«Είσαι πολύ χοντρή, πολύ μαύρη, πολύ κοντή και πολύ μεγάλη για να κάνεις καριέρα» της είπε κάποια στιγμή ένας παραγωγός από τους πολλούς που συνάντησε προσπαθώντας να ανοίξει μια πόρτα. Μάταια όμως... Ο σκληρός, ανελέητος, κυνικός και πολύ συχνά μισογυνικός και ρατσιστικός κόσμος των σόου μπίζνες δεν είχε καμία διάθεση να γυρίσει να κοιτάξει μια «τραγουδίστρια γάμων» που πολλοί έλεγαν πως είναι ο θηλυκός James Brown, ακόμη κι αν είχε καλή φωνή.
Το κορίτσι που γεννήθηκε πριν από 60 χρόνια στην Augusta και μεγάλωσε στο Brooklyn είχε τη φλόγα μέσα της και την ευλογία της μαύρης μουσικής στη φωνή της, όμως τίποτα δεν ήταν εύκολο γιατί στη σημερινή εποχή μάλλον αυτά δεν είναι αρκετά.
Ετσι η ζωή τής έδωσε το ξεροκόμματο της «τραγουδίστριας γάμων» και την απόρριψη ότι είναι πολύ άσχημη για κάτι καλύτερο. Όμως δεν το έβαλε κάτω, αν και συχνά έχανε το κουράγιο της και τα παράταγε προσωρινά για να κάνει άλλες δουλειές και μετά επέστρεφε και πάλι σ' αυτό για το οποίο ήταν γεννημένη.
Η συνάντησή της με τον μπασίστα Gabriel Roth, συνιδρυτή της εταιρίας Daptone Records και ιδρυτικό μέλος των the Dap-Kings, του συγκροτήματος που την συνόδεψε στην 20αετή της καριέρα και με το οποίο ηχογράφησαν 7 άλμπουμ, ήταν η αρχή της πραγματοποίησης του ονείρου. Η Sharon Jones έπιασε στα χέρια της τον πρώτο της δίσκο σε ηλικία 40 ετών, ηχογραφημένο πρόχειρα σε ένα διαμέρισμα που τον πουλούσε ταχυδρομικά από την κουζίνα της στο Brooklyn. Ο δίσκος «Dap Dippin' With Sharon Jones and the Dap-Kings» κυκλοφόρησε το 2002 και ήταν το πρώτο βήμα για να φτάσει μέχρι εκεί που ήταν ο προορισμός της και ήξερε ότι μπορεί και το αξίζει.
Κάθε άλμπουμ που ακολουθούσε ήταν ένα ακόμη βήμα προς την δικαίωση. Το «Naturally» (2005), το «100 Days, 100 Nights» (2007), το «I Learned the Hard Way» (2010) έφεραν τις υποψηφιότητες για Grammy, άνοιξαν πόρτες ερμητικά κλειστές και το ταλέντο, η θέληση, η πίστη και η διαρκής δουλειά νίκησαν την απαξίωση. Ο «θυλικός James Brown», η «πολύ χοντρή, πολύ μαύρη, πολύ κοντή και πολύ μεγάλη» Sharon Jones γεύτηκε αυτό που η πραγματικότητα της σόου μπίζνες ήθελε να της αρνηθεί.
Όμως η ευτυχία δεν κράτησε πολύ. Το 2013 κι ενώ ηχογραφούσαν με τους Dap-Kings το «Give the people what they want» έμαθε πως έχει καρκίνο στο πάγκρεας αλλά συνέχισε κανονικά. Αλλωστε «πάνω στη σκηνή οι πόνοι φεύγουν» όπως έλεγε και η ίδια, μη θέλοντας να αφήσει να γλιστρήσει από τα χέρια της αυτό που με τόσο κόπο κατέκτησε. Θεραπείες που την άφησαν χωρίς μαλλιά, ένας ακόμη δίσκος το 2015 με τίτλο «It's a Holiday Soul Party» κι ένα ντοκιμαντέρ με τίτλο «Miss Sharon Jones!» που εξιστορεί αυτή την άνιση ζωή με την ευτυχία και τη δυστυχία, τη ζωή και τον θάνατο, την απόρριψη και τη δικαίωση να εναλλάσσονται σε κάθε καρέ.
Ο ήχος των τραγουδιών του είναι συνήθως πιο κοντά στην τζαζ από το ροκ και αντλεί τις εμπνεύσεις των στίχων των τραγουδιών του από τα μικρά κλαμπ των μεγάλων πόλεων
13°
