Εντυπώσεις και σκέψεις παρακολουθώντας το «Infinite Disco» online show της Kylie Minogue, με την ευκαιρία της κυκλοφορίας του άλμπουμ της «Disco».
Το πρώτο Σαββατόβραδο του lockdown-the sequel, 7 Νοεμβρίου, με βρήκε ένα ερείπιο, έχοντας ήδη παρακολουθήσει τρεις ταινίες online στο 61ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Θεσσαλονίκης. Ωραίες, arthouse ταινίες, με βατά θέματα όπως «ο βαμπιρισμός στην οικογένεια», «ένας drag king θέλει να γίνει μητέρα» και «το φάντασμα μίας γιαγιάς κυνηγάει να σκοτώσει την κόρη της και την εγγονή της».
Η πιο έξυπνη meta-κίνηση που μπορούσα να κάνω ύστερα από αυτό, ήταν να συντονιστώ με την πλατφόρμα όπου η Kylie Minogue, γιορτάζοντας το άλμπουμ «Disco» που μόλις κυκλοφόρησε από την BMG, το 15ο της καριέρας της, θα έδινε μία live streaming παράσταση σε στούντιο, σε 4 χρονικές ζώνες -Λονδίνου, Παρισιού, Νέας Υόρκης και Λος Άντζελες.
Έξυπνη κίνηση γιατί, 50 λεπτά με disco-pop είναι ακριβώς αυτό που μπορεί να σου ξεκλειδώσει το αυχενικό σου και, επίσης, duh, είσαι με τις παντόφλες και τις φόρμες στο σπίτι, μπορείς επιτέλους να χορέψεις σαν να μη σε βλέπει κανένας. Που δεν σε βλέπει.
H Kylie ανέκαθεν ήταν το πνεύμα του καλού, σαν την μικρή πράσινη νεράιδα που έβγαινε μέσα από το αψέντι στο Moulin Rouge του Baz Luhrmann. Ερχόταν πάντα σαν χαρούμενη Τίνκερμπελ να αρχίσει το πάρτι ακόμα κι αν, στο σενάριο, υπήρχε μία μαύρη σκιά.
Στην προκειμένη περίπτωση η μαύρη σκιά ήταν η περιπέτεια υγείας που πέρασε η Kylie Minogue ακριβώς την εποχή που είχε φτάσει στην κορυφή της καριέρας της. Η συνέχεια, από εκεί και πέρα, ήταν αβέβαιη, άγνωστη, αμήχανη. Και σε εκείνο το σημείο, η Kylie επανεφηύρε τον εαυτό της. Έκανε ένα recap και κράτησε αυτά που της έδιναν ζωή όόόλα αυτά τα χρόνια και την έκαναν να χαίρεται: το αφοσιωμένο gay (με την ευρύτερη έννοια του όρου) κοινό της, τη λαμπερή, κεφάτη παρουσία της με ανοιχτόκαρδα, κατασκευασμένα έξυπνα pop/disco τραγούδια και την ικανοποίηση που παίρνει μία performer που μεγάλωσε στην καλύτερη εποχή για την live pop μουσική -τα 80s, όταν βρίσκεται επάνω στη σκηνή.
Όλη η παράσταση του «Infinite Disco» ήταν χτισμένη επάνω στην disco μουσική έτσι όπως, απενοχοποιημένη, φούντωσε στα 80s μια και στα 70s ήταν ένα ταμπού για όσους ασχολούνταν «πιο σοβαρά» με την pop, οτιδήποτε κι αν σημαίνει αυτό.
Αυτό σημαίνει ότι η Kylie, μέσα σε ένα στούντιο που το έκανε να μοιάζει πλέγμα από λέιζερ μέσα στο διάστημα, ανέβηκε στο βάθρο της τυλιγμένη με μία κάπα με κουκούλα (στην αρχή) και έκανε αυτό που ξέρει να κάνει καλά, έφερε την «ευτυχισμένη disco» στο σαλόνι μας. Όταν βλέπεις κάπα, ξέρεις ότι από κάτω υπάρχει κάτι που γυαλίζει. Η Kylie, με τη γνωστή, ηλεκτρισμένη tiny φωνή της ρώτησε «do you believe in magic?» και ναι, πέταξε τη μοναστική ρόμπα, φωτίστηκε μέσα στο χρυσό της jumpsuit και τις α λα Μπαρμπαρέλα μπότες της, ένα νούμερο μικρότερο, και άρχισε να ξεδιπλώνει τα τραγούδια του «Disco» που, ναι, ήταν ένα happy χάπι για το Σαββατόβραδο του lockdown.
Μαθαίνω ότι για το «Disco», η Kylie δούλεψε με τους Skylar Adams, Teemu Brunila (David Guetta, Jason Derulo), Maegan Cottone (Iggy Azalea, Demi Lovato), καθώς και τον σταθερό συνεργάτη της Biff Stannard. Όλη η εμπειρία αυτών των συνεργατών συντονίζεται κάτω από το ένστικτο, πλέον, της Kyie να ξέρει ότι η χαρά της disco, δεν χρειάζεται υπερβολές και kinky κοστούμια, ούτε κορώνες και μεταλλικά αιχμηρά αξεσουάρ, ούτε δύσβατη προσποιητή συνεργασία με ονόματα της trap. Κομμάτια όπως το «Magic», «I Love It» και «Golden» είναι τίμιες, μικρές ιεροτελεστίες που συμβαίνουν μέσα σε ένα προσωπικό στούντιο του καθένα -μια και το άλμπουμ εξ ολοκλήρου ηχογραφήθηκε στη διάρκεια του lockdown την περασμένη άνοιξη– και το μόνο που χρειάζονται είναι μία ιριδίζουσα ψευδαίσθηση ότι υπάρχει ένας Πήγασος που θα σε πετάξει μέχρι την καλύτερη διαστημική disco του Γαλαξία.
Στο σόου, η Kylie κάνει προσεκτικές, ήπιες χορευτικές κινήσεις που της δίνουν ένα coolness ενώ γύρω της, οι χορευτές σε ενδιαφέροντες συνδυασμούς (κορίτσι με κορίτσι, γυαλιστερό πλάσμα με γυαλιστερό πλάσμα, ένας με μία, τρεις βοκαλίστριες μαζί, ένας μόνος του κ.α.) χορεύουν με την ψυχή τους στον αέρα, τετραγωνίζοντας την κυκλική πίστα ή το ανάποδο. Τα vortex εναλάσσονται με μιλιμετρέ τούνελ ή με χρωματιστά πλακάκια της πίστας α λα Studio 54. Σε όλα τα κομμάτια υπάρχει μία αίσθηση ότι το έχεις ξαναζήσει, ένα «Born to be alive» που μετασχηματίζεται σε εκστασιασμένα good vibes, αναμνήσεις από παλιά soul θρυμματισμένες σαν παγιέτες ενώ η Kylie, σε κάθε γέφυρα κάνει φωνητικές ανακοινώσεις με echo, σαν φωνή σε space station που σε προετοιμάζει για απογείωση. Προσδεθείτε. Για μια στιγμή σκέφτομαι ότι μπορεί να μην τραγουδάει ακριβώς αυτή τη στιγμή η ίδια, μπορεί η αεροσυνοδός του διαστήματος να έχει κάνει όλες τις φωνές, αλλά από την άλλη πραγματικά δεν σε νοιάζει όπως ακριβώς όταν βρισκόσουν, κάποτε, επάνω σε πίστες. Η απογείωση μετράει.
Όσο προχωράει το σόου, όλο και περισσότερο μοιάζει με υμνητικά κόρους και claps από ένα μεγάλο παγκόσμιο Pride. Πολύ πιθανό, μακάρι παιδιά, στα Pride του 2021 να συμβεί η ίδια αίσθηση σε πραγματικό live. Τα τραγούδια της Kylie είναι όλα φιλικά προς το ραδιόφωνο, δεν τρομάζουν τις μικρές ούτε και τις μεγάλες ηλικίες, είναι σέξι αλλά με έναν όχι-χυδαίο τρόπο, ακόμα και όταν θυμίζουν μάθημα αερόμπικ ή μιλάνε με παθητικές μετοχές (connected, affected, στο κολλητικό «Slow»). Είναι σέξι με τον τρόπο που ήταν η Donna Summer: στα ψέματα. Ό,τι και να συμβαίνει στην πίστα, πάντα θα ακολουθεί ένα κομμάτι σαν το «Monday Blues» που θα θυμίζει αθώο 45άρι single, ένα ανώδυνο χαρούμενο funk ξέσπασμα σαν το «Celebration» των Kool & the Gang ή το massive τραγούδι ενδυνάμωσης όταν το πάρτι τελειώνει («I will survive») και αναρωτιέσαι «Where does the DJ go?» όπως η Kylie.
To σόου στην Disco Επ’ Άπειρον τελειώνει με singalong από τους χορευτές, πολύ γούτσου διάθεση, ασημένια κομφετί και γενικά ατμόσφαιρα σχολικού χορού σε ταινία των 80s. Η Kylie ευχαριστεί και στέλνει φιλιά στις κερκίδες (στους τεχνικούς υποθέτω, στον παραγωγό Jim Parcons και σε ό,τι πετάει εκεί έξω). Ήταν ένα θαυμάσιο, ευχάριστο, ξεκούραστο διάλειμμα. Ευχαριστούμε, Kylie.
Και τώρα, μπορώ να επιστρέψω στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης. Επόμενη ταινία: Ένας νεαρός άνδρας περνά την πρώτη του νύχτα στην πιο άγρια φυλακή της Ακτής Ελεφαντοστού, έναν μικρόκοσμο με απαράβατα τελετουργικά και άγραφους νόμους.
Ο ήχος των τραγουδιών του είναι συνήθως πιο κοντά στην τζαζ από το ροκ και αντλεί τις εμπνεύσεις των στίχων των τραγουδιών του από τα μικρά κλαμπ των μεγάλων πόλεων
9°
