Μία φωνή μπάσα σαν τρένο σκονισμένο που έρχεται από κάποιο βάθος, από κάποια μακρινή γωνιά της ψυχής σου και κάνει το κορμί σου να αναριγά. Τραγούδια που μιλάνε για πόνο, που περιγράφουν εικόνες που σε κάνουν να νιώθεις πράγματα…. άβολα. «Hello, I’ m Johnny Cash». Κάπως έτσι μπήκε στη ζωή μας ο αμερικάνος τραγουδιστής και τραγουδοποιός Johnny Cash για να μας μάθει τα countrie και τα folk, να μας δείξει πώς κάνεις την ερμηνεία ενός τραγουδιού αξεπέραστη, πως εντέλει χρησιμοποιείς τα βιώματά σου και τα κάνεις τραγούδια.
Πήγαμε στο Μέγαρο Μουσικής όπου τη Παρασκευή 21/3 οι Dustbowl παρουσίασαν αντιπροσωπευτικά τραγούδια από τη μουσική πορεία του Johnny Cash. Οι Dustbowl ενώθηκαν σε σχήμα τον Μάιο του 2006 στην Αθήνα. Ο ήχος τους είναι country και rockabilly και εύλογα ο Cash αποτελεί για τη μπάντα το κατεξοχήν σημείο αναφοράς τους. Στην συναυλία στην κατάμεστη αίθουσα Banquet μπορούσε κανείς να βρει όλες τις ηλικιακές γκάμες: από κυρίες και κυρίους άνω των 60 που άκουγαν με νοσταλγικό ύφος τις μελωδίες ή οργισμένους πενηντάρηδες με μακρύ άσπρο μαλλί που δε δίστασαν να…. «τα δώσουν όλα» ακούγοντας τους στίχους του «folsom prison blues», του «Jackson», του «green, green grass of home» μέχρι νεαρούς που χειροκροτούσαν και επευφημούσαν μετά το «walk the line», το «hurt», το « ghost riders (in the sky)» και τα άλλα τραγούδια που ερμήνευσε με πολύ πειστικότητα και μια συγκλονιστική μπάσα φωνή που θύμιζε πολύ αυτή του Johnny o Αυστραλός τραγουδιστής Big George. Τα τραγούδια τους όπως λένε και οι ίδιοι: «είναι για την αγάπη, είναι για τη θλίψη και τη μοναξιά, για τους περιπλανώμενους, την αλήτικη ζωή, τους φίλους…. Είναι ο «σκονισμένος» ήχος της ερήμου και ο ασταμάτητος ρυθμός του Μεγάλου μαύρου τρένου». Η συναυλία ξεκίνησε με το «Folsom Prison Blues» ένα έντονα φορτισμένο κομμάτι που μας προετοίμασε για τη συνέχεια. Συνέχισε με το «walk the line» το τραγούδι που τον καθιέρωσε, παρέμεινε 43 εβδομάδες νούμερο 1 στο Μπιλμπορντ και πούλησε δύο εκατομμύρια αντίτυπα. Στο διάστημα των δύο περίπου ωρών που διήρκεσε η συναυλία ακούστηκαν πολλά από τα αγαπημένα του Johnny Cash αλλά και πολλά από τις συνεργασίες που έκανε με τον Bob Dylan, τον Neil Diamond κ.τ.λ.. Η συναυλία τελείωσε με το «hurt» αφήνοντάς μας με μία γλυκόπικρη γεύση στα χείλη….
Με αφορμή τη συναυλία των Dustbowl σκεφτήκαμε να κάνουμε μια «μουσική αναδρομή» στη ζωή του Johnny Cash μέσα από τα τραγούδια του.
Ο Τζόνι Κας τραγουδάει μέσα από τις φυλακές του San Quentin και του Folsom και μιλάει κατευθείαν στις ψυχές των φυλακισμένων γιατί είχε και ο ίδιος κάνει φυλακή.
ξεσήκωνε τους φυλακισμένους γιατί η ερμηνεία του περιείχε την ισχυρότερη δόση αλήθειας που θα μπορούσε να έχει ένα τέτοιο κομμάτι. Στις 13 Ιανουαρίου του 1967 τραγουδάει μέσα από τις φυλακές Folsom το κομμάτι «25 minutes to go» περιγράφοντας τις τελευταίες στιγμές που βιώνει ο κρατούμενος λίγο πριν οδηγηθεί στην ηλεκτρική καρέκλα.
«Ο άντρας με τα μαύρα»
Τον αποκαλούσαν συχνά έτσι γιατί στις εμφανίσεις του φορούσε πάντα μαύρα ρούχα. Στους στίχους του τραγουδιού «man in black» εξηγεί τους λόγους που φοράει πάντα μαύρα:
«I wear the black for the poor and the beaten down
Livin' in the hopeless, hungry side of town
I wear it for the prisoner who is long paid for his crime
About the road to happiness through love and charity
Why, you'd think He's talking straight to you and me»
Ο Cash ήταν ένα ιδιόμορφο κράμα ανθρώπου: πάλευε με τους δαίμονες της εξάρτησής του από τα ναρκωτικά, αλλά ταυτόχρονα πίστευε στο Θεό και αποζητούσε τη λύτρωση:
«Come leaders, come you men of great
Let us hear you pontificate
Your many virtues laid to waste
And we aren't listening
There is a train that's heading straight
To heaven's gate, to heaven's gate
And on the way child and man and woman wait
Watch and wait for redemption day»
Μία από τις πιο εμβληματικές ερμηνείες του είναι το «hurt» μία διασκευή του τραγουδιού των Nine Inch Nails. Η συγκεκριμένη ερμηνεία θεωρήθηκε από πολλούς το κύκνειο άσμα του.
Στο να παλέψει τους δαίμονές του τον βοήθησε σημαντικά η γυναίκα του Τζουν Κάρτερ η οποία δεν δεχόταν να τον παντρευτεί αν δεν «καθάριζε» εντελώς από τα ναρκωτικά. Τα κατάφερε, χωρίς να σημαίνει βέβαια ότι δεν έκανε παλινδρομήσεις στον κακό του εαυτό κατά διαστήματα, ωστόσο η Τζούν ήταν εκεί σε κάθε πισωγύρισμα αποφασισμένη να μην αφήσει τη σχέση τους-ή τον ίδιο- να χαθεί. Πάντα έλεγε ότι ο καλός άνθρωπος που αγάπησε βρίσκεται κάπου μέσα στον Κας. Και αυτός κάθε φορά επέστρεφε σ’ αυτήν έχοντας καταφύγιο τη μουσική και τους στίχους:
«Gonna stand my ground, won't be turned around
And I'll keep this world from draggin' me down
Gonna stand my ground and I won't back down
Hey baby, there ain't no easy way out
Hey I will stand my ground and I won't back down»
Κάθε τραγούδι και ένα κομμάτι της ζωής του. Ο εθισμός, οι καταχρήσεις, η μετέπειτα εξιλέωση και το κορίτσι με τα σπινθηροβόλα μάτια πάντα στο τέλος του δρόμου να τον περιμένει….
Ο ήχος των τραγουδιών του είναι συνήθως πιο κοντά στην τζαζ από το ροκ και αντλεί τις εμπνεύσεις των στίχων των τραγουδιών του από τα μικρά κλαμπ των μεγάλων πόλεων
13°
