Το νέο δεν λέει να γεννηθεί (κι ας κοιλοπονάει) και το παλιό δεν λέει να πεθάνει (κι ας αιμορραγεί) κι είναι σαν να βρισκόμαστε στο μέσον της καταιγίδας όπου επικρατεί εφιαλτική ακινησία. Καθώς όλα περιστρέφονται με τρομερή ταχύτητα, μοιάζουν σαν ακίνητα και η φυγόκεντρος πετάει έξω μεγάλα κομμάτια ανθρώπων, σκέψεων, αισθήσεων, πληροφοριών και γνώσης. Σε αυτό το απρόβλεπτο χάος η τέχνη είναι σωσίβιο σωτηρίας. Ακόμη κι αν δεν μπορεί να σώσει τον κόσμο, μπορεί να του προσφέρει μια αίσθηση ανακούφισης.
Πολιτισμός και δημιουργία, σε μία εποχή φτηνή και αγοραία, είναι η μη άμεση επανάσταση γι’ αυτούς που την παράγουν και τη δημιουργούν γιατί αντιστέκονται στη χυδαιότητα, το λαϊκισμό και στα fake news, καταθέτοντας την αλήθεια τους, αλλά και γι’ αυτούς που την καταναλώνουν γιατί μπορούν να διακρίνουν μια αλήθεια μέσα στο ψέμα, να δείξουν πως μπορούν να ξεφύγουν από τις γκεμπελικές μεθόδους και να αισθανθούν ελεύθεροι.
Όσοι επιμένουν να κάνουν τέχνη στις μέρες μας –και στην Ελλλάδα και στο εξωτερικό– και να δημιουργούν μέσα σε αυτό το τοξικό περιβάλλον, μας προσφέρουν το μοναδικό αντίδοτο που έχουμε στην εκτεταμένη και σκόπιμη μαζική δηλητηρίαση του πνεύματος και στην εμφύλια βία που έχει ξεσπάσει.
Burgundy Grapes - Short Stories Lasting Shadows
Ένα ακόμη ρυάκι λυρισμού και ευαισθησίας ρέει ανεμπόδιστα και δημιουργεί ένα τοπίο στο οποίο μπορείς εύκολα να χαθείς. Το ντουέτο των Κολυβά/Μιαούλη κεντάει ψιλοβελονιά μινιμαλιστικές συνθέσεις και μελωδικές γραμμές, καλοί μουσικοί συμπράττουν με ηχητικές πινελιές (Θοδωρής Ρέλλος, Φώτης Σιώτας, Νίκος Βελλιώτης, Διονύσης Μακρής, Σταύρος Παργιανός κ.ά.). Ο 3oς δίσκος των Burgundy Grapes είναι ένα ακόμη άλμπουμ καλής παρέας και αισθητικής αξιοπρέπειας.
Dead Ends - Deaper the dark, the brighter we shine
Το τρίο από την Καβάλα σκύβει ευλαβικά και προσκυνάει στο εικονοστάσι του garage και της ψυχεδέλειας, αλλά δεν μένει απλώς εκστασιασμένο και βουβό μπροστά στο θαύμα που έχει συντελεστεί στο παρελθόν. Έχει τη δημιουργική πρόθεση να πει με δικά του λόγια την ίδια παλιά ιστορία που τόσο συγκινεί και πάλι στις μέρες μας. Όπως όμως έχω ξαναγράψει για παρόμοιες περιπτώσεις: «… όλα αυτά τα σχήματα και οι μουσικοί που στην ουσία αντιγράφουν μία ήδη υπάρχουσα και εν πολλοίς εξαντλημένη μουσική φόρμα και αισθητική δεν μπορούν να κριθούν απόλυτα σε δημιουργικό επίπεδο… Έτσι απομένει περισσότερο το εκτελεστικό, μορφολογικό, καλλιγραφικό πεδίο στο οποίο οι Dead Ends τα καταφέρνουν αξιοπρεπώς».
Η Giganta (Μαγνητόφωνο) δημιουργεί το σάουντρακ ενός ταξιδιού στο σύμπαν καθώς ο χρόνος κυλάει γοργά προς το μέλλον. Ένα μικρό αλλά ενδιαφέρον δείγμα μιας δημιουργού που οι μουσικές σπουδές της και η κλασική της παιδεία προσφέρουν τη συγκρότηση που χρειάζεται για να είναι αυτό το ταξίδι αποτελεσματικό.
Stratman - Borders of Paradise
Ο παλαίμαχος μουσικός και ρεμίξερ Στράτος Αλοίμονος έχει πρόθεση και διάθεση να δημιουργήσει ένα άλμπουμ που έχει ως κίνητρο το προσφυγικό. Σύγχρονοι ηλεκτρονικοί ήχοι με χρώματα και διασκευές από το ρεμπέτικο και το τάνγκο (λόγω και του Melingo, που συμμετέχει στο δίσκο) εμπλέκονται δημιουργικά και συνοδεύονται συχνά από φωνητικά (Αγγελική Τουμπανάκη, Mohammad Baqar Chughtai, Ελένη Κοτρώτσου κ.ά.), ενώ και καλοί μουσικοί βάζουν τη δική τους γεύση (Αλέκος Βρεττός, Γιώργος «Μπαντούκ» Αποστολάκης κ.ά.)
Η μουσική πείρα του Stratman φανερώνεται στη διαχείριση του υλικού, στα ρεμίξ και στις ιδέες, αλλά το άλμπουμ καταλήγει άνισο όπως συμβαίνει –σχεδόν– πάντα με δίσκους που ξεκινάνε να υπηρετήσουν ένα σκοπό.
Ο ήχος των τραγουδιών του είναι συνήθως πιο κοντά στην τζαζ από το ροκ και αντλεί τις εμπνεύσεις των στίχων των τραγουδιών του από τα μικρά κλαμπ των μεγάλων πόλεων
11°
