Το μεγαλύτερο μέρος της «νέας» μουσικής ανήκει στην κατηγορία «συμπαθές τίποτα» και στερείται βάθους, λες και γίνεται από ανθρώπους-κόμικ χωρίς τρίτη διάσταση και προοπτική. Οι ακροατές (αλλά και οι ίδιοι οι δημιουργοί) ανατρέχουν και πάλι στο «ένδοξο παρελθόν» αναζητώντας λίγη αλήθεια και ψυχή, μουσική φτιαγμένη από ανθρώπους που είχαν μια τρέλα, ένα πάθος, που περιπλανήθηκαν στους δρόμους, που έζησαν αλλόκοτα κι επικίνδυνα.
Γι’ αυτό και η νεότερη γενιά μουσικών επιστρέφει στην απλότητα και το προσωπικό ύφος της folk και γενικότερα της εκφραστικής μουσικής χαμηλών τόνων και πλούσιων συναισθημάτων, αναζητώντας τα δικά της βήματα σε παλιές πατημασιές. Τα super groups, το arena rock, τα χαώδη dancefloors, τα εντυπωσιακά shows φαίνονται πια τόσο passé όσο η ηρωίνη ή το ecstacy, όσο τα μακριά μαλλιά ή τα chill out rooms. Το αστραφτερό τίποτα της εποχής του life style τελείωσε οριστικά, η ζωή-φούσκα που έκαναν σημαία οι γιάπηδες και τα golden boys έσκασε στα μούτρα τους.
Είχαν δίκιο λοιπόν οι Kings of Convenience όταν τιτλοφορούσαν (πριν από 8 χρόνια μάλιστα) το πρώτο τους άλμπουμ “Quiet Is the New Loud”. Τώρα επιστρέφουν με το “Declaration of Dependence” (***) πιάνοντας το νήμα από κει που το ’χαν αφήσει τότε. Δύο κιθάρες, όρθιο μπάσο και βιόλα σε κάποια τραγούδια, χωρίς κρουστά και τύμπανα, «μελωδικό και γλυκό» (όπως έγραψε και ο Κωστής Μαραβέγιας στο προηγούμενο τεύχος).
Κι απ’ τη Νορβηγία στη Γαλλία για τους Air, λίγο πριν τους πάρει ο αέρας. Με το “Love 2” (**) κάνουν το άλμπουμ της ευκολίας. Στιλιζαρισμένη electropop με retro αναφορές και απλοϊκούς στίχους.
Ο Kurt Vile από τη Φιλαδέλφεια βγαίνει νικητής από την «επικίνδυνη περιπέτεια» του 2ου άλμπουμ. Στο “Childish Prodigy” (***) ισορροπεί θαυμάσια μεταξύ folk και rock, ευαισθησίας και αυστηρότητας, παρελθόντος και παρόντος.
O Bradford Cox (Deerhunter), κρυμμένος πίσω από το όνομα Atlas Sound, επιστρέφει με το “Logos” (****), ένα ρευστό άλμπουμ, ένα κομψό ψυχεδελικό ταξίδι με κουνημένες εικόνες, το καλειδοσκόπιο ενός ευαίσθητου αισθηματία.
Οι πληγωμένοι fans και οι (προδωμένοι;) κριτικοί θύμωσαν και δεν επιτρέπουν στον «τρελούτσικο» Devendra Banhart να γίνει «κανονικός», κι όμως το κάνει τέλεια. Για τον καινούργιο του δίσκο “What Will We Be” (****) η φράση «Ψυχεδέλεια τέλος... Μόνο folk» ίσως είναι αρκετή. Ίσως πάλι όχι... Ο D.B. φαίνεται να μεγαλώνει καλά, κι έτσι αισθάνεται δυνατός για να γράψει απλά, γλυκά και cool τραγούδια, με χιούμορ και γεύσεις από τη δεύτερη πατρίδα (Βενεζουέλα) αλλά κι από το κλασικό rock.
13°
