Να ξεκινήσουμε από το εξαιρετικό προσόν ότι μιλάει σπάνια: μόνο 4 άλμπουμ σε –σχεδόν– 20 χρόνια καριέρας. Κι εδώ φτάνει στα καλύτερά της. Αισθητικό βάθος, απλότητα χωρίς απλοϊκότητα, κάθε τραγούδι έχει προσωπικότητα και δικαιώνει το στιλ: «Επιμελημένα ατημέλητο», ενώ πίσω από την cool έκφρασή της κρύβεται μπόλικο τσαγανό. Όσοι τη βάζουν στον ίδιο σωρό με τις συνήθεις γυναίκες τραγουδοποιούς χάνουν την ουσία.
Patti Smith - Banga (****)
Ο πρώτος δίσκος που δεν προσπαθεί να αποδείξει κάτι: ούτε punk κατάλοιπο, ούτε πολιτικό ον, ούτε ιέρεια του rock, ούτε οργισμένη ποιήτρια. Επειδή όμως είναι όλα αυτά ούτως ή άλλως, σε αυτό το συναισθηματικό και αληθινό άλμπουμ, στο οποίο αφηγείται ιστορίες, υπάρχει κάθε συστατικό από το παρελθόν της μετασχηματισμένο σε κάτι που αναλογεί στην ηλικία της. Ένα από τα καλύτερα άλμπουμ της.
Ίσως μία από τις πιο χαρακτηριστικές περιπτώσεις ενός από τα πολλά σύγχρονα συγκροτήματα που καταφεύγουν σε ένα στιλιστικό φορμαλισμό για να καλύψουν τη συνθετική τους αδυναμία. Το πλαίσιο είναι indie, η ατμόσφαιρα ονειρική, η παραγωγή πολύ φροντισμένη, η υπεροψία φανερή, αλλά όλα αυτά δεν είναι αρκετά για να πείσουν πως το σύνολο του ακροάματος δεν είναι βαρετό και οι συνθέσεις στοιχειώδεις. Το ότι συγκεντρώνουν συχνά (όπως και πολλά «παρόμοια» γκρουπ) ενθουσιώδεις κριτικές, φανερώνει το ρηχό τρόπο που ακούνε στις μέρες μας και οι «ειδικοί».
Όχι, «ο κύριος δεν τραγουδάει τα blues», αλλά παίζει μαζί τους. Ο Καναδός dj και μανιακός συλλέκτης παλιών βινυλίων αποφάσισε να αξιοποιήσει τη συλλογή του και να φέρει στην τρέχουσα ηχητική πραγματικότητα και στην αισθητική ενός dj τη φόρμα των κλασικών blues. Με αίσθηση του μέτρου επεμβαίνει στοιχειωδώς, ο «εκσυγχρονισμός» σέβεται το πρωτότυπο και το αποτέλεσμα είναι ευχάριστο, διασκεδαστικό και αψεγάδιαστο.
18°
