχίσει με το εισαγωγικό «Monarchy Of Roses» να τιμά το τότε πρόσφατο «I’m With You». Όμως ήταν στο άκουσμα του «Can't Stop» που έγινε το έλα να δεις. Έλα όμως που σταδιακά δημιουργήθηκε μια συνολική αίσθηση… διεκπεραίωσης για την οποία -μην τρελαθούμε κιόλας- δεν έφταιγε μονάχα ο με το στανιό καθισμένος σε σκαμπό Josh Klinghoffer που γέμιζε τα ξεχειλωμένα παπούτσια του John! Ο Anthony π.χ. έμοιαζε ώρες-ώρες να βαριέται… Με εξαίρεση τον σχιζοφρενή Flea που κατά την ταπεινή μου άποψη πήρε όλο το παιχνίδι πάνω του. Ξεκάθαρα! Παρόλα αυτά θυμάμαι ακόμη το αντίκτυπο που είχε η επιλογή της μπάντας να μας χαρίσει από σκηνής απανωτά τα «Under The Bridge», «Higher Ground» και «Californication».
Όσον αφορά τον ήχο που κακά τα ψέματα αποτελεί έναν σημαντικότατο παράγοντα για την συμμετοχή του πλήθους, το μόνο που λύτρωσε τη δίψα μας ήταν το ηγετικό rhythm section. Διότι οι κιθάρες ήταν πολύ χαμηλά. Και θα ήταν καλύτερα να είχε συμβεί το ίδιο και με το μικρόφωνο εδώ που τα λέμε ετούτη τη βραδιά…
Ο απρόσμενος ρυθμικός αυτοσχεδιασμός του Smith με τον μόνιμα προσκαλεσμένο συνάδελφό του Mauro πυροδότησε το εκτενές encore που μας επιφύλασσε ένα όμορφο φινάλε, με τα «Suck My Kiss», «Ethiopia» και «Give It Away» να δημιουργούν μια λυτρωτική επίγευση στο κατά τα άλλα «ανεκπλήρωτο» όνειρο εβδομήντα χιλιάδων οπαδών.
Ο ήχος των τραγουδιών του είναι συνήθως πιο κοντά στην τζαζ από το ροκ και αντλεί τις εμπνεύσεις των στίχων των τραγουδιών του από τα μικρά κλαμπ των μεγάλων πόλεων
10°
