Όταν το 1974 αγόρασα τους πρώτους μου δίσκους δεν υπήρχε καμία γυναίκα σε αυτούς και, αν θυμάμαι καλά, άργησε να έρθει. Η βασική εικόνα πριν από την εποχή μου είχε τη γυναίκα καθισμένη σε ένα σκαμπό, με μακριά φούστα, μια κιθάρα και μελαγχολικό ύφος, με μια σταγόνα ποιητική διάθεση. Το progressive έφερε τις φωνές της όπερας στην ποπ μουσική και το punk, που τα σάρωσε όλα, έκανε πραγματικά χώρο στη σκηνή για τη γυναικεία παρουσία. Δεν ήταν πια «η εξαίρεση που επιβεβαιώνει τον κανόνα», η εικόνα: κορίτσι, κιθάρα, ένα γυάλινο κουτί με μυστικά και φωνή που αραδιάζει συναισθήματα, άρχισε να ξεθωριάζει. Η συμπόνια, το πάθος, η αφοσίωση έκαναν χώρο στην ακαταστασία. Τα φλεγόμενα σουτιέν άνοιξαν δρόμο και το νερό μπήκε στ’ αυλάκι.
Προφανώς και δεν υπάρχει «γυναικεία μουσική», υπάρχει όμως γυναικεία ματιά στα πράγματα κι αυτό επιδρά στην τέχνη όπως και στη ζωή. Όταν δούλευα πριν από χρόνια για την εγκυκλοπαίδεια «Women In Rock» και είχα μπροστά όλο το φάσμα της γυναικείας παρουσίας, από τα gospel και τα blues ως το rock και τη soul, κατανόησα καλύτερα αυτή την άλλη ματιά, που κατόρθωσε σταδιακά να «διαβρώσει» έναν ακόμη ανδροκρατούμενο χώρο γεμάτο από μπίρες, σεξισμό, κατρουλιά έξω απ’ τη λεκάνη και πολλές κλανιές για αστείο. Τι κι αν έχουν περάσει τόσα χρόνια κι έχουν συμβεί τόσα πολλά. Πάντα οι γυναίκες θα μου κάνουν μια ιδιαίτερη εντύπωση γιατί δύσκολα μπορώ να βρω μια αντρική εκδοχή της Bjork ή της P J Harvey, της Nico ή της Marianne Faithfull.
Τα τελευταία χρόνια νομίζω πως ο ρυθμός που ενδιαφέρουσες γυναίκες εμφανίζονται στη μουσική αυξάνει (Courtney Barnett, Julia Holter, Savages, Natalie Prass, Rhiannon Giddens, Nadine Shah, Anna Von Hausswolff, Helena Hauff, για να αναφέρω μόνο μερικές από τις περσινές επιδόσεις), αλλά είναι και πολλές από το παρελθόν που φαίνεται πως ξαναβρίσκουν την περπατησιά τους, από τη Lucinda Williams ως τις Sleater-Kinney κι από τη Rickie Lee Jones ως την Kim Gordon.
Όλα αυτά γιατί ήρθα σε επαφή τις προηγούμενες μέρες με δυο-τρεις νέες περιπτώσεις με ενδιαφέρον. Τις δύο τις παρουσιάζω εδώ, για την 3η θα επανέλθω στο επόμενο τεύχος...
Με πατέρα μπασίστα και μητέρα από το χώρο της μόδας, η Αγγλίδα έχει πίσω της θητεία σε φωνητικά για τον Damon Albarn, τη Mary J Blige και τον Andrea Bocelli. Τα παράτησε, στράφηκε στη μόδα αλλά επέστρεψε στη μουσική για να κάνει αυτό που η ίδια ονομάζει: «dark Disney». Με στοιχεία από τη μαύρη μουσική του παρελθόντος, με cool αποστασιοποιημένο στιλ αλλά και το καλά κρυμμένο πάθος που είχε η Billie Holliday, έκανε ολομόναχη το πρώτο της άλμπουμ και με τη μία κάνει αισθητή την παρουσία της και δικαίως. Προσωπικό ύφος και διαχρονικό στιλ την κάνουν ήδη το καινούργιο «καλά κρυμμένο μυστικό» στην Αγγλία που παίζει σε sold-out συναυλίες.
Ένα ισπανικό κουαρτέτο που υπηρετεί με πάθος και αφοσίωση το «it’s only rock ’n’ roll but I like it». Ευδιάθετο, αποτελεσματικό, καλοφτιαγμένο, με αγνά υλικά garage rock που δεν σε χαλάει όσες φορές κι αν τ’ ακούσεις. Σίγουρα θέλεις να παίξουν στο πάρτι σου.
11°
