Εκσπερματώνουν τα ηχεία; Γιατί όχι, όταν στα αυλάκια του δίσκου συντελείται συνουσία; Σε ένα 2017 αστείρευτο σε μουσικάρες, το «How Did I Find Myself Here?» ίσως να μην είναι το καλύτερο άλμπουμ της χρονιάς που διανύουμε, είναι οπωσδήποτε όμως το πιο πλούσιο σε ιδέες. Το ανέλπιστο comeback των Dream Syndicate σκορπίζει τις νότες της μαγείας του σαν αστερόσκονη. Άνοιξε την ένταση στο τέρμα.
Ο αγαπημένος θίασος του Paisley Underground, οι δανδήδες της ηλεκτρικής αριστοκρατίας, επανακάμπτουν τρεις δεκαετίες μετά το «Ghost Stories» και ενώ το «The Days of Wine and Roses» δεν παύει να αποτελεί έργο αναφοράς για τη ροκ εν ρολ ιστορία από το 1982. Τα πάντα επιτρέπονται αν είσαι ανοιχτός στο ρίσκο και τίποτα δεν θεωρείται ταμπού στις οκτώ αυτές αποθεωτικές συνθέσεις που ανοίγουν τα φτερά τους σαν παγώνια. Γκαράζ, ψυχεδέλεια, τζαζ, kraut, dream pop, στακάτο μπλουζορόκ, νεοϋορκέζικο πρωτοπάνκ, κολεγιακό αλτέρνατιβ, delays και drones, ποίηση και θόρυβος. Ραντεβού με τον γλυκό όλεθρο των ντεσιμπέλ τους, αφήνεις τα πόδια σου να σε πάνε όπου θέλουν. Μας την είχαν στημένη οι Dream Syndicate. Καθυστέρησαν υπερβολικά, επέστρεψαν με φόρα, τώρα που κατέφθασαν τίποτα δεν ακούγεται πιο άγριο και φρέσκο.
Τα εισαγωγικά «Filter Me Through» και «Glide» δίνουν τον τόνο ενός αβίαστου intro, είναι χαλαρά σουτάκια με το βλέμμα στα γκολπόστ προτού ξεδιπλωθεί το στερεοφωνικό τόταλ φούτμπολ. Πρόκειται για απροσποίητα, εύληπτα τραγούδια που δεν παρεκκλίνουν από τη σόλο δισκογραφία του Steve Wynn ή από τη δουλειά του με τους Miracle 3, είναι οι μαξιμαλιστικές ενορχηστρώσεις που τους δίνουν μια επικότερη χροιά και την υπόσχεση ενός παραδείσου θεμελιωμένου στην απλή ευδαιμονία του να γκρουβάρεις εσαεί σε τέσσερα ακόρντα: «I just fly, I may never get higher, I don’t have to come down», τραγουδά ο αειθαλής frontman τους στην πιο ξεκάθαρη αιτιολόγηση αυτής της επανασύνδεσης: Είναι μια συνηθισμένη μέρα, μπορείς να ξεκινήσεις πάλι από την αρχή, τα όνειρά σου είναι μουσική και μπορείς να τα ξυπνήσεις. Όλα αυτά πίσω από ένα μηχανοκίνητο, πειθαρχημένο και δυναμικό neubeat που υπνωτίζει με το επαναλαμβανόμενο ντάπα – νταπ του.
Το «Out of My Head» είναι το πρώτο highlight του δίσκου, ένα τραγούδι του οποίου το συφοριασμένο ηχοτοπίο μπορεί για όσους καταλαβαινόμαστε μεταξύ μας να περιγραφεί μόνο με όρους αχαλίνωτης βελβετίλας, ενώ η ερμηνεία του Steve Wynn είναι βγαλμένη από τις απειλητικότερες παρεκτροπές των Jesus and Mary Chain –σκέψου «Snakedriver», «Catchfire» ή και τα πλέον ανταριασμένα ψυχοσέρφ του «Barbed Wire Kisses». Έχει την καυτή θερμοκρασία και τον ορυμαγδό τους, έχει προπάντων τις κιθάρες του Jason Victor. Ο σειριακός συνεργάτης του Steve Wynn από τους Miracle 3, η ομοιότητα του οποίου με τον Ira Kaplan των Yo La Tengo δεν εξαντλείται στη φυσιογνωμία, αλλά αποτυπώνεται και στον τρόπο που αμφότεροι κακοποιούν τις Fender Jazzmaster τους, παίζει με χορδές βουτηγμένες σε ηφαιστειακή λάβα. Έχουμε απολαύσει δείγματα της ιδιοφυούς αλληλεπίδρασής του κιθαριστικού διδύμου στο κλασικό πλέον live του KEXP, θα δούμε τις ταστιέρες να λιώνουν στον πυρετό και ζωντανά, καθώς οι Dream Syndicate έρχονται στην Αθήνα στις 4 Νοεμβρίου.
«80 West», ένα φαζαριστό φιλμ νουάρ που δαγκώνει σαν σκορπιός. Κλίμακες που σκαρφαλώνουν και μπάσο που ξεβράζει overdrive, ένα σινεματίκ σκηνικό φτιαγμένο από ουρανό χωρίς σύννεφα, έρημο και αυτοκινητόδρομο. Στις καλύτερες στιγμές του, ο Steve Wynn δεν είναι τραγουδιστής όσο αφηγητής των ιστοριών του, και εδώ μας καθοδηγεί στη θάλασσα των λέξεων μέσα από ένα έμμετρο διήγημα γραμμένο πίσω από το τιμόνι, με «ουίσκι κρυμμένο κάτω από το κάθισμα, ραδιοφωνικά FM, την Πενσιλβάνια να ξεδιπλώνεται μακριά» και με τον ίδιο στο δρόμο προς τα σύνορα της κομητείας, στο ροκ εν ρολ άλλωστε δεν υπάρχει νόμος για να σε κυνηγήσει. Υπέροχο outlaw υλικό για έναν εκκεντρικό βάρδο.
Το «Like Mary» είναι ένα τραγούδι για τις μέρες που χάνονται και όσους χαραμίζουν τις ζωές τους περιμένοντας, είναι η βουβή νοσταλγία και η μελαγχολία για την απώλεια ενός πράγματος που δεν είχαμε ποτέ, το αιθέριο pedal steel σαν στεγνό δάκρυ για το όνειρο της Μαίρη, που «χάθηκε για να μη βρεθεί ξανά». Ο Lee Ranaldo γνέφει επιδοκιμαστικά, ενώ τα αίματα ανάβουν στο «The Circle», με τα bpm να τρέχουν ορμητικά και το fuzz να ρέει άφθονο στο πεδίο της μάχης. Εδώ έχουμε το τραγούδι που μπορεί να μας ξεκουνήσει αυτό το φθινόπωρο, ένα παράφορο τζαμάρισμα χουλιγκανικής ενέργειας.
Το «How Did I Find Myself Here?» είναι μια ενδεκάλεπτη φάνκι άσκηση στην ελευθερία του ροκ και την ουτοπική μέθη της free jazz. Και στη στροφή του τερματισμού, το ύστατο δώρο, το «Kendra’s Dream», αφιερωμένο στην πρώτη μπασίστρια των Dream Syndicate, που τα βρόντηξε έπειτα από ένα σύντομο πέρασμα από τους Opal για να αποτραβηχτεί σε μια καλύβα χωρίς ηλεκτρισμό. Μια ωδή για τους επί Γης αναχωρητές, τους ξεχασμένους ήρωες και το ναρκισσισμό του ρομαντισμού.
Oι Dream Syndicate το 1983, με την Kendra Smith στο μπάσο
Εδώ ολοκληρώνεται το «How Did I Find Myself Here?», ένα χορταστικό περιπετειώδες ακρόαμα, μέσα από οχτώ τραγούδια που μας μεταφέρουν στο μακρινό ποιητικό ταξίδι των Dream Syndicate. Αυτό το άλμπουμ είναι ένα μικρό χρυσορυχείο ηδονών. Πολύ καλό, αγνό πράγμα. Τι λες, θα το γκαζώσουμε απόψε;
15°
