Ο Nick Cave είναι ένας αστικός μύθος τόσο (υπόγεια) διαδεδομένος όσο και οι ιστορίες συνωμοσίας. Μπορεί να υπάρχουν άλλοι «ελληνοποιημένοι» μουσικοί που να συγκεντρώνουν περισσότερο κόσμο ή να προκαλούν πιο ενθουσιώδεις αντιδράσεις, αλλά αυτός ο υπόγειος δεσμός που έχει δημιουργηθεί με τον Nick Cave δεν υπάρχει με άλλον. Ο τρόπος του, το στιλ, οι στίχοι, η ζωή του και οι αθηναϊκές του εμφανίσεις έχουν σημαδέψει οριστικά τις ζωές, την αισθητική και τη σκέψη πολλών από μας και γι’ αυτό οι ιστορίες που αφορούν τις μέρες του στην πόλη κυκλοφορούν σαν καλά κρυμμένα μυστικά από στόμα σε στόμα. Τον βρήκαν ξαπλωμένο «ντάγκλα» σε κάποια σκαλιά; Σε ποια μπαρ πήγε και πόσο μέθυσε; Τι έκανε στην τουαλέτα; Ποια ροκ κορίτσια της πόλης έχει πάρει στα σκοτεινά; Έβαλε όντως ανθρώπους να του βρούνε σταφ; Πόσες φορές έχει έρθει και ποιος έχει δει όλες του τις συναυλίες; Έχεις όλα τα αποκόμματα; Έχεις όλους τους δίσκους; Και μερικά μπούτλεγκ; Ποιες μούρες της πόλης τού έχουν μιλήσει κι έχουν πιει μαζί του; Κι αυτοί που λένε ότι το ’χουν κάνει, λένε αλήθεια;
Έχουν κυκλοφορήσει ένα σωρό ελληνικά βιβλία γι’ αυτόν ή με αφορμή αυτόν, έχουν γραφτεί ενδιαφέροντα κείμενα, έχει υφανθεί μία μυθολογία για το πρόσωπό του, είναι ένας μακρινός αλλά σταθερός φίλος όχι μόνο μιας γενιάς αλλά όλων των γενιών από το ’80 και μετά.
Και τώρα που φθινοπωριάζει μπαίνουμε και πάλι –μετά από καιρό– στην εποχή Nick Cave, καθώς ο Οκτώβριος και ο Νοέμβριος του ανήκουν δικαιωματικά.
Στο τέλος του χειμώνα του ’89 ο Nick Cave και οι Bad Seeds περιοδεύουν στις ΗΠΑ. Συναυλίες στις μεγάλες πόλεις –24 συνολικά– σε Φιλαδέλφεια, Βοστώνη, Ν. Υόρκη, Σικάγο, Ντιτρόιτ, Λος Άντζελες… Είναι μαζί του όλα τα βρωμόπαιδα… ο Mick Harvey, ο Blixa Bargeld, ο Kid Congo Powers, ο Thomas Wydler.
Ο νεαρός βερολινέζος σκηνοθέτης Uli M Schüppel τους ακολουθεί και κινηματογραφεί διαρκώς την αιώνια περιπλάνηση του ροκ μουσικού. On the Road Again… Αυτός ο αέναος κύκλος: άλλη πόλη, ξενοδοχείο, σάουντσεκ, συναυλία, μπαρ, ξενοδοχείο, ύπνος, ταξίδι, άλλη πόλη…
Από το υλικό προέκυψε το εξαιρετικό και πολυβραβευμένο (στο πέρασμα του χρόνου) ασπρόμαυρο ντοκιμαντέρ: «The Road to God Knows Where», που θα προβληθεί στο Ινστιτούτο Γκαίτε στις 4 Οκτωβρίου με ελεύθερη είσοδο. Η προβολή θα αρχίσει στις 8.30 (αγγλικά με ελληνικούς υπότιτλους) και σε αυτή θα παραβρίσκεται και ο σκηνοθέτης ο οποίος αμέσως μετά θα παίξει μουσική στο φουαγέ του ινστιτούτου.
Πριν από το τέλος Οκτωβρίου ένα πολύ ενδιαφέρον πολυσέλιδο κόμικ με κεντρικό ήρωα τον Nick Cave θα κυκλοφορήσει στα ελληνικά. Δεν είναι τυχαίο που κι εδώ ο δημιουργός είναι Γερμανός μιας και το βερολινέζικο παρελθόν του Nick Cave είναι πιο θρυλικό και από το αθηναϊκό.
Πριν από μερικές εβδομάδες ο κομίστας Reinhard Kleist κυκλοφόρησε ένα εικονογραφημένο παραμύθι για μεγάλα παιδιά με ιστορίες από τη ζωή και τα τραγούδια του Nick Cave. Το βιβλίο με τίτλο «Mercy On Me» έχει την έγκριση του Cave και θα κυκλοφορήσει το αμέσως επόμενο διάστημα και στα ελληνικά (μετάφραση: Γιώργος - Ίκαρος Μπαμπασάκης) από τις εκδόσεις Οξύ και Ηλίβατον.
Στις 16 Νοεμβρίου ο παλιόφιλος Nick Cave με τους Bad Seeds, που αυτό τον καιρό βρίσκονται στη Γηραιά Αλβιώνα και στη συνέχεια θα περιοδεύουν στην Ευρώπη, έρχονται να μας συναντήσουν και πάλι μετά από καιρό. Είναι πρώτη φορά που θα βρεθούμε μαζί του μετά από το χαμό του γιου του, πράγμα που σημαίνει πως θα δούμε έναν Cave διαφορετικό απ’ ό,τι ξέραμε και είχαμε δει ως τώρα. Ίσως γι’ αυτό η εμφάνισή του στο Tae Kwon Do του Φαλήρου είναι ήδη sold out. Δεν πρόκειται απλώς για μία συναυλία αλλά για μία συνεύρεση χιλιάδων ανθρώπων με το άτομο που τους σημάδεψε τη ζωή, τώρα που η δική του ζωή σημαδεύτηκε ανεξίτηλα.
Θα μου επιτρέψετε να ανατρέξω και σε ένα παλιότερο κείμενό μου στην Athens Voice (τεύχος 582) που είχε γραφτεί για το τελευταίο του άλμπουμ, που είναι και η αφορμή της περιοδείας:
«Το “Skeleton Tree” δεν είναι ένας δίσκος για όλους όσοι ξέρουν και ακούνε τον Nick Cave. Είναι για όσους αισθάνονται μαζί του αιώνια συνδεδεμένοι, για όσους έχουν υποφέρει με τους στίχους του, έχουν αισθανθεί το αίμα να τρέχει πιο γρήγορα στις φλέβες τους με τον ήχο του, έχουν βάλει έναν Nick Cave σε κάθε mixtape που έχουν φτιάξει, τον έχουν πάντα μέσα τους ακόμη κι όταν δεν τον ακούνε…
…Δεν κρατάει τη θλίψη κρυφή παρά μόνο το αιώνιο κενό που δεν μπορεί να αναπληρώσει τίποτα και κανείς. Όλα τα υπόλοιπα τα μοιράζεται μαζί μας κι εμείς είμαστε φίλοι του, χιλιάδες φίλοι σε όλο τον κόσμο που λυπόμαστε, πονάμε κι ανατριχιάζουμε με το πώς ο σπουδαίος φίλος μας έκανε την απώλεια λυτρωτική τέχνη».
Ο ήχος των τραγουδιών του είναι συνήθως πιο κοντά στην τζαζ από το ροκ και αντλεί τις εμπνεύσεις των στίχων των τραγουδιών του από τα μικρά κλαμπ των μεγάλων πόλεων
