50 χρόνια από την κυκλοφορία του άλμπουμ «Sticky Fingers» των Rolling Stones: Το εξώφυλλο του Andy Warhol, ο τρόπος που ηχογραφήθηκε και η επίδρασή του.
Στις 23 Απριλίου 1971 κυκλοφόρησε το “Sticky Fingers”, το ένατο βρετανικό και ενδέκατο αμερικανικό στούντιο άλμπουμ των Rolling Stones: ήταν το άλμπουμ που καθιέρωσε το logo των Stones, τα χείλη και τη γλώσσα που είχε σχεδιάσει ο John Pasche. Στο “Sticky Fingers” ήταν η δεύτερη φορά που ο Mick Taylor έπαιζε κιθάρα -μετά το live “Get Yer Ya-Ya's Out!”- στη θέση του Brian Jones: ο Jones, ο πρώτος του «Κλαμπ των 27χρονων», είχε φύγει από τη ζωή δυο χρόνια νωρίτερα.
Το εξώφυλλο του άλμπουμ είχε σχεδιάσει ο Andy Warhol και στις πρώτες παρτίδες των δίσκων το φερμουάρ άνοιγε: αργότερα, για λόγους οικονομίας, αλλά και επειδή το φερμουάρ κατέστρεφε το βινύλιο κατά τη μεταφορά υπήρχε μόνο η φωτογραφία του τζιν. Εξάλλου, σε μερικές χώρες, όπως στην Ισπανία του στρατηγού Φράνκο, το φερμουάρ ενέτεινε το σοκ και το εξώφυλλο λογοκρίθηκε όπως και το κομμάτι “Sister Morphine” που αντικαταστάθηκε από μια live εκτέλεση του “Let It Rock” του Chuck Berry.
Τόσο τα κομμάτια όσο και η εμφάνιση του δίσκου έμειναν στην ιστορία του ροκ ως ένα ορόσημο: το άλμπουμ έφτασε στην κορυφή των charts, ένα από τα κομμάτια, το “Brown Sugar”, σκαρφάλωσε στο Νο 1 του Billboard ενώ το “Sticky Fingers” ψηφίστηκε ως το δεύτερο καλύτερο άλμπουμ εκείνης της χρονιάς στην ετήσια δημοσκόπηση κριτικών του Village Voice - το πρώτο ήταν το “Who’s Next” των Who. Ο Lester Bangsτο ψήφισε ως Νο 1 άλμπουμ της χρονιάς, αλλά ο παντοτινά δύσκολος Robert Christgau το κατέταξε στη 17η σειρά της λίστας του 1971, τοποθετώντας στο Νο 1 τους Joy of Cooking.
Έτσι κι αλλιώς, το 1971 οι μουσικοκριτικοί μπορούσαν να είναι απαιτητικοί: ήταν μια υπέροχη χρονιά όπου κυκλοφόρησαν μερικά από τα καλύτερα άλμπουμ όλων των εποχών - ο Rod Stewart έβγαλε το “Every Picture Tells a Story”, ο Van Morrison το “Tupelo Honey”, ο John Lennon το “Imagine”, οι Grateful Dead το άλμπουμ με τίτλο το όνομά τους, η Carole King το περίφημο “Tapestry” και οι Doors το “LA Woman” που κυκλοφόρησε στις 19 Απριλίου.
Οι ηχογραφήσεις του “Sticky Fingers “ξεκίνησαν τον Μάρτιο του 1970, αλλά μερικά κομμάτια είχαν ήδη ηχογραφηθεί στο Muscle Shoals Sound Studio στην Αλαμπάμα τον Δεκέμβριο του 1969. Το άλμπουμ περιελάμβανε αρχικά 10 κομμάτια (στην deluxe έκδοση προστέθηκαν κι άλλα από τη συναυλία στο Λιντς) ανάμεσα στα οποία ήταν το “Wild Horses”, το “Bitch”, το “Sister Morphine”, το “Dead Flowers”, το “Honky Tonk Women”, καλύπτοντας ένα ευρύ φάσμα μουσικών υποειδών, από το hard rock μέχρι τα μπλουζ.
Εκτός από τα μέλη του συγκροτήματος -Mick Jagger, Keith Richards, Mick Taylor, Bill Wyman και Charlie Watts- στο άλμπουμ συνεργάστηκαν μεγάλοι μουσικοί όπως ο Ry Cooder στη slide guitar και ο Billy Preston στα πλήκτρα.
Ο ήχος των τραγουδιών του είναι συνήθως πιο κοντά στην τζαζ από το ροκ και αντλεί τις εμπνεύσεις των στίχων των τραγουδιών του από τα μικρά κλαμπ των μεγάλων πόλεων
10°
