H Sarah P, η φωνή των Keep Shelly In Athens που είχε μαγέψει όσους την άκουσαν πρώτη φορά πριν 8 χρόνια, βρίσκεται πια στο Βερολίνο και μόλις κυκλοφόρησε στην Ελλάδα το πρώτο της προσωπικό άλμπουμ «Who Am I» από την Amour. Η Sarah μας δείχνει ένα νέο πρόσωπο, αυτό της τραγουδοποιού με ιδιαίτερες ευαισθησίες και μας δίνει ένα ονειρικό dream pop σερί κομματιών που εκλιπαρούν για ακρόαση και remixes. Η νέα Sarah τραγουδάει δυνατούς στίχους με ευρεία θεματολογία, παίζει υπέροχες μουσικές αλλά και προκαλεί το ενδιαφέρον με την ξεχωριστή κοινωνική της δράση. Από την art pop στα σύγχρονα phat beats και από την μοντέρνα, έξυπνη χορευτική μουσική σε ηχοτοπία σε απόλυτα προσωπικό στιλ, ακόμα και σε γοτθικό cold wave, στο τέλος του άλμπουμ, όπως και στο τέλος της συνέντευξης αυτό που μένει είναι μία ζεστασιά και, όπως λέει η ίδια, «μια ωδή στην ανθρώπινα βαθιά ανάγκη για ασφάλεια και αγάπη».
Πώς είναι η ζωή εκτός Keep Shelly’s; Πού βρίσκεσαι τώρα και ποια είναι η καθημερινότητά σου;
Εδώ και 4 χρόνια μένω στο Βερολίνο – δουλεύω και δημιουργώ από εκεί. Η καθημερινότητά μου, βαρετή για άλλους, ιδανική για εμένα, περιστρέφεται γύρω από τη δουλειά.
Ποια είναι η διαφορά σου ως Sarah Ρ. τώρα, στη σόλο πορεία σου, από την προηγούμενη φάση σου; Τι άλλαξε και τι έμεινε ίδιο;
Φαντάζομαι εννοείς συγκριτικά με την πορεία μου στο συγκρότημα. Στους KSiA μπήκα 20 χρονών και τώρα είμαι 28. Από το 2010 μέχρι σήμερα έχουν αλλάξει πάρα πολλά πράγματα – στη χώρα μας και σε όλο τον κόσμο. Όλες αυτές οι αλλαγές έχουν παίξει καθοριστικό ρόλο τόσο στη ζωή μου, όσο και στον τρόπο που δημιουργώ κι επιλέγω να εκφράζομαι. Δεν μπορώ να σου απαντήσω τι έχει αλλάξει και τι έχει μείνει ίδιο. Κατά τη γνώμη μου, δεν τίθεται θέμα σύγκρισης αλλά εξέλιξης. Πλέον δημιουργώ μόνη μου κι ακολουθώ εντελώς διαφορετική καλλιτεχνική γραμμή. Και να σου πω την αλήθεια, θα ήταν αστείο εάν στα τραγούδια μου πραγματευόμουν ακόμη ανεκπλήρωτους έρωτες και κρυφές συνευρέσεις – αυτά μ’ ενδιέφεραν στα 20 μου. Τώρα έχω άλλες προτεραιότητες.
Πώς είναι να είσαι indy καλλιτέχνης το 2018;
Δύσκολο. Το 2014 ίδρυσα την EraseRestart για να κυκλοφορώ τη μουσική μου. Μπορώ να σου πω ότι από τότε μέχρι σήμερα έχουν αλλάξει πάρα πολλά πράγματα – η ακόμη πιο βαριά φορολογία, η άνθηση των streaming υπηρεσιών, η πρόσφατη νομοθεσία για την προστασία των προσωπικών δεδομένων των πολιτών και πολλά άλλα. Όλα αυτά επηρεάζουν δραματικά τους ανεξάρτητους καλλιτέχνες. Παρ’ όλα αυτά, παροτρύνω όλους τους δημιουργούς να ανεξαρτητοποιηθούν και να μάθουν όλες τις πλευρές της μουσικής βιομηχανίας. Είναι πολύ εύκολο να υπογράψεις συμβόλαια δελεασμένος από χρηματικά ποσά και φανφαρονισμούς και πάρα πολύ δύσκολο να βρεις το δίκιο σου όταν επιτέλους ξυπνήσεις κι αρχίσεις να ψάχνεις πώς να αποδεσμευτείς. Το να έχεις τη δική σου εταιρεία και να κυκλοφορείς μόνος σου τη δουλειά σου προϋποθέτει πολύ περισσότερο τρέξιμο για τον καλλιτέχνη, αλλά πιστεύω πως είναι μια απολύτως ανταποδοτική εμπειρία την οποία συνιστώ ανεπιφύλακτα. Επίσης, για να μην παρεξηγηθώ –κι επειδή ανέφερα τις streaming υπηρεσίες ως μια επιπλέον επιβάρυνση– η ιδέα του streaming είναι μια χαρά, οι πολιτικές των εταιρειών όχι.
Το προσωπικό σου άλμπουμ «Who Am I» είναι σαν μία dream pop πορεία αυτογνωσίας, μοιάζει μία πολύ προσωπική υπόθεση με εξωστρεφή όμως διάθεση. Μοιάζει να θες να πεις πολλά. Είσαι πολυγραφότατη; Πώς δούλεψες το υλικό σου;
Σε ένα λάπτοπ που έσβηνε όταν το καλώδιο του φορτιστή έχανε την επαφή, μέχρι που κράσαρε και μ’εγκατέλειψε. Τοπίο ο γκρίζος χειμώνας του Βερολίνου, η κατάθλιψη, οι πολλές εμπόλεμες ζώνες, η Ευρώπη ως άλλος Πόντιος Πιλάτος κι η οικονομία ως άλλη ωραία Ελένη. Είναι προσωπικό άλμπουμ, γραμμένο από τη δική μου οπτική γωνία, αλλά και με τέτοιο τρόπο ώστε όλα τα κομμάτια να προσκαλούν τον ακροατή να τα ερμηνεύσει όπως εκείνος αγαπά. Γράφω πάντα στο πρώτο ενικό ή πληθυντικό πρόσωπο, αλλά αυτό δεν σημαίνει πως όλοι οι στίχοι μου βασίζονται σε προσωπικές εμπειρίες – μερικές φορές είναι το σχόλιό μου για την επικαιρότητα ή προϊόν μυθοπλασίας.
Εκτός από την ετικέτα σου EraseRestart, υπάρχουν και τρία συνεχόμενα τραγούδια στο άλμπουμ με τίτλους: ForgetRegret, Away From Me, Instead Of You. Επίσης, γράφεις στο ένθετο του δίσκου: «Ξέχασα ποια είμαι, ίσως επειδή έχω γίνει κάτι άλλο από αυτό που ήμουν». Είναι όλα ενδείξεις μίας διάθεσης για ριζική ανανέωση; Με το παρελθόν τι σχέση έχεις;
Δεν πιστεύεις πως όλοι χρειαζόμαστε ριζική ανανέωση; Πως οι κοινωνίες μας θα άλλαζαν προς το καλύτερο αν κάναμε μια συνειδητή στροφή – υπεύθυνη και με λογική, προς μια διαφορετική κατεύθυνση με στόχο μια πιο βιώσιμη και ουσιαστική πραγματικότητα; Νομίζω πως οι γρήγοροι ρυθμοί της εποχής μας έχουν συμβάλει στο να ξεχάσουμε όλοι (λίγο πολύ) ποιοι είμαστε και τι προσπαθούμε να καταφέρουμε. Η αλλαγή, εξωτερική και εσωτερική, είναι φυσικό επακόλουθο. Παρ’ όλα αυτά την έχουμε δαιμονοποιήσει. Για κάποιο λόγο έχουμε την τάση να μιλάμε για το παρελθόν, να συγκρίνουμε τους εαυτούς μας τότε και τώρα. Θεωρώ πως το παρελθόν δεν έχει τόση σημασία εάν κι εφόσον δεν καθορίζει το μέλλον. Από την άλλη, η ιστορία μας έχει παραδώσει πολλά μαθήματα – το πώς χρησιμοποιούμε αυτή τη γνώση είναι καθαρά προσωπική επιλογή.
Είναι τόσο πολυμορφικά τα κομμάτια σου. Έψαχνα να βρω λέξεις να τα περιγράψω. Μπορείς εσύ να μου πεις πέντε μουσικές «ονομασίες» που θα έδινες στη μουσική του άλμπουμ σου;
Dream/synth/electronic/art/conscious pop. Γενικότερα πάντως αδιαφορώ για τις ταμπέλες. Δεν θα προσπαθούσα ποτέ να χωρέσω τη μουσική μου σε κάποιο κουτί - γι’αυτό κι επιλέγω τον ορισμό «pop».
Τα κομμάτια του άλμπουμ έχουν ιστορίες από πίσω τους;
Θα σου πω για το ομότιτλο κομμάτι, για να εξηγήσω τι εννοούσα νωρίτερα όταν μίλησα για στίχους που δεν προκύπτουν από προσωπικά βιώματα. Στο «Who Am I» τραγουδώ την ιστορία ενός νεαρού Σύριου που έχει ξυπνήσει σ’ένα νοσοκομείο χωρίς να θυμάται πώς βρέθηκε εκεί. Δεν καταλαβαίνει τη γλώσσα, δεν αναγνωρίζει κανέναν. Προσπαθεί να θυμηθεί ποιος είναι και από πού έχει έρθει.
Θα βγάλεις remixes; Νιώθεις ότι αυτά τα κομμάτια μπορούν να υποστούν τέτοιες διαφοροποιήσεις και, μάλιστα, από άλλους;
Έχω ήδη στα χέρια μου κάποια remixes – κάποια έχουν κυκλοφορήσει, κάποια όχι ακόμη. Το θεωρώ ιδιαίτερα τιμητικό να επεξεργάζεται κάποιος/α τη μουσική μου και να δημιουργεί κάτι καινούριο, συνεπές με το δικό του/της ήχο. Τα remixes είναι ένα υπέροχο έθιμο της ηλεκτρονικής μουσικής.
Ζεις στο Βερολίνο. Πώς επηρεάζει η πόλη τη μουσική σου; Και πώς εσένα προσωπικά;
Το Βερολίνο έχει πολύ διαφορετικούς ρυθμούς από αυτούς που είχα συνηθίσει. Όλα κινούνται πολύ πιο ήρεμα και στωικά – συγκριτικά πάντα με την Αθήνα. Νομίζω πως αυτή η ηρεμία αντανακλάται στη μουσική μου, αλλά και στην καθημερινότητά μου. Στον επόμενο δίσκο αυτή η επίκτητη ηρεμία/ψυχραιμία που έχω υιοθετήσει θα είναι ακόμη πιο εμφανής.
Έχεις μία εύθραυστη αίσθηση σαν καλλιτεχνική περσόνα με πολύ ενδιαφέρουσες σκοτεινές αποχρώσεις όμως. Έχεις «γκόθικ» στιγμές; Πώς τις εκφράζεις μέσα από τη μουσική σου;
Δεν ξέρω αν έχω γκόθικ στιγμές – γράφω αναλόγως με το πώς νιώθω και λίγο σκέφτομαι το αν θα εκτεθώ. Έχω περάσει περιόδους διατροφικών διαταραχών, κατάθλιψης, γενικευμένης αγχώδους διαταραχής και έντονου μετατραυματικού στρες. Σίγουρα αυτό έχει περάσει και στη μουσική μου μέχρι τώρα. Πολλοί μου έχουν πει ότι θα είχα επιτύχει περισσότερο εάν έγραφα πιο χαρούμενα τραγούδια. Εάν η επιτυχία είναι συνυφασμένη με τη μη ρεαλιστική απόδοση της πραγματικότητας, δεν με απασχολεί καθόλου.
Έχεις πει ότι, ιδιαίτερα σαν γυναίκα καλλιτέχνης, θέλεις να διευκρινίζεις κάθε λεπτομέρεια της δουλειάς σου, κάτι που είναι λίγο περίεργο μια και δεν συμβαίνει με τους άντρες δημιουργούς. Πώς νιώθεις ότι είναι η θέση της γυναίκας στη μουσική βιομηχανία; Είσαι μέρος αυτής της μηχανής;
Και οι άντρες δημιουργοί αντιμετωπίζουν προβλήματα – όχι μόνο οι γυναίκες. Απλώς ως γυναίκα ή άλλη μειονότητα στο χώρο, είναι δύσκολο να γίνεις αποδεκτή/ός για αυτό που είσαι, εάν η δουλειά σου ξεφεύγει από τα στερεότυπα. Πολλές γυναίκες ξεκινούν ακολουθώντας αυτήν την παρωχημένη γραμμή και όταν αποκομίσουν την επιτυχία που επιθυμούν και μεγαλώσει η πλατφόρμα τους αλλάζουν τους κανόνες του παιχνιδιού. Εγώ δεν θα μπορούσα ποτέ να το κάνω αυτό. Με ενοχλεί ιδιαιτέρως ο τρόπος που παρουσιάζονται οι γυναίκες στη μουσική – ως αιθέριες υπάρξεις ή hyper sexualised αντικείμενα του πόθου που περιμένουν κάποιον άντρα παραγωγό/μάνατζερ/A&R να τις οδηγήσει στο πρώτο βάθρο. Αυτό φυσικά δεν ισχύει (μερικές φορές πρέπει να δηλώνεις το αυτονόητο!). Μόνο με μποϊκοτάρισμα στο πατρονάρισμα μπορούμε να προχωρήσουμε μπροστά και να ενδυναμωθούμε. Φυσικά είμαι κι εγώ μέρος της μηχανής – είναι αναπόφευκτο. Εάν θέλεις ν’ αλλάξεις κάτι, πρέπει να το μάθεις, να το καταλάβεις κι έπειτα να επιχειρήσεις την αλλαγή.
Θα έλεγε κανείς ότι «ξεφεύγεις» από την κάμερα, ότι έχεις μία αιθέρια μη-παρουσία. Κάτι που έρχεται σε αντίθεση με την εποχή της υστερίας της εικόνας και των προσωπικών στιγμών που κατακλύζουν τα social media. Πώς νιώθεις απέναντι σε αυτά;
Έχουν γίνει κι αυτά μέρος της μηχανής – είναι απαραίτητα για την προώθηση και το marketing της δουλειάς. Εδώ και τρία χρόνια περίπου αποφάσισα να τα χρησιμοποιώ για ακτιβιστική δράση κι όχι μόνο για προώθηση ή χαζές αναρτήσεις που δεν ενδιαφέρουν κανένα. Από κάπου πρέπει να ξεκινήσεις. Θεωρώ πως ο κόσμος θα ήταν διαφορετικός εάν οι μουσικοί είχαν μια πιο έντονη κοινωνικοπολιτική δράση. Δυστυχώς όμως ζούμε στην εποχή που όλοι μιλούν αλλά κανείς δεν παίρνει θέση.
Το κοινό σου έχεις εντοπίσεις ποιοι είναι; Θα έλεγες ότι είναι οι millenials; Ακούγοντας το (υπέροχο) «Millenial Girl» μοιάζει να απευθύνεσαι σε αυτούς με καυστική διάθεση: new slang is silly, για παράδειγμα, ή: I feel so empty...
Η γενιά μου, παρόλο που έχει πολλές αρετές, έχει πάρα πολύ μικρή διάρκεια προσοχής. Με προτιμούσε όταν έκανα περιοδείες στην Αμερική και τα μουσικά blogs έκαναν λόγο για το «mystery girl». Από τότε που σταμάτησε όλο αυτό το πάρτι, νομίζω μ’ εγκατέλειψαν – για αυτό και συχνά, όταν συναντώ παλιούς fans, αναφέρονται στη δουλειά μου με το συγκρότημα και δεν έχουν ιδέα για το τι κάνω τώρα. Το κοινό μου είναι πολυμορφικό, όπως η μουσική μου. Είναι αντισυμβατικό αλλά μ’ έναν εσωστρεφή τρόπο. Είναι διάσπαρτο σε όλο τον πλανήτη – Πολωνία, Ουκρανία, Βραζιλία, Κένυα, Νότια Κορέα, Τυνησία… Προέρχεται από χώρες που δίνουν σημασία στο στίχο κι έπειτα στη μουσική. Κι έτσι χτίζουμε μια κοινότητα, με κοινά ιδανικά να μας ενώνουν. Είμαι απόλυτα ευγνώμων σε αυτούς τους ανθρώπους για τα μηνύματά τους, την αγάπη και την εμπιστοσύνη που μου δείχνουν. Δεν θα το άλλαζα με τίποτα αυτό.
Πώς νιώθεις με τα live; Θα δώσεις συναυλίες για την προώθηση του άλμπουμ;
Του επόμενου άλμπουμ, ίσως. Δεν μ’ ευχαριστούν οι συναυλίες πια, δεν με γεμίζουν. Όπως ανέφερα και πριν, το κοινό μου είναι διάσπαρτο σε όλο τον κόσμο και δεν νομίζω πως πηγαίνει συχνά σε συναυλίες. Ούτε κι εγώ πηγαίνω πια. Μ’ ενδιαφέρει να εξερευνήσω άλλους τρόπους παρουσίασης της δουλειάς μου. Γίνονται τόσες συναυλίες καθημερινά, δε νομίζω πως έχω λείψει σε κάποιον. Αλλά ποτέ δε λέω ποτέ, ίσως αλλάξω γνώμη.
Μίλησέ μου για την Amour και τη συνεργασία σας. Μοιάζει να είναι ένα perfect match.
Η Amour έχει το licensing του άλμπουμ μου για την εκτύπωση και διακίνηση των CDs σε όλο τον κόσμο. Ήθελα να συνεργαστώ με ένα ελληνικό label. Όλο παραπονιόμαστε για την κατάσταση της μουσικής βιομηχανίας στην Ελλάδα, αλλά κανείς δεν κάνει κάτι. Θεωρώ πως η Amour έχει ήδη υπογράψει ένα πολύ εντυπωσιακό κατάλογο – electronica καλλιτέχνες που έχουν κάτι να πουν. Είμαι πολύ χαρούμενη για τη συνεργασία και μακάρι το νεοσύστατο αυτό label να εμπνεύσει τη δημιουργία περισσότερων εταιρειών, ώστε να ευνοηθεί η πολυφωνία κι όχι το μονοπώλιο.
Έχεις σχεδιάσει και επιμεληθεί και την ανθολογία σου με στίχους και σκέψεις, ένα όμορφο, κομψό βιβλίο. Είσαι φαν της γραφιστικής; Αγαπάς τα έντυπα, τα βιβλία;
Μου αρέσει πολύ η γραφιστική, αλλά σε καμία περίπτωση δεν είμαι επαγγελματίας. Τα αγαπώ τα έντυπα, αλλά για να είμαι ειλικρινής νιώθω μια ενοχή για την εκτύπωση του βιβλίου (παρόλο που είναι εξαιρετικά limited edition). Είναι γεγονός πως μετά από 8 χρόνια σημειώσεων, σκέψεων και αναζητήσεων ήθελα να πιάσω στα χέρια μου τη δουλειά μου και να γυρίσω σελίδα στα πολύ άσχημα που πραγματεύομαι σε αυτό το βιβλίο. Κανείς δεν είναι τέλειος κι έτσι κι εγώ προέβην σε αυτήν την άκρως αντιοικολογική πράξη.
Μίλησέ μου για την πλατφόρμα σου, την EraseRestart και το Erase Restart zine που είναι αφιερωμένο στην ευαισθητοποίηση για την ψυχική υγεία.
H EraseRestart ξεκίνησε από ανάγκη για τον απόλυτο έλεγχο επί της δουλειάς μου, με στόχο όμως να γίνει κάτι μεγαλύτερο και πιο ουσιώδες στο μέλλον. Πριν από πέντε μήνες ξεκίνησα το EraseRestart zine για την εξάλειψη του στίγματος στα θέματα γύρω από την ψυχική υγεία. Όπως προανέφερα, έχω προσωπική εμπειρία – κάτι το οποίο μοιράζομαι και δεν θεωρώ ντροπή. Παρόλα αυτά, η ψυχική μου υγεία έχει συχνά χρησιμοποιηθεί ως όπλο εναντίον μου τόσο στη δουλειά, όσο και σε προσωπικές σχέσεις. Προσπαθώντας να καταλάβω γιατί συμβαίνει αυτό, συνειδητοποίησα πως δεν είμαι καθόλου μόνη. Μια έρευνα του πανεπιστημίου του Westminster πριν από 2 χρόνια αποκάλυψε πως το 70% των ανθρώπων που εργάζονται στη μουσική βιομηχανία πάσχουν από γενικευμένο αγχώδες σύνδρομο ή έχουν κάποια εξάρτηση. Σύμφωνα με την World Health Organisation, 1 στους 4 έχει ή θα επηρεαστεί κάποια στιγμή στη ζωή του από κάποιο πρόβλημα με την ψυχική του υγεία. Τα οικονομικά προβλήματα, τα υψηλά ποσοστά ανεργίας, οι γρήγοροι ρυθμοί της ζωής μας, τα μη ρεαλιστικά πρότυπα που προκύπτουν από τα μέσα μαζικής δικτύωσης… όλα αυτά επηρεάζουν την ψυχική μας υγεία. Είναι πάρα πολύ λυπηρό το ότι 8 στους 10 εργαζομένους αναφέρουν πως το στίγμα κι η ντροπή τούς αποτρέπει από το να ζητήσουν βοήθεια. Ξέρω πως με ένα zine αυτό δεν θα αλλάξει, αλλά χρησιμοποιώ την πλατφόρμα μου με τέτοιο τρόπο ώστε να ευαισθητοποιήσω τον κόσμο και να ξεκινήσω μια κουβέντα για αυτό το σοβαρό πρόβλημα. Κοινωνία που νοσεί δεν προχωρά μπροστά! Πρόσφατα με κάλεσαν να μιλήσω σ’ ένα συνέδριο για κοινωνική αλλαγή. Το συνέδριο έλαβε χώρα σ’ένα οικονομικό πανεπιστήμιο και στην αίθουσα παρευρίσκονταν πολλοί νέοι φοιτητές. Μπορούσα να διακρίνω στα μάτια τους πως δεν τους ενδιέφερε η ομιλία μου ή τα υψηλά ποσοστά κακής ψυχικής υγείας σε υπερ-ανταγωνιστικά περιβάλλοντα. Αυτό πρέπει να αλλάξει, γιατί, δυστυχώς, ειδικά σε αυτούς τους τομείς που καλύπτει το συγκεκριμένο πανεπιστήμιο, η πίεση της δουλειάς είναι τεράστια και ακόμη και οι πιο σκληροί και αποφασισμένοι, κάποια στιγμή λυγίζουν. Η λύση για όλα είναι η εκπαίδευση και γι’ αυτό πιστεύω πως από την παιδική ηλικία θα πρέπει να ενταχθούν προγράμματα μαθημάτων και δραστηριοτήτων γύρω από την ψυχική υγεία.
Έχεις ιδιαίτερη ακτιβιστική δράση και για τα δικαιώματα των καλλιτεχνών μέσω της γερμανικής lobby οργάνωσης DOMUS. Μίλησέ μου για αυτό. Τι είδους δράσεις περιλαμβάνει η οργάνωση;
H DOMUS είναι μια οργάνωση που λειτουργεί ως ομπρέλα για τους μουσικούς της Γερμανίας. Βρισκόμαστε σε μεταβατικό στάδιο στην οργάνωση, γι’ αυτό και δεν μπορώ να πω πολλά. Το σίγουρο είναι πως έχουμε κάνει την αυτοκριτική μας και προσπαθούμε να βρούμε τρόπους για πιο ουσιαστική δράση. Δυστυχώς, οι μουσικοί και ο συνδικαλισμός είναι έτη φωτός μακριά – πόσο μάλλον το να δραστηριοποιηθούν μέσω ομάδων πίεσης για το κοινό μας συμφέρον (το οποίο είναι σε εκκρεμότητα). Φυσικά τα πράγματα γίνονται ακόμη πιο πολύπλοκα με τις διαφορετικές νομοθεσίες σε κάθε χώρα. Η DOMUS είναι ιδρυτικό μέλος της IAO (International Artists Organisation), της ευρωπαϊκής οργάνωσης για τα δικαιώματα των καλλιτεχνών. Έχουμε πολύ δρόμο μπροστά μας για πιο δίκαια πληρωμή και εξυγίανση της μουσικής βιομηχανίας – η οποία κατά τη γνώμη μου μπορεί να επέλθει μόνο μέσω των καλλιτεχνών. Συνεχίζουμε δυνατά και σύντομα με νέα σύνθεση. Παράλληλα παρακολουθώ τα δικά μας, τα εγχώρια. Η κατάσταση είναι πάρα πολύ άσχημη. Προτείνω σε όλες αυτές τις ομάδες που έχουν δημιουργηθεί μετά το σκάνδαλο της ΑΕΠΙ να ενωθούν κάτω από μια ομπρέλα και να δραστηριοποιηθούν επίσης μέσω της IAO. Δηλώνω εδώ πως είμαι διατεθειμένη να τους βοηθήσω, εάν ενδιαφέρονται. Είναι πολύ περισσότερα αυτά που μας ενώνουν από αυτά που μας χωρίζουν.
Η Αθήνα σου αρέσει; Τι αγαπάς και τι μισείς σε αυτή την πόλη;
Έχω περίεργη σχέση με την Αθήνα – είναι σαν αυτόν το συγγενή που αγαπάς να συναντάς, αλλά μάξιμουμ για μία-δύο φορές το χρόνο. Όχι πως προτιμώ το Βερολίνο. Το Βερολίνο το έχουμε εξιδανικεύσει στην Ελλάδα για κάποιο λόγο. Ενδεχομένως, γενικότερα το εξωτερικό. Με ρωτάς τι αγαπώ και τι μισώ στην Αθήνα, μα εγώ δεν έχω πια τόσο ακραία συναισθήματα. Την αγαπώ την πόλη μου με τα καλά και τα κακά της. Αυτό που παρατηρώ είναι πως υπάρχει πάρα πολύς εκνευρισμός και έντονη επιθετικότητα στους δρόμους της πόλης – θα σε γυρίσω πίσω στην κακή ψυχική υγεία. Το κράτος θα πρέπει να ασχοληθεί με αυτό το πρόβλημα. Είναι αδιανόητο να γίνονται περικοπές στον τομέα της υγείας και της εκπαίδευσης.
Ευαισθησίες σαν αυτές που εκφράζεις στη μουσική σου, αλλά και στις δράσεις σου, πιστεύεις ότι βρίσκουν ανταπόκριση σε αυτή την πόλη και τη χώρα; Έχει περιθώρια να αλλάξει αυτός ο τόπος;
Αλίμονο. Αν σταματήσουμε να ενδίδουμε στην αυτοκαταστροφή μας, τα πράγματα θα αλλάξουν και μάλιστα με πολύ γρήγορους ρυθμούς. Αγαπάμε να ρίχνουμε τις ευθύνες στην κακή κατάσταση και στην πολιτική, όταν ζούμε σε μία δημοκρατική χώρα. Συζητάμε παντού και πάντα για τα πολιτικά αλλά η αποχή από τις κάλπες είναι ενδεικτική μιας αδιάφορης κοινωνίας. Στο χέρι μας είναι να βελτιωθεί η κατάσταση – η γκρίνια δεν οδηγεί πουθενά. Είμαστε πολύ πιο ανοιχτόμυαλοι και πρωτοπόροι από πολλούς άλλους ευρωπαϊκούς λαούς – ναι, ακόμη και από τη Γερμανία. Αλλά είμαστε ιδιαιτέρως εκρηκτικοί και παρορμητικοί. Προτείνω σύνεση και λογική στις επόμενες εκλογές. Απεύχομαι την οπισθοδρόμηση. Επίσης, δεν γίνεται οι τόσοι Έλληνες του εξωτερικού να μη μπορούν να ψηφίσουν από τις χώρες που διαμένουν. Πιστεύω πως όλοι θα θέλαμε να επιστρέψουμε σε μια χώρα που καταλαβαίνει τις ανάγκες μας και μας «βλέπει». Μακάρι να υπάρξει πρόβλεψη και για όλους εμάς που έχουμε υποχρεώσεις και δεν μπορούμε να έρθουμε στην Ελλάδα για να ψηφίσουμε.
Περισσότερα στο site και στο κανάλι της στο youtube
