Πέρα από μια φυσική αίσθηση της ποπ μελωδίας, ο Χρήστος Τσιτρούδης έχει όλα τα στοιχεία ενός μουσικού δημιουργού χωρίς τα κουσούρια της ελληνικής νοοτροπίας. Ούτε μιζέρια, ούτε αναμασήματα. Από την πρώτη μέρα παρουσίασε το δικό του ΙΧ ήχο. Ισορροπώντας μεταξύ electropop και κιθαριστικού ύφους. Μετά τα ακουσμένα «Lollipop» και «Πάστα Φλώρα», ο Μοnsieur Μinimal ετοίμασε το νέο του μουσικό παζλ «Minimal to Maximal» σε διπλό ταμπλό. Από τη μια το φωτεινό, μελωδικό, uptempo πρώτο μέρος και από την άλλη ένα πιο σκοτεινό, μαξιμαλιστικό και ορχηστρικό δεύτερο.
Τελευταία φορά που συναντηθήκαμε μου είχες πει ότι σκέφτεσαι να φύγεις από την Ελλάδα. Τελικά μένεις; Ναι, ακόμα το σκέφτομαι. Αλλά πρώτα ήθελα να ολοκληρώσω το τελευταίο μου άλμπουμ «Minimal to Maximal» και έτσι να κλείσω έναν κύκλο δημιουργίας και ζωής στην Αθήνα. Είμαι εδώ προς το παρόν για να υποστηρίξω το νέο άλμπουμ και να το τρέξω, αλλά παράλληλα στο πίσω μέρος του μυαλού μου θέλω να την κάνω. Όχι επειδή έξω θα με περιμένει κάτι το συναρπαστικό, αλλά γιατί αν δεν το κάνω θα μου μείνει απωθημένο. Μου αρέσει να μετακινούμαι, πάντα το επιδίωκα να αναζητώ νέα ερεθίσματα και εικόνες, σίγουρα στο εξωτερικό δεν είναι τα πράγματα εύκολα και ρόδινα, αλλά θα ήθελα να δοκιμάσω. Ιδανικό αλλά και τρελό όνειρο θα ήταν να το συνδυάσω με μια κυκλοφορία, έτσι ώστε και εκεί να γινόταν ο νέος τόπος διαμονής μου.
Μινιμαλισμός ή μαξιμαλισμός; Νομίζω πως και τα δύο χωρούν στην ιδιοσυγκρασία μου και τα δύο κρατούν της ισορροπίες μέσα μου. Ο μαξιμαλισμός ενδείκνυται για τις μέρες που ζούμε.
Uptempo ή downtempo; Επίσης το ίδιο με μια μεγαλύτερη τάση προς το uptempo. Εξαρτάται πάντα κι από τη διάθεσή μου.
Σε ποιο από τα δύο μέρη του νέου σου άλμπουμ είσαι πιο κοντά σήμερα; Είμαι κάπου ανάμεσα και στα δύο. Το καλοκαίρι και την άνοιξη στην μια πλευρά, την πιο φωτεινή (minimal), και το φθινόπωρο και το χειμώνα στην άλλη, την πιο σκοτεινή (maximal).
Τι έχει αλλάξει από την εποχή του Lollipop; Εγώ, η πόλη που έμενα, η άνθρωποι που συναναστρεφόμουν, η ίδια η μουσική και γενικότερα και φυσικά μια ολόκληρη παγκόσμια πραγματικότητα. Προσωπικά οι μουσικές επιρροές μου εμπλουτίστηκαν ακόμα περισσότερο και αυτή είναι η φιλοδοξία μου. Πιο συγκεκριμένα το πρώτο άλμπουμ, είναι ο ενθουσιασμός και σίγουρα ότι καλύτερο έχει στα χέρια του ένας συνθέτης. Τα επόμενα είναι η εξέλιξη για έναν καλλιτέχνη, οφείλει να δείξει και κάποιες άλλες μουσικές διαστάσεις, να ωριμάσει χωρίς να γεράσει και να δώσει στο κοινό του, μια ακόμη διαφορετική του πτυχή. Αυτό που έκανα στο τρίτο άλμπουμ, ήταν να διατηρήσω τον πρωτογενή μου ήχο (από το lollipop), μιας κι υπάρχει ατελείωτος μέσα μου και να τον συνδυάσω με τα αρκετά νέα μουσικά ακούσματα που υπήρχαν κι αυτά μέσα μου κι έψαχναν διέξοδο τόσο καιρό. Αυτό έγινε μέσα από το maximal CD, προϊδεάζοντας αυτόν που θα το ακούσει, ακόμη και για τη διαφορετικότητα του επόμενου.
Tην παλεύεις με την Αθήνα ή μόνο πάνω αισθάνεσαι σπίτι σου; Στη Θεσσαλονίκη είναι οι παλιοί μου φίλοι, εκεί τα πράγματα είναι πιο ζεστά, πιο ανθρωπινά και πιο άμεσα. Το σπίτι μου είναι στα Γιαννιτσά. Αλλά, όπου και να πάω, η ελληνική νοοτροπία είναι μία και μοναδική με τα σπάνια καλά της και τα άπειρα παράξενά της.
Ποια κομμάτια της Αθήνας σου αρέσουν; Η Αθήνα δεν έχει καταφέρει να με κερδίσει ακόμα, ίσως φταίει το γεγονός ότι δεν πρόλαβα να δω και τα καλύτερά της. Μ’ αρέσουν οι βόλτες στη Διονυσίου Αρεοπαγίτου, στο λόφο του Φιλοπάππου και τα άνω Πετράλωνα, επίσης μ’ αρέσει το παλιό Φάληρο αλλά και λίγο πιο έξω, οι βόλτες στο Τατόι.
Πως βλέπεις την κρίση; Θα την βγάλουμε τελικά την πίστα ή θα την κάνουμε; Όχι δεν νομίζω να την βγάλουμε, το display γράφει εδώ και καιρό game over αλλά η πλειοψηφία της Ελληνικής κοινωνίας δεν θέλει να το δει και φυσικά ούτε και να το αλλάξει. Παραμένει αποβλακωμένη και φοβισμένη μπροστά από χαζοκούτια και ταΐζει ασταμάτητα 20αρικα ένα πεπαλαιωμένο ηλεκτρονικό έχοντας την ψευδαίσθηση ότι έτσι θα αλλάξει κάτι και θα μας λυπηθεί ο πασοκονεοδημοκρατισμός και θα μας ξαναγυρίσει πίσω στις “χρυσές” εποχές της υλιστικής ευμάρειας, της ασυδοσίας και της υποκουλτούρας.
18°
