Γεννήθηκε στις 23 Δεκεμβρίου του 1975 στην Ιερουσαλήμ. Ο πατέρας της Γιτζάκ Λεβί ήταν συνθέτης, τραγουδιστής και πρωτοπόρος ερευνητής της πλούσιας ιστορίας της Ισπανοεβραϊκής γλώσσας, της μουσικής και του πολιτισμού της Ισπανίας και των Εβραίων της διασποράς. Με το ξεχωριστό ύφος της και πολύ συναίσθημα, η Yasmin Levy έχει προσδώσει νέους ορίζοντες στο είδος αυτό με την ενσωμάτωση πιο σύγχρονων ήχων του φλαμένκο. Καταφέρνοντας να βγει από τη σκιά του πατέρα της, χαράσσοντας το δικό της μονοπάτι. Από το ντεμπούτο του 2000 «Romance & Yasmin», που της χάρισε μία υποψηφιότητα ως καλύτερη νέα word music δημιουργός για το BBC Radio 3 ως το «Libertad» του 2012 και το «Tango» του 2014 έχει δημιουργήσει τη δική της πολυπολιτισμική ταυτότητα. Λίγο πριν την εμφάνισή της στο Κατράκειο Θεάτρο μιλά για τα παιδικά της χρόνια, την παράδοση, τη σκιά του πατέρα της, την καλλιτεχνική της απελευθέρωση και το επόμενο βήμα της.
Ποια είναι η πιο ζωντανή ανάμνηση από την παιδική σας ηλικία στην Ιερουσαλήμ;
Και μόνο οι σκέψεις αυτές μου φέρνουν δάκρυα στα μάτια. Ιδιαίτερα όσο ανακαλώ στιγμές ξεχασμένες από τον καιρό. Μια έντονη εικόνα είναι να παίζω με την αδελφή μου και τα γειτονόπουλα στο δρόμο. Περάσαμε όμορφα και χαρούμενα παιδικά χρόνια. Ακόμη μπορώ να ακούσω τα γέλια. Όλων μας. Ήμασταν τόσο νέοι και αθώοι.
Μεγαλώσατε σε ένα σταυροδρόμι διαφορετικών παραδόσεων.
Ναι, η Ιερουσαλήμ ήταν ένα χωνευτήρι διαφορετικών ανθρώπων και πολιτισμών που ασφαλώς με διαμόρφωσε. Αλλά μεγαλύτερη επιρροή άσκησαν πάνω μου τα ακούσματα των γονιών μου που περιλάμβαναν ηχογραφήσεις των Antonio Molina, Billie Holiday, Edith Piaf, Luciano Pavarotti, Ελένης Βιτάλη, Ibrahim Tatlises, Julio Iglesias και Tina Turner. Η ελληνική μουσική παράδοση αποτέλεσε ένα βασικό στοιχείο της μουσικής μου παιδείας.
Πώς η διασπορά έχει διαμορφώσει τη θεματική των τραγουδιών σας;
Περισσότερο θα έλεγα ότι έχει επιδράσει σε μία αίσθηση ότι κατά κάποιο τρόπο «ανήκω» παντού και πουθενά. Νιώθοντας «ξένη» όπου κι αν πάω. Ίσως είναι αυτή η θλίψη που διατρέχει πραγματικά τη μουσική μου.
Έχετε αντιμετωπίσει τη σκιά κατά κάποιο τρόπο της μουσικής ιστορίας του πατέρα σας;
Ήταν σίγουρα πιο δύσκολο για μένα να γίνω τραγουδίστρια. Πρώτα πρώτα ο πατέρας μου δεν ήθελε κανένα του παιδί να γίνει επαγγελματίας μουσικός. Δεύτερον υπήρχε ο φόβος της σύγκρισης κάτι που επιδεινώθηκε από τον θαυμασμό μου για αυτόν. Καθιστώντας ακόμη πιο δύσκολο για μένα να ανοίξω το στόμα μου και να αρχίσω να τραγουδάω. Μου πήρε πολλά χρόνια να βγω από τη σκιά του αλλά όταν το κατάφερα ήταν πολύ σημαντικό για μένα γιατί με ωρίμασε και με βοήθησε να τολμήσω περισσότερο.
Έχετε ξεπεράσει τους δαίμονές σας από την εποχή που τραγουδούσατε το «Ultima Canción»;
Δεν ήταν τόσο φόβος όσο μια βαθιά απογοήτευση που εισέπραξα από κάποιους ανθρώπους και η συνειδητοποίηση ότι γεννήθηκα για να τραγουδάω αλλά ίσως όχι για να γίνω τραγουδίστρια. Δεν είναι το ίδιο. Για να είσαι τραγουδίστρια πρέπει να έχεις έναν συγκεκριμένο χαρακτήρα, να είσαι πολύ δυνατή και λιγότερο ευαίσθητη. Βρέθηκα σε ορισμένες πολύ δυσάρεστες στιγμές. Τώρα είμαι καλά προσπαθώντας να αποφεύγω όσους δεν μου κάνουν καλό. Αλλά κυρίως είναι τα δυο μου παιδιά που με κάνουν δυνατή. Θα πρέπει να είναι εκεί για αυτούς.
Γιατί είστε τόσο αυστηρή με τον εαυτό σας;
Έχεις δίκιο, είμαι πολύ συχνά αυστηρή αλλά προσπαθώ να το αλλάξω. Νομίζω ότι έχω μεγαλώσει αρκετά. Έγινα μητέρα. Βίωσα εμπειρίες καταπληκτικές και εμπειρίες δύσκολες και τώρα αισθάνομαι ότι βρίσκομαι σε μια ισορροπία που μου επιτρέπει να γίνω λιγότερο αυστηρή με τον εαυτό μου. Η ζωή είναι μικρή.
Έχετε παίξει σε πολλές χώρες του κόσμου και σε διαφορετικές σκηνές. Από το Carnegie Hall μέχρι άγνωστα θέατρα.
Ίσως δυσκολευτείς να το πιστέψεις αλλά δεν μπορώ να ανακαλέσω στη μνήμη μου τα περισσότερα από τα θέατρα που έχω παίξει. Για μένα, είναι το κοινό που καθιστά ένα χώρο ξεχωριστό. Αν δεν είχα τόσες πολλές αναμνήσεις από τις παραστάσεις μου όλα αυτά τα χρόνια θα είχα σταματήσει να περιοδεύω εδώ και καιρό. Από τη μια είναι η επιθυμία να ακουστεί η μουσική σου όσο περισσότερο γίνεται που σε κρατά ζωντανό αλλά κυρίως είναι οι όμορφες αναμνήσεις της συναισθηματικής συνένωσης σου με το κοινό που σε κάνει να επιθυμείς να το ζήσεις ξανά και ξανά.
Πώς βλέπετε την τρέχουσα κατάσταση του κόσμου; Υπάρχει κάποια ελπίδα ή τα πράγματα μπορούν να γίνουν μόνο χειρότερα;
Συγχωρέστε με για την ειλικρίνειά μου αλλά πραγματικά πιστεύω ότι θα γίνει ακόμη πιο δύσκολη και οι ανισότητες θα αυξηθούν σε τέτοιο βαθμό που θα γίνουν αβάσταχτες. Δυστυχώς, όλα δείχνουν ότι γινόμαστε πιο βίαιοι, πιο ανυπόμονοι, πιο άπληστοι. Μερικές φορές αναρωτιέμαι γιατί έφερα τα δυο μου αγγελούδια σε αυτόν τον ανελέητο κόσμο. Αλλά από την άλλη ξέρω ότι υπάρχουν και οι άνθρωποι με καλοσύνη και αγάπη αποτελώντας τη μόνη ελπίδα.
Έχετε ποτέ πάρει συμβουλές για μια διαφορετική κατεύθυνση της πορείας σας; Eίναι κάτι που θα το σκεφτόσασταν;
Εδώ και πολλά χρόνια έχω επιλέξει να ακούω μόνο την καρδιά μου, όχι τους «ειδικούς». Αυτή τη στιγμή προσπαθώ να διαμορφώσω τον ήχο για το επόμενο άλμπουμ μου που θα διαφοροποιείται από το ύφος της προηγούμενης πορείας μου. Αλλά προσπαθώ να το κάνω με ένα τρόπο που δεν θα καταστρέψει ότι έχω δημιουργήσει όλα αυτά τα χρόνια.
Ποιες είναι οι μνήμες σας από την Αθήνα; Σας αρέσει να παίζετε εδώ;
Φυσικά. Έχω αξέχαστες αναμνήσεις από την πόλη σας. Λατρεύω το ζεστό, εκπαιδευμένο και ανοιχτόμυαλο κοινό που μου επιτρέπει να ξεδιπλώσω όλο τη δημιουργικότητα και την τρέλα μου. Ανυπομονώ να επισκεφτώ και πάλι την Αθήνα, μια πόλη που αποτελεί μεγάλη μου αγάπη.
Στις 6 Ιουλίου. Κατράκειο Θέατρο Νίκαιας, Ακροπόλεως & Νέστορος, Έναρξη: 19.00. Eίσοδος €20, €25 (ταμείο) Προπώληση: Ticket Services, Πανεπιστημίου 39, ticketservices.gr, 2107234567, Δημαρχείο Νίκαιας, Skybeat Travel, Ελασιδών 2Α, 210.322.5565, Life Jazzy Bar, Εθνικής Αντιστάσεως 80, Πετρούπολη, 210 5012448, Fever Reloaded, Λ.Μεσογείων 282, Χολαργός, 2106560048, Κώνειο The Bar, Σωκράτους 23 Χαλάνδρι, 2110120921.
17°
