Η επανάσταση που έφερε σε πάρα πολλούς τομείς της ζωής και του πολιτισμού έχει και αυτή την εξαιρετικά ευεργετική παράμετρο: Έκανε φανερό πως τα παντός είδους «πλάσματα» έχουν θέση δίπλα μας, έχουν δυνατότητες, είναι δημιουργικοί, έχουν προσωπικότητα και ενδιαφέρον και είναι απαράδεκτο να αποκλείονται. Το rock ‘n’ roll απελευθέρωσε από τα δεσμά, τη φυλακή, την απομόνωση, την περιφρόνηση και την απαξίωση για τέρατα, ομοφυλόφιλους, διπολικούς, τρελούς, καταθλιπτικούς, άσχημους, τυφλούς, ανάπηρους, αυτοκαταστροφικούς. Τους πρόσφερε διέξοδο, τους έδωσε δυνατότητα έκφρασης και την ευκαιρία να συναντηθούν με όλα τα υπόλοιπα και εξ ίσου απομονωμένα τέρατα αυτού του κόσμου.
Όπως πολύ σωστά το περιέγραψε ο Κιθ Φλιντ για τον εαυτό του: «Είμαι ένας συνδυασμός γελωτοποιού της αυλής με δραπέτη ψυχιατρικού ασύλου», ένα ακόμη «τέρας» που αποφάσισε να φύγει απ’ αυτή τη ζωή μόνος του και στην οποία πιθανώς δεν θα είχε καμία ιδιαίτερη τύχη αν δεν είχε συναντηθεί με το ροκ μέσα από το οποίο έκανε πράξη το: «live fast, die young».
Τη στιγμή που ο Elvis λύγισε τους γοφούς του επιταχύνοντας ακαριαία τον οργασμό μιας λαοθάλασσας πιτσιρικάδων, τσακίζοντας την απόλυτη ακινησία του ειδώλου του Hank Williams, η ιδιαιτερότητα είχε ανέβει στην σκηνή και είχε εκδιώξει για πάντα την σοβαροφάνεια της ακινησίας.
Η συντήρηση φρίκαρε και είδε στο πρόσωπο του Έλβις Πρίσλεϊ το γιο του σατανά επί της γης και μετά ήταν σαν να έσπασε το φράγμα που συγκρατούσε την ιδιαιτερότητα σε απραξία και ξεχύθηκε ακάθεκτη. Το ότι τώρα μας φαίνεται αστείο που το κούρεμα των Beatles και η αλητεία των Stones προκαλούσαν τότε αντιδράσεις υστερίας, είναι η απόδειξη του πόσο το rock ‘n’ roll βοήθησε να απελευθερωθεί η ιδιαιτερότητα και η δυνατότητα του ανθρώπου να είναι αυτό που θέλει να είναι.
Ο Ντέιβιντ Μπόουι ανέβασε στη σκηνή ένα ερμαφρόδιτο πλάσμα από άλλο πλανήτη που μεταλλασσόταν διαρκώς και ήταν σαν να έσπασε δεσμά που κρατούσαν αιχμάλωτους χιλιάδες ανθρώπους και μαζί με τους glam φίλους του -τον Mark Bolan, τον Ian Hunter, τον Iggy Pop, τον Mark Ronson- έδωσαν φωνή σε χιλιάδες αποκλεισμένους.
Από το διάστημα έπεσε στη γη και ο Sun Ra, την τρέλα των μεταμφιέσεων χρησιμοποίησε και ο George Clinton ή οι Residents και δεκάδες ακόμη που δημιούργησαν περσόνες και υιοθέτησαν αλλόκοτες συμπεριφορές. Οι Slipknot έγιναν τέρατα από επιλογή και πολλοί ακόμη μασκοφόροι ανέβηκαν στη σκηνή του ροκ, προσφέροντας ανακουφιστική ελευθερία σε όσους ήταν από κάτω.
Άλλωστε ανέκαθεν οι «φιλήσυχοι νοικοκυραίοι», οι παρανοϊκοί πατεράδες που χτυπούν ή βιάζουν τα παιδιά τους, οι τρελαμένες μανάδες που χρειάζονται το «Mother’s Little Helper» για το οποίο μας μίλησαν οι Rolling Stones, είναι χειρότερη κόλαση από τα πιο αλλόκοτα πλάσματα του rock ‘n’roll.
Ο Αλεξ Ντελάρζ στο Κουρδιστό Πορτοκάλι θα μπορούσε, με την παρέα του, να είναι ένα πανκ συγκρότημα. Hit Me With Your Rhythm Stick…
Τα σχισμένα ρούχα και οι παραμάνες που τα συγκρατούσαν, τα ξερατά της Σαββατιάτικης απόγνωσης, η αίσθηση πως δεν χωράς πουθενά (που είπε κι ο Αγγελάκας), η κραυγή απόγνωσης που έγινε κακόηχο τραγούδι, η αδυναμία προσαρμογής και προσαρμοστικότητας έκανε το πανκ μια έκρηξη που απελευθέρωσε στον ουρανό χιλιάδες τρελαμένα αστέρια που έλαμψαν για λίγο και έσβησαν γρήγορα αλλά πλανώνται για πάντα στο διάστημα σαν κοσμική σκόνη.
Αν δεν είχαν προηγηθεί όλα αυτά ο Κιθ Φλιντ δεν θα μπορούσε να έχει δραπετεύσει από το ψυχιατρικό άσυλο. Θα ήταν εκεί αιώνια κλεισμένος με το μυαλό του πολτό από τα ηλεκτροσόκ και τα χάπια. Όμως η απελευθερωτική δύναμη του rock ‘n’ roll τον ανέβασε στη σκηνή, του έδωσε τη δυνατότητα να εκφραστεί με τον τρόπο που ήθελε και να φύγει καβάλα στην παράνοια που μόνο αυτή η μουσική βρήκε τον τρόπο να μετατρέψει σε εκφραστικό όχημα. No Future…
14°
