O πιο περιζήτητος ράπερ του πλανήτη, ο Tupac της γενιάς του, ήταν μόλις 29 ετών όταν προσκλήθηκε από τον Ομπάμα στο Οβάλ Γραφείο του Λευκού Οίκου. Είχε ήδη ανακηρυχθεί μεσσίας από το Κόμπτον μετά τον παγκόσμιο χαμό του «To Pimp a Butterfly», ενός άλμπουμ σχεδόν εκτός εποχής μέσα στη θεόμουρλη μεγαλοπρέπειά του, το οποίο υποχρέωσε τον Prince σε γονυκλισίες, τον David Bowie να αναθεωρήσει τις ενορχηστρώσεις του «Blackstar» και γενικότερα κάθε σκεπτόμενο δίποδο της υφηλίου να κάνει λόγο για «φωνή της εποχής μας» αναφερόμενο στον δημιουργό του δίσκου που ακούστηκε με την ίδια ένταση σε παλάτια και τρώγλες. Οι παραλληλισμοί είναι λουδοβίκειοι και τον τοποθετούν στο κασέ ενός Sly Stone, ενός George Clinton, ενός Marvin Gaye –κάποιοι αλαφροΐσκιωτοι αναφέρουν ακόμη και τον Coltrane. Όσο για μένα, διακρίνω την ακτινοβολούσα παρουσία του Curtis Mayfield σε όλο αυτό το αρμονικό τριπάκι που σπρώχνει το Hip Hop πελώρια βήματα παραπέρα. Αυτή ή εκείνη η επιρροή –τι σημασία έχει; O αριστοκράτης με τα ντρέντλοκς έχει ύψος μόλις 1.65 αλλά διαθέτει θεόρατο ταλέντο. To «DAMN.» κυκλοφόρησε στις 14 Απριλίου και είναι αλάνθαστα τέλειο σε κάθε του νότα.
Όταν αρχίζει να τραγουδά το εναρκτήριο «BLOOD.», νομίζεις ότι θα σε τυλίξει στη μελίρρυτη φτερούγα της φωνής του και θα διασχίσετε μαζί τους ουρανούς. To ταξίδι είναι κοσμικό, τα έγχορδα μετεωρίζονται, οι στίχοι τραμπαλίζουν σε ένα πικρόχολο voice over, το σύνολο θυμίζει αμοντάριστο ηχητικό υλικό από ρεπορτάζ δρόμου, μια τυφλή πηγαινοέρχεται ψάχνοντας κάτι χαμένο, ένας νέος τροβαδούρος αναρωτιέται αν μπορεί να φανεί χρήσιμος, ξαφνικά η αρχιτεκτονική της σύνθεσης αναταράσσεται από ένα βίαιο κόψιμο και την ηχώ του πιστολιού που εκπυρσοκροτεί στρέφοντας την κάννη στα συναισθήματα που έχεις χτίσει ακροαζόμενος ως τώρα. Σαμπλ πολιτικού τοκ σόου, αλλαγή σεκάνς και fast forward στο «DNA.» χωρίς fade out. Όπου η νουάρ μπασοδυναμική του trap ξεδιπλώνεται με βρώμικες, άγριες διαθέσεις παίζοντας με σκοτεινές ιστορίες γύρω από κόκα, φιλοδοξία, σεξ, χρήμα, φόνο και μαύρη κληρονομιά σε ένα οργίλο μανιφέστο το οποίο εκτείνεται σε περισσότερες από 500 λέξεις. Ακαριαίο classic.
Το «ELEMENT.» είναι ένα στεγνό μικρόφωνο που φτύνει λέξεις σε ασύμμετρα αστικά τοπία, το τέμπο να αυξομειώνεται, η ρυθμική ραχοκοκαλιά να απουσιάζει, μονάχα η μπασογραμμή κρατά στη θέση της το οικοδόμημα που τρεκλίζει, με χτυπήματα στο πρώτο και το τρίτο μέτρο του beat και περιστασιακές αναδιπλώσεις, αφήνοντας το μυαλό να σεργιανίσει ράθυμα στους ορόφους των στίχων. Το «FEEL.» επιμένει στο ίδιο ατμοσφαιρικό freestyle σε mid tempo, παίζοντας ταυτόχρονα με τις φόρμες του trip hop και του dubstep, ενώ επιδίδεται σε αφηγήσεις –η λέξη «αφήγηση» είναι κλειδί στην τεχνοτροπία του συγκεκριμένου καλλιτέχνη– περί Μάικλ Τζόρνταν, τοξικότητας της φήμης και του λυκόφωτος της ψυχής, ενώ η μπαγκέτα χαϊδεύει ρυθμικά το στεφάνι και τα bpm δεν ξεπερνούν τα 100-110 στο λεπτό.
Η Rihanna στολίζει το «LOYALTY.» με το παράφορο νάζι της να τελεί σε καλόγουστη καταστολή, οι U2 στο «XXX.» μας υπενθυμίζουν ότι δεν είναι μονάχα οι μέγα-ρόκερς των επικών μελοδραμάτων, αλλά και οι παράτολμοι πειραματιστές του «Achtung Baby» και του «Zooropa», τα «LUST.» και «DUCKWORTH.» έχουν την ψυχεδελική σόουλ σφραγίδα που πλέκει τον ιστό της στο σύνολο της παραγωγής, ωστόσο η στιγμή που ανακαλύπτεις ότι κάθεσαι σε βόμβα έτοιμη να σκάσει είναι όταν ηχούν τα πρώτα beats του «HUMBLE.», ντελιριακού highlight του tracklist, έμμετρου ραπ μυθιστορήματος και ουσιαστικού «King Kunta» αυτού του άλμπουμ. Αυτός είναι ο Kendrick Lamar στο απόγειο του παιχνιδιού του. H μουσική του δεν μοιάζει με τίποτε άλλο. Ξεπερνά τα σύνορα των ιδιωμάτων, γίνεται ένα με τον συναισθηματικό ενισχυτή μας και καρφώνει λάβαρα στα ηχοσυστήματά μας. Το «DAMN.» πολιορκεί τα αυτιά μας.
18°
