Ο Χρήστος Κισατζεκιάν μοιράζεται σπάνιες εικόνες από την πρώτη συναυλία της Lana Del Rey στην Ελλάδα, τον Ιούλιο του 2013, στo Terra Vibe, στη Μαλακάσα.
Επτά χρόνια πέρασαν κιόλας από την πρώτη επίσκεψη της πριγκίπισσας της glamour μελαγχολίας στη χώρα μας, Lana Del Rey, πάνω στα ντουζένια της. Κι αν η επιλογή της ως headliner πάνω από Iced Earth, Suicidal Tendencies & At The Gates μας βούλωσε το μάτι που λέγαμε μικροί, κι αν ο διαχωρισμός του γρασιδιού σε ζώνες κόστους ξενέρωσε ακόμη και τον Ian McCulloch των Echo & The Bunnumen, ήταν η προσμονή της νεοστάρ που γέμισε κατά τα τρία τέταρτα την Παλλόμενη Γη της Μαλακάσας!
Με την περσινή μετάλλαξη του θρυλικού “Summertime” σε “Doin’ Time” να μετρά μονάχη της σαραντατέσσερα εκατομμύρια ακροάσεις στο YouTube, η νεαρή ντίβα ποζάρει εν έτει 2020 περήφανα έχοντας πουλήσει πάνω από δεκαεννιά εκατομμύρια albums, πάνω από δεκατρία εκατομμύρια singles και μαζί με τα κλικ του Vevo, έχει ξεπεράσει ήδη τα 4.1 δισεκατομμύρια. Είπες κάτι; Άρα λοιπόν όπως φαίνεται, η κατ’ εμέ δίκαιη μήνυσή της πρόπερσι από τους Radiohead για το ξεπατικωμένο “Get Free” (μα άκου για χιλιοστή φορά το “Creep” και έλα πες μου!) δεν της έκανε την παραμικρή ζημιά.
H πρώτη συναυλία της Lana Del Rey στην Ελλάδα: Rockwave Festival, Terra Vibe Park, Μαλακάσα, Δευτέρα 8 Ιουλίου 2013
Το Rockwave Festival τη χρονιά εκείνη υπήρξε από τα πιο πολυποικιλιακά της μακρόχρονης πορείας του ετήσιου θεσμού. Έτσι πέρα από την πρώτη, ξεκάθαρα έντεχνα ελληνική ημέρα, οι τρεις υπόλοιπες το ήθελαν… «δίπορτο», με τους μεταλλάδες να κατασκηνώνουν στην Vibe Stage, τη «μικρή», ποτίζοντας με τον ιδρώτα τους το πράσινο γρασίδι, και τους χιπστεράδες να γεμίζουν την αλάνα της Terra Stage, τη μεγάλη. Και να λοιπόν που η τρίτη κατά σειρά μέρα του φεστιβάλ την ήθελε αυτή γεμάτη με μετακινούμενα πολύχρωμα στεφάνια λουλουδιών, κατοχυρώνοντας ποσοστιαία το πιο αιθέριο κοινό που έχει φιλοξενήσει τούτο το συναυλιακό, εκδρομικό πάρκο.
Λίγο μετά τις δέκα το βράδυ οι λατρεμένοι των ντόπιων metalheads Iced Earth παρέδωσαν τα όπλα και δεν ήταν λίγοι οι μαυροφορεμένοι που αποφάσισαν να συνεχίσουν το πιόμα εξοχικά, χαλαρά, απ’ το να πάνε σπίτι, κι ας ήταν εργάσιμη η επομένη. 22:16, το μακρυμάνικο μα συνάμα αποκαλυπτικό μίνι της Νεοϋορκέζας με τα λευκά σανδάλια φιγουράρει στη σκηνή. Οι υψηλής συχνότητας τσιρίδες θύμιζαν χωρίς υπερβολές την υποδοχή των Beatles στην Αμερική το Φεβρουάριο του ‘64! Όσο για το μήκος κύματος των συχνοτήτων, θυμίζω πως α) ο μέσος όρος ηλικίας ήταν πολύ χαμηλός και β) οι φωνητικές χορδές ήταν γένους θηλυκού, συντριπτικά. Και σα να μην έφταναν όλα αυτά, με τι ξεκίνησε να τραγουδά επί σκηνής η ευλογημένη; “My pussy tastes like Pepsi cola, My eyes are wide like cherry pies, I got sweet taste for men who are older, It's always been so, it's no surprise”… Όλεθρος.
Όμως παρά το προκαθορισμένα αφ’ υψηλού, «άπιαστο» προφίλ της, η σύγχρονη ντίβα υπήρξε άκρως επικοινωνιακή από την αρχή. Ήταν αν θυμάμαι καλά στο “Body Electric”, στο δεύτερο κομμάτι του πλούσιου setlist όπου κατέβηκε τη σκάλα που είχε προφανέστατα ζητήσει από την παραγωγή για να μοιράσει χαμόγελα, αυτόγραφα και χειραψίες με τους μπροστινούς. Ε, ναι. Αυτούς που είχαν πληρώσει δηλαδή πολλαπλάσια ώστε να μπουν στην πρώτη ζώνη των V.I.P.
Ως πάλιουρας του λόγου μου απόλαυσα τα μάλα το φόρο τιμής που απέδωσε στον αειθαλή crooner Tony Bennett ερμηνεύοντας ζεστά το "Blue Velvet", όπως και στον Bob Dylan επαναπροσδιορίζοντας σε ένα τόσο φρέσκο κοινό το “Knockin’ On Heaven’s Door”. Με συνεπήραν όμως και οι έντεχνες πινελιές της μικρής ορχήστρας εγχόρδων στο “Without You”, όπως και το βαθιά εσωτερικό έως και σπαραξικάρδιο μήνυμα του “Young And Beautiful” από την κινηματογραφική ταινία “The Great Gatsby”.
Μετά τη μικρή απουσία της από τη σκηνή ώστε να δούμε στο τιτάνιο video wall το “Ride” να σηματοδοτεί την έναρξη του encore, η 27χρονη τότε τραγουδίστρια διάλεξε τα “Summertime Sadness”, “Video Games” & “National Anthem”, στο οποίο για άλλη μια φορά εγκατέλειψε τη θεόρατη σκηνή μοιράζοντας την ευγνωμοσύνη της στα pits με αγκαλιές, σε όλους αυτούς που την ώθησαν να δηλώσει από μικροφώνου «δεν το πιστεύω πως επιτέλους ήρθα εδώ».
Ρήση ειλικρινής όπως φάνηκε αργότερα, αφού η σαγηνευτική Elizabeth Woolridge Grant έλαμψε για άλλη μια φορά στα μέρη μας, μια απ’ τα ίδια, στη Μαλακάσα, στο πλαίσιο του αντίστοιχου Rockwave Festival το 2016. Απλά, κείνη τη φορά, η Πανέμορφη τραγούδησε δίχως τα μικρά, μαυροφορεμένα Τερατάκια να κατηφορίζουν απ’ τα δεξιά, καθιδρωμένα.
Ο ήχος των τραγουδιών του είναι συνήθως πιο κοντά στην τζαζ από το ροκ και αντλεί τις εμπνεύσεις των στίχων των τραγουδιών του από τα μικρά κλαμπ των μεγάλων πόλεων
8°
