…κι έδωσε μαζικά το «παρών» στη συναυλία ενός ολοκαίνουργιου συγκροτήματος (βλέπε και A.V. 262) που έδινε συναυλία στο Bios με αφορμή την κυκλοφορία του πρώτου του δίσκου. Η πληροφορία μεταδόθηκε από στόμα σε στόμα, ο χώρος γέμισε ασφυκτικά, τα βινύλια και τα cd ξεπούλησαν, οι Baby Guru ήταν πολύ καλοί. Αν κάτι παρόμοιο γινόταν πριν από λίγο καιρό, είναι ζήτημα αν θα παρευρίσκονταν 50 άτομα. Η Ελλάδα αλλάζει. Υπογείως έχει αλλάξει ήδη και μερικά από τα αποτελέσματα ακολουθούν...
Baby Guru - Baby Guru (*****)
Φιστικί βινύλιο, ψυχεδελικό εξώφυλλο «ξεθωριασμένο απ’ τη χρήση» και στ’ αυλάκια χαραγμένες οι επιδράσεις από krautrock, progressive, post rock, ψυχεδέλεια, garage, όχι όμως άκριτα και ως έτυχε. Στο κεφάλι των Baby Guru το «ένδοξο παρελθόν» έχει προκαλέσει μια δημιουργική έκρηξη, ικανή για ένα εντυπωσιακό ντεμπούτο.
May Roosevelt - Haunted (***)
Με εφόδια τα ηλεκτρονικά beats και τον ήχο του theremin, η May Roosevelt επιχειρεί να προσεγγίσει τους παραδοσιακούς μας ρυθμούς (τσάμικο, καλαματιανό, ζεϊμπέκικο, ζωναράδικο κ.λπ.) δημιουργώντας ένα απόκοσμο ηχητικό σύμπαν τεχνικά επιδέξιο, αλλά χωρίς το βάθος και τη γνώση που απαιτεί μια τέτοια απόπειρα, για να είναι ουσιώδης.
Όταν ο Erik Satie (που διασκευάζεται εδώ, όπως και ο Maurice Ravel, ο Claude Debussy και συμπληρώνεται από συνθέσεις του Neon) έλεγε «θέλω η μουσική μου να μπερδεύεται με τον ήχο απ’ τα μαχαιροπίρουνα», δεν είχε κατά νου κάτι τόσο διακριτικό (που να γίνεται απρόσωπο) και τόσο άχρωμο (που να γίνεται νεφελώδες). Το ambient για να μη γίνει «ταπετσαρία», χρειάζεται κάτι περισσότερο από μια ωραία ατμόσφαιρα.
Poordream - Living Now (**)
Η εντυπωσιακή συσκευασία δεν ακολουθείται –δυστυχώς– από αντίστοιχο περιεχόμενο. Ο νεανικός ενθουσιασμός στην πρώτη απόπειρα του Poordream φορτώνει –ακατάπαυστα– με ένα σωρό άχρηστα «στολίδια» το άλμπουμ και οι μελωδικές γραμμές (όσες υπάρχουν) χάνονται κάτω απ’ αυτό το άχρηστο βάρος. Ας αρχίσει η αφαίρεση…
Αυτό είναι το σάουντρακ της ταινίας «Χώρα Προέλευσης» του Σύλλα Τζουμέρκα (υποψήφια για 12 κινηματογραφικά βραβεία φέτος, ανάμεσά τους και για τη μουσική), αλλά αυτή είναι η μισή αλήθεια, γιατί οι drog_A_tek κατόρθωσαν να εισχωρήσουν στο φιλμ με τον ήχο τους και να γίνουν ένας «αφανής ηθοποιός» που έπαιξε καταλυτικό ρόλο στην εξέλιξή του. Ταυτόχρονα δημιούργησαν ένα άλμπουμ το ίδιο δυνατό κι ενδιαφέρον με τα προηγούμενά τους.
MK-O - Blues for the White Nigger (***)
Ο Σωκράτης Παπαχατζής και η Μαρίνα Καναβάκη επιστρέφουν στη δισκογραφία βασισμένοι και πάλι στο αγαπημένο τους progressive, που εδώ φλερτάρει με την κλασική μουσική αλλά και με τους blues ήχους. Αυτές οι «ανορθόδοξες» συγκολλήσεις που επιχειρούν, έχουν και τις αστοχίες τους, αλλά –ως επί το πλείστον– παραμένουν ενδιαφέρουσες όσον αφορά το παίξιμο, τις ιδέες και την ανάπτυξη.
Ο ήχος των τραγουδιών του είναι συνήθως πιο κοντά στην τζαζ από το ροκ και αντλεί τις εμπνεύσεις των στίχων των τραγουδιών του από τα μικρά κλαμπ των μεγάλων πόλεων
17°
