Περιοχή Χίλτον. Έβδομος όροφος. Δωμάτιο με θέα. Όλα στο φως. Καφέδες και κουβέντα με την Ελευθερία Αρβανιτάκη, δίπλα σε στοίβες από βιβλία, CD, πίνακες και μεγάλες τζαμαρίες. Πάντα κοντά στη δόξα με ethnic προσανατολισμό, γεύση από Ανατολή και μερικές πρόσφατες sold out συναυλίες σε Ισπανία και Αυστραλία. Αναγνωρισμένη στην Ισπανία με τη δουλειά της “Mirame”. Τώρα κατεβαίνει στο απαιτητικό Rex με δυνατά τραγούδια, μελοποιημένη ποίηση, κομμάτια της μουσικής της ζωής. Η Ελευθερία σε πρώτο πρόσωπο.
Δεν πιστεύω ότι οι συμπράξεις είναι νέο φαινόμενο που αποσκοπεί σε μεγαλύτερο κοινό. Παλιότερα ήταν ακόμη πιο πολυπρόσωπες. Στην Πλάκα κάποτε έπαιζαν Νταλάρας, Αλεξίου, Μητσιάς, Γαλάνη, Τσανακλίδου. Δεν καταλαβαίνω αυτό που συζητιέται. Ενώνεσαι γιατί δεν μπορείς να είσαι συνέχεια μόνος σου. Η μουσική θέλει παρέα. Είναι ωραίο να μοιράζεσαι τραγούδια, ψυχολογίες, συναισθήματα. Αλλά κι όταν παίζεις μόνος σου αισθάνεσαι ολοκληρωμένα. Είχα περάσει πολύ ωραία όταν το είχα κάνει πριν από επτά χρόνια στο Γυάλινο και το επαναλαμβάνω τώρα στο Rex.
Στην Ισπανία ήταν σαν να συνάντησαν ένα συγγενή τους. Σαν να τους μιλάει αυτή η μουσική. Και οι ίδιοι διαθέτουν ισχυρές μουσικές ρίζες, όπως το φλαμένκο που ζει και βασιλεύει. Το κοινό που έρχεται στις συναυλίες ακούει world μουσική και είναι πιο ψαγμένο, πιο νεανικό. Παρακολουθεί στο θέατρο την παράσταση. Ακούει και μετά χειροκροτεί. Υπάρχει σιωπή. Moυ αρέσει η διαφορά αυτή.
Πρώτη μουσική ανάμνηση η αγορά του πρώτου μου δίσκου. Διονύσης Σαββόπουλος, «Φορτηγό».
Όλοι τραγουδάμε. Υπάρχει η φυσική ανάγκη να τραγουδήσεις, να ψιθυρίσεις, να σφυρίξεις, να ακούσεις τη μουσική. Η ιδέα να γίνω τραγουδίστρια δεν υπήρχε. Προέκυψε.
Έχω διακόψει παράσταση από το άγχος. Έφυγα από τη σκηνή, μπήκα μέσα, πήρα βαθιές ανάσες, ήπια ένα ποτήρι νερό και ξαναβγήκα.
Στο παρελθόν μπορούσες να επικοινωνήσεις πιο ποιητικά. Σήμερα πρέπει να είσαι πιο άμεσος.
Μικρές εμμονές της τελευταίας περιόδου: Το ντεμπούτο της Melody Gardot και το «2» του Κωνσταντίνου Βήτα, που ακούω συστηματικά. Ένα υπέροχο βιβλίο για το Βυζάντιο. Η έκθεση του Τσαρούχη. Ποτέ δεν είχαμε δει όλο το έργο του. Ξέρω κόσμο που πήγε 5 και 6 φορές εκεί. Μου άρεσε πολύ το μιούζικαλ “Red” στο θέατρο Χώρα με πολύ καλούς ηθοποιού και το «Λα Πουπέ» της αγαπημένης μου Άννας Κοκκίνου, μια απίστευτη παράσταση. Πολύ ωραίες είναι και οι καινούργιες διασκευές του Vassilikou. Είχαμε κάνει μαζί ένα αφιέρωμα στον Χατζιδάκι, ανοίγοντας το νέο κύκλο του Φεστιβάλ Αθηνών. Με είχε συγκινήσει η φωνή του.
Δεν έχω χόμπι. Χαλαρώνω με τη μουσική, το βιβλίο και τη φύση. Μου αρέσει να κοιτάω από το παράθυρο τον ουρανό. Όπως μου αρέσει και να ταξιδεύω. Δυστυχώς, συχνά τα ταξίδια μου είναι μόνο επαγγελματικά και συνεπώς πιο επιφανειακά. Ταξιδεύω πολύ συχνά, αλλά δεν μου φτάνει ο χρόνος για τα άλλα, τα προσωπικά ταξίδια, που είναι άλλου τύπου.
Περνάμε μια απίστευτη κρίση, ελπίζω να ακολουθήσει μια ανάκαμψη. Ο κόσμος αρχίζει σιγά σιγά να το συνειδητοποιεί, γι’ αυτό άλλωστε και η δημοτικότητα του Παπανδρέου είναι υψηλή. Καταλαβαίνουμε ότι δεν πάει άλλο.
Η πιο ωραία βόλτα... Από το σταθμό του Ευαγγελισμού περπατώντας στο Θησείο, Φιλοπάππου. Η ωραία πλευρά της πόλης.
Για μένα τέχνη είναι τρόπος να ζεις και να σκέφτεσαι. Είναι ελευθερία. Μέσα από την τέχνη φεύγεις από τα στεγανά.
Είμαι αφαιρετική. Δεν δεσμεύομαι. Όταν δένεσαι με καταστάσεις και πράγματα δεν μπορείς να προχωρήσεις μπροστά.
Δεν νοσταλγώ πολύ. Το παρελθόν είναι απλώς οδηγός. Κοιτάς την ιστορία για να δημιουργήσεις το σήμερα, είτε στη μουσική είτε στην τέχνη είτε στη ζωή.
Τον τελευταίο χρόνο με συγκλόνισε η ιστορία της Κωνσταντίνας Κούνεβα. Έρχεται και ξανάρχεται στο μυαλό μου. Με έβαλε να σκεφτώ και να καταλάβω πού ζω. Να στρέψω αλλού το ενδιαφέρον μου γενικότερα. A
Θέατρο Rex, Πανεπιστημίου 48, 210 3 814.591. Κάθε Παρ.&Σάβ. από 9/4, μόνο για 10 παραστάσεις
15°
