Με αφορμή την κυκλοφορία του άλμπουμ «To Believe» στην Νinja Tune ο ιδρυτής του γκρουπ Jason Swinscoe μίλησε στην Athens Voice
Με μεγάλη πορεία στην ηλεκτρονική σκηνή το project των Cinematic Orchestra συνεχίζει με συνέπεια να συνταιριάζει sound & vision, μελωδικότητα & συναισθηματική νοημοσύνη, τεχνική αρτιότητα και φαντασία. Με τα πρώτα τρία άλμπουμ τους Motion, Every Day και Ma Fleur να αναδεικνύονται σήμερα ως βασική επιρροή για μια σειρά από νέα σχήματα που κινούνται με ηλεκτρονικά στοιχεία στην ευρύτερη σφαίρα της jazz.
12 χρόνια μετά την τελευταία τους κυκλοφορία «Ma Fleur» ο Jason Swinscoe με τη σύμπραξη του Dominic Smith επέστρεψε στη δισκογραφία με το συναρπαστικό νέο άλμπουμ «To Believe». Συναντώντας νέους και παλιούς φίλους και συνεργάτες όπως ο Roots Manuva, η Tawiah και η Heidi Vogel. Δημιουργώντας με αρμονία και βάθος ένα σύνθετο downtempo ηχητικό τοπίο με την μοναδική τους κινηματογραφική γλώσσα.
Πριν τη μεγάλη τους παγκόσμια περιοδεία, που τους βγάζει στο δρόμο μέχρι το Νοέμβριο του 19, και με αφορμή την κυκλοφορία του άλμπουμ «To Believe» στην Νinja Tune ο ιδρυτής του γκρουπ Jason Swinscoe μίλησε στην Athens Voice για το πανκ ξεκίνημα, το Electric Lady στούντιο του Hendrix, την βρετανική club culture, τα φίλτρα του instagram και την χαμένη αίσθηση της αξίας και του νοήματος σε μια εποχή όπου όλοι θέλουν να γίνουν γρήγορα διάσημοι.
Δεν προέρχομαι από μουσική οικογένεια. O πατέρας μου ήταν και είναι ζωγράφος. Ωστόσο πάντα θυμάμαι να με ενδιαφέρει η μουσική. Από τα έξι μου χρόνια όταν μου πήραν μια ακουστική κιθάρα. Ήταν το πρώτο μου μουσικό όργανο. Ποτέ δεν σπούδασα όμως μουσική. Τελείωσα ένα art college όπου έμαθα πολλά για την τέχνη μέσα από ταινίες, φωτογραφίες, installations. Την περίοδο εκείνη είχαμε ένα πανκ γκρουπ όπου έπαιζα μπάσο. Πάντα με γοήτευε και με οδηγούσε ο ρυθμός. Όσο περνούσε ο καιρός άρχισε να με ενδιαφέρει εξίσου η αρμονία και η δομή των τραγουδιών. Για παράδειγμα το τραγούδι «To Βuild a Ηome» γράφτηκε σαν ένα σχόλιο στη λονδρέζικη club σκηνή.
Ουσιαστικά η μουσική των clubs είχε γίνει πολύ εμπορική χάνοντας την ουσία και την κοινωνικοπολιτική της διάσταση. Μετατράπηκε σε εμπόρευμα. Σκεφτόμουν ότι δεν έχει πια νόημα όλο αυτό. Aναζητούσα κάτι με δομή τραγουδιού καθώς η μουσική που έπαιζαν τα clubs μου ακούγονταν εντελώς γραμμική. Όταν δώσαμε τελικά το track στη Νinja Tune, δεν ήταν ακριβώς ξεκάθαρες οι προθέσεις του κομματιού, αλλά σταδιακά άρχισε να γίνεται επιτυχία και να αγγίζει περισσότερο κόσμο.
Αλλά για μένα δεν είναι κάτι που θέλω να επαναλαμβάνω per se. Το τραγούδι κυκλοφόρησε στο άλμπουμ «Ma Fleur» (2007) και οδήγησε σε συνεργασίες με μεγάλες ορχήστρες με 120 όργανα. Για το νέο μας άλμπουμ ήθελα να γυρίσω στο ξεκίνημά μας, στο sampler, στο sequencer και λίγα μουσικά παιχνίδια. Ήθελα να ξεκινήσω από το μηδέν και να επικεντρωθώ στο περιεχόμενο. Πολλές σημερινές κυκλοφορίες δίνουν περισσότερη σημασία στην παραγωγή παρά το ίδιο το περιεχόμενο.
Το ίδιο συμβαίνει στο Instagram. Όλοι μπορούν να γίνουν φωτογράφοι. Το οποίο είναι ένα σπουδαίο concept αλλά, όχι, δεν μπορούν όλοι να γίνουν φωτογράφοι. Βγάζεις μια φρικτή φωτογραφία, την περνάς από φίλτρα και όλα είναι μια χαρά. Η ουσία είναι ότι όλα αυτά τα presets έχουν σχεδιαστεί πάνω σε μια ομοιόμορφη hipster αισθητική.
Ζούμε μια παράδοξη στιγμή της ιστορίας όπου η παγκοσμιοποίηση έχει ισοπεδώσει την διαφορετικότητα με μια πλήρη απουσία της ιδιαιτερότητας και της δημιουργικότητας. Γιατί το φίλτρο με ένα κλικ μπορεί να μετατρέψει τη φωτογραφία σου σε μαγική εικόνα. Είναι παράλογο. Γεμίζει άμεσα αυτοπεποίθηση τους χρήστες λειτουργώντας σαν ντοπαμίνη. Εμψυχώνοντας τους και κάνοντας τους να αισθανθούν ότι ανήκουν σε μια ευρύτερη κοινότητα αλλά γίνεται χωρίς κριτική. Που είναι σε όλο αυτό η τέχνη, η δημιουργία, το χειροποίητο στοιχείο; Έχουν όλα κατευθυνθεί σε συνεχείς αυτοματισμούς που στα δίνουν όλα έτοιμα στο πιάτο.
Όλοι θέλουν να γίνουν διάσημοι. Γιατί τους δίνει ένα λόγο ύπαρξης. Είναι λάθος, είναι καταστροφικό στην πραγματικότητα. Εκεί πρέπει να στραφεί το ενδιαφέρον μας. Eχει χαθεί η αίσθηση της αξίας. Η αίσθηση του νοήματος. Προέρχομαι από την εργατική τάξη και πορεύτηκα μέσα από σκληρή δουλειά με μικρές αμοιβές αλλά μαθαίνοντας από πρώτο χέρι πως γίνονται τα πράγματα χωρίς να σε βοηθά κανείς. Με αυτό τον τρόπο ανακαλύπτεις ότι η διαδικασία είναι το κλειδί καθώς μέσα από αυτήν ανακαλύπτεις τον εαυτό σου, μαθαίνεις να συνυπάρχεις σε μικρές κοινότητες, ανακαλύπτεις τη θέση σου στον κόσμο, μαθαίνεις να ασκείς με τα χέρια σου μια δεξιότητα, μια τέχνη. Αυτή η δεξιότητα, αυτή η διαδικασία αποκτά ζωτική σημασία για τη δημιουργία καθώς σε συνδέει με βάθος και πνευματικότητα στην ουσία των πραγμάτων και όχι στην επιφάνεια.
Σε τι μπορούμε να πιστέψουμε σήμερα; Ότι μπορούμε να κάνουμε θετικές αλλαγές. Να ξαναφτιάξουμε κοινότητες. Mην κοιτάτε μόνο το Λονδίνο γιατί λειτουργεί ως προπέτασμα καπνού. Στις μικρές πόλεις πιο κυριαρχεί η κατάθλιψη. Τη γαμήσαμε με το brexit και τώρα δεν υπάρχει εμπιστοσύνη και αυτοπεποίθηση. Οι κοινότητες είναι ένα καλός τρόπος για να ξεκινήσουμε...
Το άλμπουμ «Το Βelieve» ολοκληρώθηκε με τη συνεργασία του Tom Elmhirst. Έχοντας γράψει όλα τα καινούργια μας τραγούδια είχαμε το δίλλημα αν θα κάνουμε μόνοι μας τη μίξη ή θα την εμπιστευτούμε σε κάποιον άλλο. Πήγαμε τελικά στο θρυλικό στούντιο Electric Lady Studios του Jimi Hendrix στη Νέα Υόρκη. Mια εκπληκτική εμπειρία σε ένα μέρος γεμάτο ενέργεια και ιστορία. Ο Τοm κατανόησε πλήρως το άλμπουμ και μέσα από μία πνευματική και συναισθηματική πορεία δύο εβδομάδων το ολοκλήρωσε λειτουργώντας σαν ενεργό μέλος του γκρουπ.
Με την Ηeidi Vogel περιοδεύουμε μαζί για χρόνια και αποτελεί κομμάτι των Cinematic στη σκηνή. Πάντα είχαμε στο μυαλό μας να της γράψουμε ένα τραγούδι. Συνέβη με απόλυτα οργανικά τρόπο.
Με τον Roots Manuva η συνεργασία έχει ξεκινήσει φυσικά από παλιά. Αυτή τη φορά μου ξεκαθάρισε ότι δεν θέλει να μπει σε στούντιο. Του είπα εντάξει. Ζήτησα από τους φίλους μου στο ξενοδοχείο Ace του Λονδίνο ένα ήσυχο δωμάτιο όπου θα μπορούσα να παίξω μουσική και να ηχογραφήσω ακόμη και μέσα στη νύχτα. Τους άρεσε το προτζεκτ και έτσι εγώ και ο Manuva πήραμε μια σουίτα που μετατρέψαμε κυριολεκτικά σε ένα φορητό στούντιο με μικρόφωνο, λάπτοπ και ηχεία. Η ελευθερία από το περιβάλλον του στούντιο λειτούργησε καταλυτικά. Χωρίς την πίεση του χρόνου, χωρίς την ανάγκη να ολοκληρώσεις τα πάντα με εκείνη τη μαγική πρώτη λήψη που ονειρευόμαστε όλοι οι μουσικοί. Η μαγεία έρχεται με σκληρή δουλειά. Δεν είναι επιφοίτηση. Δομείται μέσα από τις πολλές μαγικές στιγμές που δημιουργείς δουλεύοντας.
Ο Μoses Sumney από την άλλη είναι ο πιο νέος μας συνεργάτης. Μας τον γνώρισε ο Β+, φωτογράφος και κινηματογραφιστής από το Λος Άντζελες που διδάσκει κινηματογράφο. Δική του η φωτογραφία στο εξώφυλλο του άλμπουμ "Endtroducing....." από τον DJ Shadow. Aπό τους επιδραστικούς ανθρώπους στη μουσική κοινότητα του Λος Άντζελες. Είδε τον Μoses σε ένα μικρό club στο LA και εντυπωσιάστηκε από το ταλέντο του. Σκηνοθέτησε ένα video για το κομμάτι του Replaceable που έγινε viral. Μας τον πρότεινε ανεπιφύλακτα. Ένα πολύ ταλαντούχο παιδί με μεγάλο βάθος και μουσική αντίληψη. Νομίζω ότι έχει σπουδάσει λογοτεχνία οπότε η σχέση του με τις λέξεις και την αμφισημία ήταν καταλυτική για την επιλογή του τίτλου στο άλμπουμ. Το Believe. Έγινε το πρώτο κομμάτι που ολοκληρώθηκε μουσικά και στιχουργικά κατευθύνοντας και διαμορφώνοντας σε μεγάλο βαθμό την πορεία των υπόλοιπων κομματιών.
Η Tawiah είναι μια νέα τραγουδίστρια από το Λονδίνο και περιοδεύει μαζί μας τα τελευταία χρονιά. To «Wait for Now / Leave The World» δημιουργήθηκε ουσιαστικά μέσα από τις συναυλίες. Γράφτηκε στο στούντιο, άλλαξε και αναπτύχθηκε μέσα από τα ζωντανά παιξίματα στη σκηνή και επέστρεψε ξανά στο στούντιο.
17°
