Ο Michael Gira των SWANS μιλά στην A.V.

Μουσική που δεν σταματά να διαμορφώνεται ποτέ, volume στο φουλ και κρουστά που οδηγούν τον τόσο επιδραστικό industrial, post-rock, avant-garde ήχο των Swans. «Ανεβαίνουμε κάθε βράδυ στη σκηνή για να παίξουμε μουσική. Δεν θέλω να γίνω ένας κλόουν που θα ανακυκλώνει το παρελθόν του ή να γίνουμε σαν ένα ποπ γκρουπ που φυσικά δεν είμαστε. Το μόνο που με ενδιαφέρει είναι να συμβαίνει κάτι εκείνη τη στιγμή, κάθε λεπτό που είμαστε όλοι μαζί στη σκηνή» θα πει.

Περίμενες τη θετική αποδοχή των blogs και των κριτικών στο «Seer»;
Μου έκανε εντύπωση που δεν ήταν στο νούμερο ένα της λίστας με τα καλύτερα της χρονιάς. Δεν με νοιάζει στα αλήθεια. Είναι ωραίο να βλέπεις θετική αντιμετώπιση της μουσικής σου. Σίγουρα το να υπάρχει κοινό που παρακολουθεί τις συναυλίες σου και αγοράζει τους δίσκους σε βοηθά να συνεχίσεις να γράφεις μουσική.

Είναι πια μόνο οι συναυλίες που συντηρούν τα συγκροτήματα;
Βγάζουμε και κάποια χρήματα από τις κυκλοφορίες. Έχω αυτή τη μαζοχιστική συνήθεια να βγάζω χειροποίητα άλμπουμ της μουσικής μου ώστε να συνεχίζω να ηχογραφώ. Ακόμη αγοράζουν βινύλια και μερικά CD. Συντηρώ τον εαυτό μου από 14 ετών και έχω τον τρόπο που να επιβιώνω. Όταν ξεκίνησε αυτή η ιστορία με το free downloading είχα εξοργιστεί γιατί ήταν η δουλειά μου, αλλά τελικά το ξεπέρασα και προσπαθώ να βρω τρόπους για να συνεχίσω να κάνω τη μουσική μου.

Πώς βλέπεις την κρίση;
Είναι τραγική η κατάσταση. Νομίζω ότι το κεφάλαιο ανασκουμπώνεται και επιχειρεί να υπολογίσει πώς θα ελέγξει καλύτερα τους καταναλωτές. Δεν ξέρουμε ποιοι είναι οι κακοί.

Τι θυμάσαι από την Αθήνα;
Υπέροχη πόλη και πολύ καλές συναυλίες. Φυσικά θυμάμαι τον Παρθενώνα, ωστόσο η πρώτη μου ανάμνηση είναι πολύ πιο πίσω. Σαν πιτσιρικάς το 1969, που διέσχισα την Ελλάδα με οτοστόπ. Θυμάμαι πολλά άσπρα κτίρια και σκόνη. Όχι με το χίπικο τρόπο των μεγαλύτερων από μας σε ηλικία. Θυμάμαι στην Αθήνα ότι έβλεπα παντού αφίσες στους τοίχους, στα καφέ, στα εστιατόρια, φωτογραφίες του Παπαδόπουλου. Ήταν παντού. Θυμάμαι ακόμη και τα τανκ στους δρόμους.

Δύσκολοι καιροί. Αλλά και σήμερα είναι περίεργα τα πράγματα.
Μου φάνηκε ενδιαφέρουσα η πληροφορία ότι σε μια περιοχή της Ελλάδας έχει ξεκινήσει ένα ανταλλακτικό σύστημα εμπορίου έξω από τις τράπεζες. Φαντάζομαι δεν μπορεί να γίνει κάτι τέτοιο για όλη τη χώρα, αλλά είναι σημαντικό ο κόσμος να μπορεί να ελέγξει την κατάσταση και να επιβιώσει. Δεν είναι μόνο οι τραπεζίτες. Είναι οι διεθνείς ή μάλλον οι παγκόσμιες εταιρείες που σε μεγάλο βαθμό ελέγχουν τον πολιτισμό, ακόμη και τη σκέψη, σχηματοποιώντας τις ανάγκες και τις επιθυμίες των ανθρώπων.

Ώστε να νιώσουν την ανάγκη να καταναλώσουν άχρηστα προϊόντα. Είναι μια μορφή σκλαβιάς για το οικονομικό όφελος των λίγων. Αυτή είναι, όμως, η ανθρώπινη φύση. Πάντα υπήρχε μια ελίτ που κερδοσκοπούσε εις βάρος του κόσμου. Ακόμη και σε κομμουνιστικά καθεστώτα. Οπότε είναι πολύ σημαντικό για τον καθένα να αναζητήσει τρόπους για την προσωπική του ελευθερία. Κοίτα την έμμεση διαφήμιση στους ραπ μουσικούς. Τα ρούχα, οι μάρκες, είναι όλα μέρος της καταναλωτικής διαδικασίας. H ερωτικοποίηση του αντικειμένου είναι παντού.

Πώς μπορεί ένα αυτοκίνητο να είναι σέξι;
Έχει ξεκινήσει μετά τον Δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, όπου τελειοποίησαν τον τρόπο χειραγώγησης του κόσμου. Kατάφεραν να βάλουν στο μυαλό εκατομμυρίων ανθρώπων αυτή την αίσθηση του ανοκλήρωτου χωρίς την κατανάλωση.

Ποια είναι η ανάγκη σας να εξελίσσετε διαρκώς τον ήχο στα τραγούδια σας μέσα από τις συναυλίες;
Τα τραγούδια μας «μεγαλώνουν» μέρα με τη μέρα. Φαντάσου σαν ένα θεατρικό έργο που δεν σταματά να εξελίσσεται. Μια σειρά τραγουδιών που προσπαθεί να βρει συνεχώς νέους τρόπους έκφρασης. Δεν θα το έλεγα αυτοσχεδιασμό. Κάποια στιγμή η μουσική καθαυτή φτάνει σε ένα επίπεδο που περισσότερο μας παίζει αυτή παρά εμείς αυτή. (γέλια)

Info: Fuzz, Πατριάρχου Ιωακείμ 1, Πειραιώς & Χαμοστέρνας, 2103450817. Eναρξη 20.00. Είσοδος €25, €30. Προπώληση: Ticket House, Public, viva.gr Στις 17/5. Support από Moa Bones