Ένας από τους πιο δυνατούς και συνειδητοποιημένους εκπροσώπους της νέας γενιάς τραγουδοποιών, ο Στάθης Δρογώσης, απαρνιέται τις «ταμπέλες» και ανεβαίνει στη σκηνή του Gagarin. Μας μίλησε για τη μεγάλη παρέα των αγαπημένων του φίλων και συνεργατών που θα τραγουδήσουν μαζί του και για τη γιορτή που μας ετοιμάζουν. Παλιές και καινούργιες μουσικές. Και είμαστε όλοι καλεσμένοι.
Την ώρα που η alternative rock σκηνή πάει στις «μουσικές σκηνές», εσύ πας Gagarin;... Πάντα εκτός κλίματος. Βέβαια, δεν ξέρω τι εννοείς με τον όρο… Εμείς για τους σκυλάδες είμαστε «έντεχνοι» και για τους alternative «πουλημένοι». Περνάνε τα τραγούδια μας από συμπληγάδες… Ό,τι δηλώσεις είσαι κι ας είσαι κολλημένος και κομπλεξικός. Κι ας δίνεις τα «εναλλακτικά» σου αριστουργήματα σε διαφημίσεις για σερβιέτες και κινητά.
Τι να περιμένουμε να δούμε στο live στο Gagarin; Μια απλή συναυλία, χωρίς τραπέζια επιτέλους. Έχουμε, μαζί με τους εξαιρετικούς μουσικούς, πειράξει τα τραγούδια μου. Χωρίς να το καταλάβω, είμαι 10 χρόνια στο χώρο. Θα παίξουμε λοιπόν τα τραγούδια μου – κάποια σχεδόν τα είχα ξεχάσει. Οι εκλεκτοί καλεσμένοι-φίλοι μου θα βοηθήσουν. Μπορεί και να σας κάνω να χορέψετε… (Γέλια)
Αλήθεια πιστεύεις ότι η «Αγάπη στο τέλος νικά»;... Έτσι πίστευα όταν το έγραφα. Σήμερα δεν ξέρω. Είναι για τους μετανάστες το τραγούδι. Οι νεοέλληνες, όμως, πέρασαν στην αντεπίθεση· μαγκιά, βλαχιά και αρχαίοι πρόγονοι. Τα βάζουν οι ηλίθιοι με μικρά αφρικανάκια, οι δήθεν απόγονοι του Σωκράτη. Ρατσιστές παντού και δημοσιογράφοι κόλακες της εξουσίας στην τηλεόραση. Οι μεν τους θέλουν νεκρούς πνιγμένους στο Αιγαίο ή μαχαιρωμένους. Οι δε τους θέλουν σκλάβους για την ανάταξη της ελληνικής οικονομίας. Όταν πεθαίνανε στα ολυμπιακά έργα δεν πείραζε κανέναν. Τελικά μαλάκας δεν γεννιέσαι... γίνεσαι, όταν αμόρφωτοι φασίστες σου πιπιλάνε τα μυαλά στην τηλεόραση. «Μπάτσοι, τβ, νεοναζί, όλα τα καθάρματα δουλεύουνε μαζί» λέει το σοφό σύνθημα. Δεν ξέρω, λοιπόν, αν η αγάπη στο τέλος θα νικήσει.
Τι μισείς και τι λατρεύεις στην Αθήνα; Αγαπάω το κέντρο της. ΟΛΟ. Εξάρχεια, Πατήσια, Κυψέλη, Μεταξουργείο. Κυριακάτικες βόλτες. Φιλαράκια για τάβλι και τραγούδια. Μου αρέσει μερικές φορές η βρομιά της. Στο βρόμικο κέντρο έχει καθαρούς στο βλέμμα ανθρώπους. Λατρεύω τα δύο καινούργια πάρκα της που μισεί ο δήμαρχος ομέρ πριόνης (δολοφόνος δέντρων) Κακλαμάνης. Αγαπάω τις υπερβολές της και μισώ τις ελλείψεις της. Πράσινο θέλουμε για να το πατάμε, όχι για να το βλέπουμε, να αράζουμε στον ήλιο. Μισώ τις απαγορεύσεις της. Απαιτώ ελεύθερους χώρους. Το αποστειρωμένο νεοπλουτίστικο μετρό της το μισώ. Μισώ τα εμπορικά κέντρα της και τις κυριλέ καφετέριες. Και απαιτώ ποδηλατόδρομους τώρα…
Τι πιστεύεις για τα νέα μέτρα της κυβέρνησης; Πού είναι τώρα όλες αυτές οι πριμαντόνες που μας χρέωσαν με την εθνική ιδέα των ολυμπιακών αγώνων; Πού είναι ο Λαλιώτης, που διαφήμιζε την άνοδο στο χρηματιστήριο; Ο Σημίτης, που μας έλεγε ότι αν μπούμε στο ευρώ θα είμαστε «προστατευμένοι;». Ξεφτίλες, κάνετε τούμπες τώρα. Τι παράγει αυτή η χώρα; Και τι σημαίνει να κάνουμε θυσίες γι’ αυτή τη χώρα; Για ποιους; Για τους κρατικοδίαιτους εργολάβους μας; Για τους διεφθαρμένους πολιτικούς μας; Για την πάμπλουτη εκκλησία μας; Εγώ δεν καταλαβαίνω το «εθνικό» συμφέρον. Καταλαβαίνω μόνο το ταξικό μας συμφέρον. Καμία συναίνεση, λοιπόν, με τους πασόκους και τους νεοδημοκράτες που καταλήστεψαν τον τόπο. Καμία εθνική συναίνεση. Ο Δεκέμβρης έδειξε ότι στο δρόμο είναι η πατρίδα του καθενός.
Η αλλαγή ξεκινάει από... Αλληλεγγύη και αυτοοργάνωση. Για να γίνουν πράξη όλα αυτά, χρειάζεται αυτομόρφωση και καλλιέργεια. Ας αλλάξουμε εσωτερικά.
Αν είχες την ευκαιρία να «μεταναστεύσεις» από την Ελλάδα θα το έκανες και γιατί; Δεν θέλω να φύγω, την αγαπάω. Για μένα Ελλάδα είναι οι φίλοι μου, τ’ αδέρφια μου… Όλα αυτά που με πονάνε και τα πονάω. Και είμαι αισιόδοξος ότι σιγά σιγά θα την αλλάξουμε. Καινούργιες ιδέες και πιτσιρίκια που δεν μασάνε υπάρχουν σε κάθε γωνιά της. Σε μικρές πόλεις οι νταβατζήδες φοβούνται πια… Και στην Αθήνα οργανωνόμαστε. Είναι δύσκολο, αλλά θα γίνει. Δεν θα αφήσουμε την Ελλάδα στο έλεος των γερμανοτσολιάδων και των κλεφτών.
5 λέξεις για το καθένα από τα παρακάτω ονόματα...
Νίκος Πορτοκάλογλου: Ακούραστος, εργατικός, ομαδικός παίχτης και δεν χαϊδεύει αυτιά… Δάσκαλος.
Νίκος Ζιώγαλας: Ευγενής, στοργικός, μελωδός και τόσο μα τόσο γήινος.
Μανώλης Φάμελλος: Φίλος και είμαι τυχερός γι’ αυτό…
Νατάσσα Μποφίλιου: Ήρθε για να μείνει, απόλυτη θηλυκή ενέργεια που σαρώνει τη σκηνή.
Δραμαμίνη: Το πιο ενδιαφέρον ελληνικό συγκρότημα αυτή τη στιγμή. Θα πάθετε σοκ με τον καινούργιο δίσκο τους.
Λόλεκ: Μελωδός, εσωτερικός και εκπληκτικός τραγουδοποιός. ●
