Την Παρασκευή το βράδυ οι νεορομαντικοί απαστράπτοντες Duran Duran επέλεξαν (με καθυστέρηση 30 ετών) να ‘’τιμήσουν ‘’ τη Θεσσαλονίκη με μία συναυλία στο Θέατρο Γης.
Έχοντας τις επιφυλάξεις μας πάντα, για την απόδοση του συγκροτήματος και την ποιότητα της συναυλίας μαζευτήκαμε μερικοί παλιοί φίλοι, φριζάραμε το μαλλί και επιστρατεύσαμε την γιούβικη γκαρνταρόμπα μας.
Αυτό που με φόβισε περισσότερο ήταν η ιδέα πως λογικά η απαστράπτουσα συμμορία θα ήθελε να προμοτάρει το νέο άλμπουμ της. Το θέμα είναι πως τόσο εγώ όσο και οι υπόλοιποι θα πηγαίναμε να τους ακούσουμε τιμής ένεκεν λόγω των δύο πρώτων κυρίως άλμπουμ Duran Duran (1981) & Rio (1982). Oπότε δεν με δελέασε ιδιαίτερα η ιδέα να έχω δώσει τα διόλου ευκαταφρόνητα πλέον 35 ευρώ μου για να ακούσω αδιάφορα και ρηχά ποπ τραγουδάκια... τη στιγμή που ήλπιζα σε μία old school pure 80’s synth pop performance.
Ευτυχώς όλοι οι ενδοιασμοί μας διεψεύσθησαν πανηγυρικώς! Τη συναυλία ξεκίνησε ένα από τα τραγούδια του νέου τους δίσκου που με άφησε παγερά αδιάφορο, o ενθουσιασμός ωστόσο δεν άργησε να αναφλέξει το κέφι του κατάμεστου από κόσμο θεάτρου Γης, όταν ξεκίνησε το δεύτερο τραγούδι Planet Earth, ένα από τα ομορφότερα τραγούδια της new romantic σκηνής ... Ήταν η αρχή μόνο μιας μαγευτικής νοσταλγικής βραδιάς με τραγούδια που άλλοι από εμάς τα πρωτοαγαπήσαμε σαν παιδιά και άλλοι στην πρώτη τους νεότητα! Girls On Film, Save A Prayer, Notorious, Come Undone, View To A Kill, The Reflex…
Όσον αφορά τον Simon, μπορεί να μη διατηρεί την αλλοτινή ραδινότητα της σιλουέτας του (ακόμη γοητευτικότατος ωστόσο) ο χρόνος φαίνεται ότι άφησε αναλλοίωτη τη φωνή και την ενεργητικότητα της νιότης του. Σαν γνήσιο Blitz kid γοήτευσε με τη παρουσία και τη υπέροχη φωνή του το πολύμορφο από άποψη μουσικών γούστων κοινό μας έκανε για πολλοστή φορά να χορέψουμε υπό των ήχο της νοσταλγικής καθόλου ξεπερασμένης όμως synth pop μουσικής εποποιίας του. Πιστός στη νεορομαντική αισθητική ο Νick Rhodes (μου θύμισε David Sylvian στο πιο παχουλό του-καθένας με τα κολλήματά του βλέπεις...) με make up, κόκκινα χείλη, eye-liner και φριζαρισμένο μαλλί μας ξεσήκωσε με τα πλήκτρα όπως επίσης και η υπόλοιπη ομάδα με την απόδοση των τραγουδιών, την ζωντάνια, τη glam pop αισθητική της σκηνικής παρουσίας και το δέσιμο που είχαν σαν σύνολο στη σκηνή.
Τώρα βέβαια το κακό με τα συγκροτήματα ευρείας αναγνώρισης είναι πως η ποιότητα της μουσικής παιδείας (και όχι μόνο) στο μεγαλύτερο ποσοστό του κοινού είναι πολύ χαμηλή ….δεν μπορώ να μην επισημάνω το περιπλανώμενο ντεκαπάζ (όπως την αποκάλεσε η φίλη μου η Νάντια) που άρχισε να ωρύεται επειδή της φάγαμε τη θέση ενώ χορεύαμε. Δεν είστε στα μπουζούκια να έχετε κλείσει τραπέζι μανδάμ και να σας παίρνουν τη θέση ηρεμήστε…
Μαζί με τις παλιές τους επιτυχίες ακούσαμε όχι παραπάνω από 3 τραγούδια της καινούριας τους δουλειάς (ευτυχώς) και φυσικά τους απολαύσαμε ορχούμενοι ασταμάτητα σε 2 και κάτι παραπάνω χορταστικές μουσικά ώρες. Ο Simon δεν παρέλειψε να καταδικάσει τις κατάπτυστες δηλώσεις του Κάμερον και εξέφρασε τη συμπαράσταση για τις δυσκολίες που περνάμε σαν λαός αφιερώνοντας μας ένα τραγουδάκι (όχι δεν ήταν το Νotorious αλλά πού να θυμάμαι!)
Η βραδιά έκλεισε παραληρηματικά με blitz φινέτσα και γκλαμουριά με το Rio και ήρθε σαν απόηχος όχι τόσο μακρινός η φράση που τα τελευταία χρόνια ακούγεται όλο και πιο δυνατά:
14°
