Εικόνες από τη συναυλία του Elvis Costello στην Αθήνα, στο γήπεδο της Λεωφόρου, μαζί με τους Lou Reed και David Bowie, τον Ιούλιο του 1996
Με αφορμή το άλμπουμ του Elvis Costello, «Hey, Clockface» που κυκλοφόρησε με την υποστήριξη του Athens Voice 102.5 στην Ελλάδα και την πολυτελή επανέκδοση του «Armed Forces» που ακολούθησε, ας θυμηθούμε τη μαγική συνεύρεση του 1996 στο γήπεδο της Λεωφόρου Αλεξάνδρας.
Ξεκινώντας καταρχάς να ηχογραφεί μόνος στο Ελσίνκι τρία από τα τραγούδια που μας κερνά φέτος ο Declan Macmanus, συνέχισε για μια ντουζίνα ακόμη με «περιπετειώδη παρέα» που του σύστησαν στο Παρίσι, έτσι που το συνολικό αποτέλεσμα να τον θέλει για ακόμη μια φορά να σουλατσάρει σε πιο jazz μονοπάτια. Και όχι μόνο. «Το “Hey, Clockface” εξερευνά το παρήγορο παρελθόν και την ίδια στιγμή πραγματεύεται το άχαρο, ενοχλητικό παρόν» δηλώνει ο 66χρονος τραγουδοποιός. «Στο “Hey, Clockface” είμαι εγώ που φωνασκώ στο ρολόι γιατί μας καταδυναστεύει όλους» εξηγεί επίσης ο δημιουργός. Όμως είναι η αξιοζήλευτη, η αποκλειστική συνέντευξη του Elvis Costello για την Ελλάδα στην ATHENS VOICE και στον Δημήτρη Αθανασιάδη που φανερώνει κάθε πτυχή της επερχόμενης κυκλοφορίας του. Όπως και οι σκέψεις που παραθέτει για το άλμπουμ του Elvis Costello, «Hey, Clockface» ο Γιώργος Φλωράκης στις Σημειώσεις Ενός Μονομανούς.
Η συναυλία των Elvis Costello & The Attractions, Lou Reed, David Bowie, ΓήπεδοΠαναθηναϊκού, Αθήνα, Δευτέρα 1 Ιουλίου 1996
Για το περιοδικό «ΠΟΠ & ΡΟΚ» του οποίου υπήρξα μόνιμος φωτογράφος-συντάκτης από το 1991 έως και το τελευταίο του τεύχος το Μάρτιο του 2010, το διήμερο «2nd Rockin’ Athens Festival» έμοιαζε με τοπικό Woodstock στα μέσα της δεκαετίας του 1990! Φύσει αδύνατον λοιπόν να λείπω από τα photo pits της Λεωφόρου, δίνοντας μάλιστα το παρών από νωρίς παρά την έως και αφόρητη ζέστη. Τόσο δυνατό line-up είχαμε να γευτούμε στην Ελλάδα από τον Οκτώβριο του 1988 και την συναυλία της Διεθνούς Αμνηστίας στο Ο.Α.Κ.Α. με Bruce Springsteen, Sting, Peter Gabriel, Tracy Chapman, Youssou N’Dour και τον Γιώργο Νταλάρα να μας εκπροσωπεί. Πίσω από το για δεύτερη συνεχή χρονιά Pop & Rock Festival επωνύμων ήταν ο αείμνηστος Νίκος Σαχπασίδης της Half Note Productions, ένας από τους πιο τολμηρούς της εποχής του. Τόσο που δεδηλωμένα, τούτη η βραδιά τον έβαλε «μέσα», παρά τα 25.000 εισιτήρια… Ένα μόλις χρόνο μετά ο Νίκος «έφυγε» νέος, σε ηλικία μόλις 45 ετών.
Εκείνη η Δευτέρα μας ήθελε «Λονδίνο». Διότι πέρα από τους τρεις τρανούς rockers στο γήπεδο του Παναθηναϊκού, ο άλλος Σαχπασίδης, ο Βασίλης, είχε προσκαλεσμένο τον πρωτοπόρο της ηλεκτρονικής μουσικής Ryuichi Sakamoto στη σκιά της Ακρόπολης, στο Ωδείο Ηρώδου του Αττικού. Η πρώτη ημέρα λοιπόν του διημέρου μας ήθελε να γευτούμε 3 σε 1, Elvis Costello, Lou Reed και David Bowie, ενώ η δεύτερη περιείχε Pato Banton, Simply Red & Cardigans. Να θυμίσω ότι ο Bowie συμπεριέλαβε αισίως την Αθήνα στα πλαίσια της περιοδείας του για τις ανάγκες προώθησης του «Outside» που είχε κυκλοφορήσει δέκα μήνες νωρίτερα. Σύμφωνα με την Μαίρη Τηλεμάχου που διεύθυνε την διοργανώτρια εταιρία, ο αξέχαστος καλλιτέχνης κατέφθασε στη χώρα μας την προηγουμένη από το Roskilde της Δανίας και πέταξε την επομένη για Ισραήλ. Πέρα από τις αναμενόμενες κουβέντες του με τον παλιόφιλό του Lou Reed, o David Bowie αστειεύτηκε ώρα και με τον Elvis Costello, παρακολουθώντας τη ζωντανή του εμφάνιση από την αρχή ως το τέλος!
Με ώρα έναρξης επτά και μισή το απόγευμα, μέσα στο κατακαλόκαιρο, η εικόνα του γηπέδου ήταν αρχικά έως και απογοητευτική από πλευράς προσέλευσης κοινού. Το απόβαρο των ονομάτων με ήθελε να απορώ. Έτσι ο τιμώμενος βγήκε αντικρίζοντας μισοάδειο σκηνικό, έστω και σε ένα μεγάλο γήπεδο σαν κι αυτό με την αρένα του «ενεργή». Γεγονός που ίσως τον ήθελε κατά πολλούς συναδέλφους έως και «μουδιασμένο» επί σκηνής, παρότι ήταν η πρώτη του φορά στη χώρα μας.
Το set list σχετικά μικρό, ως είθισται άλλωστε σε φεστιβάλ. Έντεκα τραγούδια. Με το δίσκο «All This Useless Beauty» να έχει κυκλοφορήσει μόλις ενάμιση μήνα πριν αποτελώντας μάλιστα τον τελευταίο του με τους Attractions, λογικό και επόμενο λοιπόν να ξεκινήσει το πρόγραμμά του με το «Why Can’t a Man Stand Alone?», συμπεριλαμβάνοντας και τα «Distorted Angel» και «All This Useless Beauty». Μα ήταν κάπου λίγο πριν τη μέση που προσωπικά «ξεβιδώθηκα». Το «(I Don’t Want to Go to) Chelsea» υπήρξε το τραγούδι που με έμπασε στα χωράφια της new wave / punk, παρέα με τα υπόλοιπα δεκαπέντε ανάλογα άσματα που περιείχε η συλλογή «That Summer!» (Arista/EMI) που αγόρασα με το που βγήκε το 1979.
Ο ήχος των τραγουδιών του είναι συνήθως πιο κοντά στην τζαζ από το ροκ και αντλεί τις εμπνεύσεις των στίχων των τραγουδιών του από τα μικρά κλαμπ των μεγάλων πόλεων
12°
