Το 2004 τα πρώτα προβλήματα με την καρδιά του τον βρήκαν επί σκηνής. Ο άνθρωπος που έπεσε στη Γη, κατάλαβε με βίαιο τρόπο πως δεν είναι αθάνατος. Δεν μπορούσε να είναι πια ήρωας αλλά ένας κοινός θνητός. Απομονώθηκε και σιώπησε. Για μια δεκαετία (ανθρώπινου χρόνου) το ένδοξο παρελθόν του προβαλλόταν σε δεκάδες οθόνες και το κοίταζε αποκαμωμένος, εκθέσεις memorabilia, επανεκδόσεις ένδοξων δίσκων, συλλεκτικά picture discs. Λίγο ακόμη και θα πνιγόταν μέσα στον ωκεανό των αναμνήσεων. Η κουρασμένη καρδιά άντεχε ακόμη αλλά ο καρκίνος ήταν επιθετικός. Ο χρόνος που απέμενε ήταν λίγος, το τελευταίο αντίο δεν μπορούσε να γίνει με τις μεταμφιέσεις των 70s, με την τριλογία του Βερολίνου, με τις ξεφτισμένες αναμνήσεις του Iggy Pop, του Brian Eno, του Lou Reed. Ήθελε να πει κάτι τώρα, να μας αφήσει το τελευταίο του στίγμα, να κλείσει εκκρεμότητες με το παρελθόν.
Η χαρά της δημιουργίας του έδωσε ενέργεια και δύναμη, διαύγεια και όρεξη και μπήκε μπροστά «η επόμενη ημέρα». Πήρε το εξώφυλλο από το «Heroes», διέγραψε τη λέξη κι έγραψε δίπλα David Bowie, κάλυψε τη φωτογραφία του μ’ ένα λευκό τετράγωνο (σαν επιτύμβια στήλη) κι έγραψε «The Next Day». Ο δίσκος ήταν θαυμάσιος, ένα παζλ από ήχους, μουσικές, μελωδίες και πρακτικές της προηγούμενης ζωής του. Ροκ κιθάρες, ο πανταχού παρών ήχος του σαξοφώνου, ένα κουαρτέτο εγχόρδων, το ρέκβιεμ είχε αρχίσει. Το άλμπουμ ηχογραφήθηκε πολύ κοντά στο σπίτι του, στο στούντιο Magic Shop κι εκεί θα επέστρεφε για το κύκνειο άσμα του, για τον ιντριγκαδόρικο αποχαιρετισμό του.
Για το καινούργιο ταξίδι πήρε ένα εντελώς διαφορετικό προσωπικό γιατί ήθελε να φτάσει όσο πιο μακριά γίνεται. Ούτε στον Άρη, ούτε εκεί απ’ όπου ήρθε, ούτε «2.000 έτη φωτός μακριά απ’ το σπίτι» που έφτασε ο φίλος του ο Μικ Τζάγκερ. Ήθελε να πάει κάπου που δεν είχε ξαναπάει ποτέ, αν και το ήθελε από μικρό παιδί. Όταν ο ετεροθαλής αδελφός του Terry Burns τον έμπασε στο χώρο της jazz κι ανακάλυψε τη γοητεία του Charls Mingus και του John Coltrane, η μητέρα του για να τον ευχαριστήσει που άρχισε μαθήματα σε ένα συνοικιακό δάσκαλο του έκανε δώρο ένα πλαστικό σαξόφωνο. Όταν του το έδωσε αναρωτήθηκε: «Να γίνω ροκ σταρ ή Κολτρέιν;». Έδωσε πολύ χώρο στους νέους του συνταξιδιώτες, τους άφησε να δώσουν χρώμα, να αυτοσχεδιάσουν, να καθορίσουν ακόμη και την πορεία προς το άγνωστο. Κι αυτοί ανταποκρίθηκαν εξαιρετικά καθώς πρόκειται για έμπειρους ταξιδευτές της αναζήτησης, του αυτοσχεδιασμού και του πειραματισμού. Όπως σε δύο ακόμη πολυσυζητημένα άλμπουμ του τελευταίου καιρού, του Kendrick Lamar και του Kamasi Washington, ο ήχος της jazz είναι το κυρίαρχο στοιχείο στο δίσκο του David Bowie. Οι απλές αλλά πάντα γοητευτικές του μελωδίες συνδυάζονται εξαιρετικά με τη μελοδραματική του ερμηνεία, σαν να μην υπάρχει αύριο. Αυτός ο ιδιαίτερος τρόπος που ερμηνεύουν οι άνθρωποι που παλεύουν με μία σοβαρή ασθένεια είναι πάντα συγκλονιστικός. Αν ακούσεις τα τελευταία άλμπουμ του Bobby Womack, της Sharon Jones, της Dee Dee Bridgewater ή το «Queen of Denmark» του John Grant θα καταλάβεις τι εννοώ. Οι ενορχηστρώσεις είναι εξαιρετικές, ο πιστός του Tony Visconti κάνει θαύματα στην παραγωγή, το σαξόφωνο του Donny McCaslin και τα τύμπανα του Mark Guiliana πάνε τις συνθέσεις πολύ μακριά, το μπάσο του Tim Lefebre και τα πλήκτρα του Jason Lindner κάνουν τέλεια τη δουλειά, ο ποιητικός στοχασμός του David Bowie, ο αποχαιρετισμός στα όπλα, η περιπλάνηση που συνεχίζεται, κάνουν αυτό το τελευταίο ταξίδι απολαυστικό και μοναδικό. Είπε την τελευταία κουβέντα γιατί είχε κάτι να πει.
16°
