Ο Χρήστος Κισατζεκιάν μοιράζεται φωτογραφίες από τη συναυλία των Black Keys στην Αθήνα, τον Μάιο του 2015, στο Rockwave Festival.
Εν αναμονή της νέας επερχόμενης δισκογραφικής δουλειάς των Αμερικανών The Black Keys στις 14 Μαΐου, η πρωταγωνιστική τους εμφάνιση στο Rockwave Festival του 2015 στο Terra Vibe της Μαλακάσας σήκωσε κεφάλι μέσα από τα άδυτα του φωτογραφικού μου αρχείου, διεκδικώντας μια θέση σε τούτη τη στήλη.
Όπως μας ενημέρωσε πρόσφατα λοιπόν ο αγαπητός Γιώργος Φλωράκης, το πολυαναμενόμενο άλμπουμ “Delta Kream” των Black Keys θέλει το διάσημο ντουέτο από το Οχάιο να διασκευάζει Mississippi Fred McDowell, Junior Kimbrough, R.L. Burnside και John Lee Hooker. Και είναι πάμπολλοι αυτοί που θεωρούν προκαταβολικά τούτη τη δισκογραφική επιστροφή το σημαντικότερο νέο της χρονιάς που κυλά. Γιατί γράφω «είναι» και όχι «είμαστε»;
Ως αμετανόητος μπασίστας εδώ και σαρανταένα χρόνια, απεχθάνομαι την έλλειψη αυτού του θεμελιώδους οργάνου από κάθε μουσικό σύνολο του χθες και του σήμερα. Το ομολογώ. Μοναδική εξαίρεση που επιβεβαιώνει αυτόν τον κανόνα έως και σήμερα είναι οι Doors, αφού ο ηγετικός Ray Manzarek τιμούσε υπέρ το δέον το βασίλειο των χαμηλών συχνοτήτων με τα δυο του πόδια (βλέπε Hammond B3 pedals). Η ανυπέρβλητη συχνοτική αγκαλιά του μπάσου που λειτουργεί ως γέφυρα χρυσή ανάμεσα στον Ρυθμό και τη Αρμονία, με θέλει να το αναζητώ πάντα και παντού, ώστε να συνδεθώ με την εκάστοτε σύνθεση που αυτό εξυπηρετεί σοφά από γεννησιμιού του. Διόλου περίεργο λοιπόν το γεγονός του ότι με το που ήρθα σε επαφή με τους White Stripes και τους Black Keys, μια προκαταβολική «αντίσταση» με ήθελε να μην τους δώσω τις ευκαιρίες που κατά κανόνα δίνω απλόχερα ως ανοιχτόμυαλος λάτρης της μουσικής…
Όμως να που εν τέλει το αδρό, παράφορο πάθος μου για την Απολλώνια Τέχνη με ήθελε τον Ιούλιο του 2010 που βρέθηκα στο Λονδίνο ώστε να καλύψω το “High Voltage Festival” σε μια βόλτα μου στην περιοχή της οδού Πορτομπέλο, να πάω να ρωτήσω ενθουσιασμένος την πωλήτρια του καταστήματος ρουχισμού “All Saints” τι διάολο ήταν αυτό έπαιζε από τα ηχεία. Για να ανακαλύψω το “I Got Mine”. Να ανακαλύψω (και) τους Black Keys! Από τότε και μετά μπήκα στο τριπάκι να ψαχτώ και με δαύτους (σε ικανοποιητικό βαθμό), έτσι που τον Μάιο του 2015 δεν πήγα αδιάβαστος στη Μαλακάσα για να τους απαθανατίσω.
Φωτορεπορτάζ Rockwave Festival: The Black Keys, The Black Angels, 1000mods, The Big Nose Attack, Puta Volcano – Σάββατο 30 Μαΐου 2015, Terra Vibe Park, Μαλακάσα
Το πλήθος μεγάλο, από νωρίς. Το βράδυ πρέπει να ήμασταν μαζεμένοι πάνω από είκοσι χιλιάδες θεατές. Άλλωστε ήταν η πρώτη καλοκαιρινή συναυλία της χρονιάς. Και το υπόλοιπο line-up δημοφιλέστατο. Οι εκρηκτικοί, τίμιοι Puta Volcano έσυραν το χορό με τον ήλιο ψηλά να τυφλώνει τα μάτια μας. Οι Big Nose Attack ήρθαν και κούμπωσαν στο καταλληλότερο (και πολυπληθέστερο!) gig της καριέρας τους. Οι Χιλιομοδίτες κέρδισαν το μαζικό χειροκρότημα από τα αποδυτήρια, με τον αέρα που τους είχε ήδη προσδώσει η βόλτα τους στα ευρωπαϊκά venues. Και οι Τεξανοί Black Angels παρότι επιλέχθηκαν ως το δεύτερο βαρυσήμαντο «χαρτί» της βραδιάς, αποδείχθηκαν εμφανώς υποδεέστεροι της αντίστοιχης συναυλίας τους στο Fuzz Club, με τον Alex Maas να βρίσκεται σε κακή μέρα…
Δέκα και κάτι το ντουέτο Patrick Carney και Dan Auerbach καταλαμβάνει τη θεόρατη σκηνή. Μα να σου από πίσω τους ξεμυτίζουν και δυο ακόμη φάτσες, προς έκπληξή μας. Και να λοιπόν που επί σκηνής οι πρωταγωνιστές επέλεξαν να με «δικαιώσουν», με τον John Clement Wood να συμβάλει στα πλήκτρα και τις δεύτερες κιθάρες και ω, ναι, με τον Richard Swift στο μπάσο να συμπληρώνει καίρια το ηχητικό τοπίο.
Δυστυχώς, η αρκετά πρόσφατη εξάρθρωση του ώμου του Carney τον Ιανουάριο στις διακοπές του στον Άγιο Βαρθολομαίο ενώ κολυμπούσε, υπήρξε καθοριστική από όσο μου είπαν οι εμπειρογνώμονες της παρέας μου. Και τούτο γιατί καταρχάς πολλά από τα πολυπόθητα hit singles ακούστηκαν από σκηνής σε πιο αργή εκδοχή, και συνάμα ήθελαν τον δίμετρο τυμπανιστή φανερά «μαζεμένο» σε σχέση με το συνηθισμένο του ταπεραμέντο. Όσο για τον ηγετικό Auerbach στην πρώτη τη γραμμή, κράτησε για άλλη μια φορά τα ηνία της παράστασης δικαιωματικά, με μοναδικό του ολίσθημα τα μεγάλα κενά ανάμεσα στα τραγούδια ώστε να αλλάξει εξοπλισμό.
Όμως αν κάτι ενόχλησε τους πάντες, ακόμη και τους πιο ένθερμους και αλαφιασμένους τους οπαδούς, ήταν η έως και πενιχρή ένταση από τα ηχεία της σκηνής, τόσο, που περισσότερο άκουγες τον διπλανό σου να μιλά στο κινητό, παρά το συγκρότημα. Τόσο, που η εορταστική διάθεση για τα είκοσι χρόνια του Rockwave Festival μέσα από τον ψηφιακό Manu Chao στο φεύγα, ακούστηκε πέντε φορές πιο δυνατά από το “Little Black Submarines”!...
Ο ήχος των τραγουδιών του είναι συνήθως πιο κοντά στην τζαζ από το ροκ και αντλεί τις εμπνεύσεις των στίχων των τραγουδιών του από τα μικρά κλαμπ των μεγάλων πόλεων
15°
