Μουσικη

Δημοσιοϋπαλληλικό Ρετιρέ

Χαμένος θησαυρός

Στέφανος Τσιτσόπουλος
1’ ΔΙΑΒΑΣΜΑ

Η πόλη μοιάζει με τη γλώσσα! Ένα βίντεο που μέχρι πρότινος θεωρούνταν χαμένο, με κάνει να νοσταλγώ ό,τι πιο γενναίο, τολμηρό, πρωτότυπο, καταστασιακό, αναρχικό και ρομαντικό έβγαλε η Θεσσαλονίκη. Ακούστε και δείτε την performance του Δημοσιοϋπαλληλικού Ρετιρέ στην Αρχιτεκτονική του Α.Π.Θ., χειμώνας, 15 Ιανουαρίου του 1986.

Η Αλεξάνδρα κοπανάει τα τύμπανα δεκαετίες πριν τους White Stripes, πιάνει τον τηλεβόα και τσιτάρει ένα μανιφέστο στο οποίο αξίζει να επικεντρώσεις. Η πόλη, οι ήχοι, οι λέξεις, η δομή, το πείραμα, η συγκόλληση. Οι υπόλοιποι παίζουν τις κιθάρες και τα πνευστά τέρμα παραμορφωτικά - είναι άλλωστε η εποχή που οι Sonic Youth και ο Τζον Λιούρι ακούγονται κάθε νύχτα στο “Berlin” της Χρυσοστόμου Σμύρνης.

Το Δημοσιοϋπαλληλικό Ρετιρέ μίλησε και συναρμολόγησε με τον τρόπο του το ελληνικό χάος με έναν απαράμιλλο τρόπο που ακόμα κανένας δεν κατάφερε να το ενορχηστρώσει με τέτοια συνέπεια σε αυτή την πόλη.

Η πόλη μοιάζει με τη γλώσσα.

Υπάρχει ένας πολύπλοκος πυρήνας

ένας πυρήνας από λέξεις και εκφράσεις

από συντακτικούς κανόνες και

γραμματικούς τύπους

ένας πυρήνας που έρχεται από παλιά

και κοντά του εκφράσεις νέες

λέξεις καινούργιες

ή παλιές μ' άλλη πια χρήση

υπάρχουν εκφράσεις πολύσημες

και ορολογίες απαγορευμένες

διά τους μη έχοντας εργασίαν

και νέες όλο και πιο νέες

οι προσθήκες συνεχίζονται καθημερινά

με τάξη ή αυθαίρετα.

Η πόλη μοιάζει με τη γλώσσα.