Μουσικη

Τον Φύλακα, ρε κάλπη;

«Αυτός ο άνθρωπος είναι άγιος, δεν τον βλέπεις;»

Λένα Διβάνη
1’ ΔΙΑΒΑΣΜΑ

40 χρόνια από τη δολοφονία του Τζον Λένον: Η συγγραφέας Λένα Διβάνη διηγείται τι ένιωσε όταν έμαθε το τραγικό γεγονός.

Ήταν σχεδόν ξημερώματα όταν άκουσα από το ραδιόφωνο ότι ένας μίζερος ηλίθιος ζήτησε αυτόγραφο από τον Τζον Λένον, το πήρε και μετά σήκωσε το άθλιο χέρι του και του ’ριξε μία στο δόξα πατρί. Ήταν πέντε παρά, είχα μια αυπνία αγνώστου αιτιολογίας και βρέθηκα απροετοίμαστη να στέκομαι όρθια καταμεσής στην κουζίνα με ένα μισοξεφλουδισμένο πορτοκάλι στο χέρι (πάντα έτρωγα ένα πορτοκάλι όταν δεν μου κολλούσε ύπνος) να μιλάω μόνη μου. Σε ποιον να απευθυνθώ; Οι αδερφές μου κοιμόνταν στο άλλο δωμάτιο. Το αγόρι μου κοιμόταν στο στρατόπεδο. Οι φίλοι μου από τη σχολή κοιμόνταν στα σπίτια τους. Γιατί, ρε φίλε; είπα στο τρανζιστοράκι μου. Τι σου έκανε ο Τζον και τον χτύπησες σαν μπεκάτσα; Αυτός ο άνθρωπος είναι άγιος δεν τον βλέπεις; Άντρας που μπορεί να ερωτευτεί μέχρι τρέλας γυναίκα σαν τη Γιόκο Όνο είναι άγιος. Άντρας που ρίχνει στα σκυλιά καριέρα και φίλους για μια οποιαδήποτε γυναίκα είναι σπανιότερος από ριγέ μονόκερο. Αυτόν βρήκες να σκοτώσεις; αναφώνησα σαν σαλεμένη μέσα στη μισοσκότεινη κουζίνα – εμπνευσμένη μάλλον από τον Ελευθέριο Βενιζέλο που αναφώνησε ακριβώς την ίδια φράση όταν έμαθε ότι οι οπαδοί του έφαγαν μπαμπέσικα τον τζέντλεμαν της πολιτικής Ίωνα Δραγούμη.

Εκείνο το βράδυ δεν κοιμήθηκα. Την άλλη μέρα ξεκοκάλισα ό,τι εφημερίδα υπήρχε. Παράλληλα άκουγα ραδιόφωνο νον στοπ μήπως και καταλάβω τίποτα – από παιδί την είχα αυτή τη μανία. Ήθελα να καταλάβω, δεν ησύχαζα αν δεν καταλάβαινα τα τι και τα γιατί. Και τώρα δεν ήταν ο θάνατος του ινδάλματος που με είχε σοκάρει – εγώ ήμουν κορίτσι των Stones, ποτέ δεν ήμουν σούπερ φαν του Τζον Λένον (εκτιμούσα βέβαια το working class hero και ειδικά το σημείο που λέει There’s room at the top they’re telling you still/ But first you must learn how to smile as you kill/ If you want to be like the folks on the hill). Ήταν το ακατανόητο της επιλογής αυτού του μαλάκα (το λέω μετά λόγου γνώσεως γιατί είδα και τη φάτσα του πλέον. Μαλάκας πιστοποιημένος). Δυστυχώς όταν ο περί ου ο λόγος άνοιξε το στόμα του και μας αποκάλυψε τα κίνητρα του φονικού τα πράγματα χειροτέρεψαν επικίνδυνα. Τον σκότωσε, λέει, γιατί έτσι τον συμβούλεψε ο Φύλακας στη σίκαλη, το βιβλίο που λάτρευε. Τι είπες, βρε κάλπη; Πρώτα απ’ όλα ΕΣΥ απαγορεύεται να είσαι οπαδός του Φύλακα. Απαγορεύεται. Διάλεξε ένα άλλο βιβλίο, όποιο τραβάει η όρεξή σου. Πάρε ένα του Χέμινγουεϊ, ας πούμε, που δεν το ’χε σε τίποτα να σου ρίξει καμιά στο σταυρό με την καραμπίνα. Αλλά τον φύλακα άσ’ τον ήσυχο, ανώμαλε. Τέλος πάντων, τα χρόνια πέρασαν, ο κάλπης σαπίζει ακόμα στη φυλακή, 11 φορές ζήτησε χάρη, 12 του την απέρριψαν και μπράβο τους. Τον Φύλακα στη σίκαλη δεν τον παίρνουν στο στόμα τους ατιμωρητί.