Η τζαζ (Dave Holland) συναντάει το φλαμένκο (Pepe Habichuela) σε μια μοναδική συναυλία στη Στέγη Γραμμάτων & Τεχνών, με τον Holland να εξομολογείται στην A.V. πώς έβγαζε το ψωμί του παίζοντας μπουζούκι.
Τι κάνουν μαζί πάνω στη σκηνή ένας πρωτοπόρος της τζαζ με έναν εκπρόσωπο της μεγαλύτερης δυναστείας φλαμένκο της Γρανάδας; Δημιουργούν την πιο γοητευτική μουσική περιπέτεια, όταν πρόκειται για τον David Holland και τον Pepe Habichuela, που έρχονται στην Aθήνα στις 20/11 για μια συναυλία στη Μεγάλη Σκηνή της Στέγης Γραμμάτων & Τεχνών, .
Πώς είναι να βλέπεις τον Dave Ηolland, που έχει δουλέψει με τους Μiles Davis, Anthony Braxton, Stan Getz, Cassandra Wilson, Chick Corea κ.ά., να παίζει ζωντανά αλλά και να συνεργάζεται με ένα μάγο του φλαμένγκο; Μιλώντας στην A.V. ήταν κατηγορηματικός: «Το ερώτημα δεν είναι πώς παντρεύονται η τζαζ με το φλαμένκο, αυτό που θα δείτε είναι εμένα να παίζω φλαμένκο. Προσπαθώ να το ακολουθήσω, με όλες τις γνώσεις και την εμπειρία που έχω από την τζαζ, χωρίς να διαταράξω στο παραμικρό την ενότητα και τη δύναμή του». Εκφράζεται με θαυμασμό για τον Pepe Habichuela, μυσταγωγικά σχεδόν για την οικογένειά του που σε βάθος δεκαετιών ασχολείται με το φλαμένκο (ένα είδος ιερατείου). Στον Pepe βλέπει ένα δάσκαλο. Αν και, διαβάζοντας το βιογραφικό του, προφανώς θα κολλούσε τον τίτλο του δασκάλου μόνο δίπλα στον Miles Davis. «Ήταν άνθρωπος των λίγων λέξεων. Αλλά τις χρησιμοποιούσε με τον πιο ευθύ τρόπο». Ταξιδεύει στον κόσμο παίζοντας jazz, διασχίζοντας χώρες που βρίσκονται σε κοινωνική ή πολιτική αναταραχή, «η τζαζ είναι μουσική που γεννήθηκε στους δρόμους, ο Davis έλεγε ότι είναι κοινωνική μουσική». Έρχεται ως αφηγητής, «η μουσική λέει πάντα μια ιστορία». Στην περίπτωσή του; «Την ιστορία της ζωής μου. Ο τρόπος που παίζω μουσική εκφράζει τον τρόπο με τον οποίο έζησα».
Ξέρει πολύ καλά τι συμβαίνει στην Ελλάδα. Άλλωστε δύο ανίψια του είναι Έλληνες, η μία μάλιστα μένει ακόμα στην Αθήνα. Kαι η ελληνική μουσική; Ναι, φυσικά την ξέρει καλά. Της χρωστάει το γεγονός ότι είχε τη δυνατότητα να ζήσει στο Λονδίνο όταν πρωτοπήγε, το 1964. «Δούλευα σε ένα ελληνικό εστιατόριο στο Λονδίνο. Ήμουν στην ορχήστρα, έπαιζα μπουζούκι. Ξέρετε, ο κόσμος έτρωγε και εμείς παίζαμε μουσική».
16°
