● ● ● Σαν μπλε χάπι πήραμε το νέο σίνγκλ των Pet Shop Boys που κυκλοφορεί σε φυσική μορφή στις 18 Μαρτίου, «The Pop Kids», ολοστρόγγυλο μπλε με κίτρινα γράμματα, το καταπίνεις νηστικός για να χτυπήσει αμέσως.
● ● ● Το καλό με τους PSB είναι ότι έρχονται σαν reunion πάρτι, την εποχή ακριβώς που χρειάζεσαι κάτι να σε τονώσει, ειδικά αν είσαι πάνω από 40. Το καλύτερο είναι ότι επιμένουν να έρχονται τόσο ηδονικά απαράλλαχτοι όλα αυτά τα χρόνια, ώστε δεν χρειάζεται να ανησυχείς καθόλου για το πώς θα σου σκάσει το παρελθόν στον εγκέφαλο. Θα ξέρεις πώς να το αντιμετωπίσεις, σαν κακό hangover.
Όλα στο νέο άλμπουμ τους (που κυκλοφορεί την 1η Απριλίου) είναι ασφαλή και αναπαυτικά για το άγχος σου. Γνωστές, οικείες, φιλικές προς τον χρήστη λέξεις στους τίτλους: το άλμπουμ ονομάζεται «Super» και το σλόγκαν που το προωθεί είναι «What is super?».
Στα 90s αυτό ήταν στα SOS.
● ● ● Τα tracks μιλάνε από μόνα τους: Happiness, The Pop Kids, Twenty-something, Groovy, The Dictator Decides, Pazzo!, Inner Sanctum, Undertow, Sad Robot World, Say It to Me, Burn, Into Thin Air. Οι εραστές, οι 20άρηδες, το groove της πόλης, ένας λυπημένος αλλά κομψός κόσμος, λίγος ηλεκτρισμός με ένα ρομπότ, λίγο Ιταλία για τους paninari δεύτερης γενιάς. Ακόμα και αν τους αλλάξεις τη σειρά, κανένα πρόβλημα, είναι σαν να παρακολουθείς σε καραόκε τους στίχους ενός κομματιού. Αυτού του ίδιου που, τόσα χρόνια, χρησιμοποιείς σαν λύση πανικού. Μπορείς ακόμα και να ξεχαστείς, να χάσεις λέξεις αλλά χωρίς να χάσεις το τρένο προς τη νοσταλγία.
● ● ● Οι στίχοι του «The Pop Kids» στροβιλίζονται στο ίδιο σύμπαν – αρχές 90s, Λονδίνο, «εγώ σπούδαζα ιστορία, εσύ βιολογία, το ανθρώπινο σώμα δεν έκρυβε κανένα μυστήριο για σένα» (σκόπιμο λογοπαίγνιο). Το ζευγάρι κυκλοφορεί στα κλαμπ όπως ο Bowie και η Deneuve στην «Πείνα», κοφτεροί σαν είδωλα, τσεκάρουν κομμάτια και τραγούδια, χτυπάνε έρωτες και αποστηθίζουν τα καλύτερα σημεία στους στίχους. Κάποιος φανατικός των PSB σχολίασε ότι πρόκειται για μία λυπημένη ρετροσπεκτίβα όπου ένα ετεροφυλόφιλο ζευγάρι διαλύεται όταν ο ένας από τους δύο πηγαίνει σε gay club. Εκεί όλα αλλάζουν: «Ι like it there/I love it». Άλλοι λένε ότι η μαγεία στους στίχους του Neil Tennant βρίσκεται ακριβώς σε αυτά που δεν λέγονται. Κρυμμένη ή όχι, πάντως, ο Neil πάντα έχει να καταλογίσει μία βαθιά πίκρα σε περασμένους έρωτες. Και ποιος δεν έχει άλλωστε.
● ● ● Οι PSB δηλώνουν ότι όλα θα αποσαφηνιστούν όταν κυκλοφορήσει το «The Full Story» mix του κομματιού που θα είναι η σύγχρονη εκδοχή του, μια και η ιστορία του πάει λίγο πίσω. Το τραγούδι είναι ένα πανάλαφρο pop house με πολλά σινθεσάιζερ και το χαρακτηριστικό ντίσκο εφέ του cowbell, εύστοχο στα σημεία που οι ήρωες θυμούνται τα παλιά κλαμπ. Το συνέθεσε το 2011 ο Chris Lowe σε ένα δωμάτιο ξενοδοχείου στο Μόναχο, γι’ αυτό και ο αρχικός του τίτλος ήταν «Munich». Το 2014 ο Tennant έβαλε τους στίχους έχοντας σαν έμπνευση ένα πραγματικό ζευγάρι στρέιτ φίλων του που ήταν γνωστοί στην clubland του Λονδίνου στα 90s, ως Pop Kids. Και φυσικά, μαζί με την παγωμένη, σνομπ ερμηνεία του, πρόσθεσε εκείνη τη χαρακτηριστική τους μελαγχολία (που μας έχει καταστρέψει).
● ● ● Το κακό λοιπόν με τους Petheads είναι ότι έχουν/με κολλήσει στην κατάρα του «Being boring»: βλέπουμε το παρελθόν μας σαν το επόμενο πρωί μετά από το τέλειο πάρτι. Ακόμα και λιώμα, ήμασταν καταπληκτικοί. Ακόμα και όταν έφευγαν οι φίλοι, έμενε η γεύση τους στο στόμα μας. Ακόμα και όταν πλήτταμε δεν ήμασταν ποτέ πληκτικοί. Ζούσαμε το ντιζαϊνάτο όνειρο, αγκαλιασμένοι όλοι στους καναπέδες, τεμπέληδες της εύφορης κοιλάδας, ενώ από πίσω επίμονα να βαράει αυτή η μελαγχολική υμνωδία, το νωχελικό beat του νάρκισσου εαυτού μας.
Και αυτό είναι το καλύτερο μπλε χάπι που μπορούμε να πάρουμε σε αυτή πια, την ηλικία.
