Υπάρχει «γυναικεία» μουσική; Είναι ένα ερώτημα που τίθεται κατά καιρούς και εύκολα μπορούμε να αναρωτηθούμε αντίστοιχα αν υπάρχει «αντρική» ή «gay» μουσική. Η political correct απάντηση είναι: όχι, όμως όλοι ξέρουμε κατά βάθος πως αυτό δεν είναι ακριβές. Η δημιουργία κάθε μουσικού εμπεριέχει τον εαυτό του, τα βιώματά του, τη ζωή και το φύλο του. Κανείς δεν μπορεί να ξεφύγει απ’ αυτό που είναι κι αυτό με τη σειρά του καθορίζει τον τρόπο που βιώνει τα πράγματα αλλά και τον τρόπο που κάνει τέχνη.
Είναι πολύ χρήσιμη εδώ η σύγκριση αυτού του άλμπουμ με το δίσκο «Demolished Thoughts» του Thurston Moore το 2011, αλλά ακόμη και με το δίσκο του Lee Ranaldo «Between the times and the tides» του 2012. Λυπημένοι, μελαγχολικοί, προσωπικοί αλλά και βιαστικοί, θρηνούν για την απώλεια ενός γκρουπ (αλλά και μιας πολύχρονης σχέσης όσον αφορά τον Moore) κλαψουρίζοντας, δηλαδή με τον «αγορίστικο» τρόπο. Η Kim Gordon έκανε 2 χρόνια να «μιλήσει». Εντωμεταξύ βίωσε ένα «κέρατο», έναν αγώνα ενάντια στον καρκίνο του μαστού, μια ζωή 25 χρόνων που διαλύθηκε και βρέθηκε στα 60 της χωρίς γκρουπ, χωρίς άντρα, χωρίς οικογένεια και με το θάνατο να της χτυπάει την πόρτα. Όμως επειδή είναι γυναίκα (και τι γυναίκα…), ένα αιλουροειδές δηλαδή, γλείφει τις πληγές της και συνεχίζει. Δεν κλαψουρίζει, δεν λυπάται, δεν φιλοσοφεί ελαφρά τη καρδία: «Έτσι είναι η ζωή, τι να κάνουμε, πάμε γι’ άλλα».
Πολλοί λένε πως αυτός ο δίσκος (διπλό βινύλιο παρακαλώ, διάρκειας 70 λεπτών) έχει για σημείο αναφοράς τους παλιούς Sonic Youth, ότι απορρέει από τον ήχο και το θόρυβό τους. Πόσο εύκολη και κοντόφθαλμη περιγραφή για ένα τόσο προσωπικό και ιδιαίτερο άλμπουμ. Αυτός ο δίσκος είναι μια κραυγή, είναι οργή και απόγνωση, είναι σκοτάδι και εφιάλτες, είναι ένα ηλεκτρικό μοιρολόι, μια noisy λιτανεία με ηλεκτρικές κιθάρες για όσα χάθηκαν, ξεθώριασαν και πέθαναν. Δεν είναι τυχαίο πως πήρε τον τίτλο του από ένα φιλμ του 1969, που γυρίστηκε όλο σ’ ένα δωμάτιο με μία κάμερα.
Με εφόδιο 2 κιθάρες μόνο –του πολύπειρου Bill Nace και τη δική της–, η Kim Gordon τραγουδάει με την ψυχρή αποστασιοποίηση της Nico, φτάνει στο έρεβος του Scott Walker, δίνει τίτλους στα τραγούδια της όπως «Murderess», «Black», «Last Mistress», «Can’t Help You», «Abstract», «Actress», «Everything Left», «Aint» και ξεγυμνώνεται μπροστά μας για χάρη όλων των γυναικών που έχουν ζήσει τα ίδια. Θόρυβος, μονοτονία, στοιχειώδεις μελωδίες, «ανυπόφορες» συνθέσεις που κρατάνε μέχρι και 17 λεπτά εξαντλώντας τις αντοχές κάθε hipster εναλλακτικού φλώρου. Ένα άλμπουμ καθαρτήριο, ένας προσωπικός δίσκος που φτάνει μέχρι τα κατάβαθα της ψυχής της, ένα λυτρωτικό δημιούργημα που το ’βγαλε από μέσα της για να μπορέσει να συνεχίσει.
Και συνεχίζει… Ρετροσπεκτίβα με τα εικαστικά της έργα στη Νέα Υόρκη, βιογραφία σε διαδικασία συγγραφής για τη ζωή πριν τους Sonic Youth, σχέδια για δύο σειρές ρούχων για γαλλική ετικέτα, guest εμφάνιση στην τηλεοπτική σειρά «Girls». Έτσι είναι, η λύτρωση φέρνει δίψα για ζωή.
