Μπορεί σε οικονομικό επίπεδο να είμαστε τα “p.i.g.s.” της Ευρώπης, ευτυχώς όμως στην τέχνη δεν είναι το ίδιο. Εδώ ο συναγωνισμός γίνεται με ίσους όρους, άσε που ο Νότος δεν έχει κανένα χρέος να τον βαραίνει και ο Βορράς δεν είναι εύκολο να μας υποτιμήσει. Άρα:
Μανώλης Αγγελάκης - Τι κάνουν οι σκιές τη νύχτα; (*****)
Λιτός, δωρικός, με τσακισμένη φωνή, αισθηματίας, με blues και ρεμπέτικες αναφορές, κιθάρες τις ερήμου, γκρίζες αποχρώσεις και σταράτες κουβέντες, ο Μανώλης Αγγελάκης, που μιλάει αραιά και πού, μας κάνει δώρο τον πρώτο σπουδαίο ελληνικό δίσκο του 2011, δικαιώνοντας έτσι όχι μόνο τις δημιουργίες του αλλά και τις σιωπές του.
I’m Kingfisher - Arctic (****)
Ο Thomas Jonsson δεν έχει απλώς ρουφήξει όλη την αισθητική φιλοσοφία της folk και της americana, αλλά την έχει κάνει δική του. Ζει μέσα σ’ αυτή και γι’ αυτό μπορεί και τη μετουσιώνει σε κάτι τόσο όμορφο, τόσο γλυκό, τόσο προσωπικό, τόσο καίριο και τόσο πειστικό, που είναι αδύνατο να πιστέψεις πως αυτός ο τύπος είναι απ’ τη Σουηδία.
Ο τραγουδιστής των Ισπανών Migala στο δεύτερο προσωπικό του εγχείρημα απλώς επιβεβαιώνει ότι δεν το ’χει. Αδύναμες μελωδίες, τυπικό ηχητικό περιβάλλον, προβλέψιμη folk χωρίς ψυχή και ιδιαιτερότητα και μια παραγωγή «ελληνικού τύπου» που φέρνει τη φωνή του τόσο μπροστά, σαν να ξέρει κι ο ίδιος ότι δεν έχει τίποτ’ άλλο να «πουλήσει».
Ketil Bjornstad/Svante Henryson - Night Song (***)
Ο Νορβηγός μουσικός και συγγραφέας Ketil Bjornstad –βιβλία του έχουν κυκλοφορήσει κι εδώ– στο πιάνο και ο τσελίστας Svante Henryson είναι φανερό πως ξέρουν να δημιουργούν ατμόσφαιρες, κατάνυξη, σάουντρακ ονείρων, μελαγχολία, μόνο που εδώ δίνουν την αίσθηση ότι περισσότερο «κατασκεύασαν» ένα δίσκο με όλα αυτά.
Τα ηλεκτρονικά για τον Βασίλη Νάκη δεν είναι αυτοσκοπός, αλλά ένα αποτελεσματικό και σύγχρονο εργαλείο για να εκφράσει τις μελωδίες και την ευαισθησία του. Θα μπορούσε να το κάνει με οποιονδήποτε άλλο ήχο. Η πρώτη του απόπειρα είναι ένα όμορφο ταξίδι που τα γυναικεία φωνητικά το κάνουν ακόμη πιο ευχάριστο και αποτελεσματικό.
Kid & Khan & Julee Cruise - San Jose E.P. (****)
Danielle de Picciotto & Alexander Hacke - Hitman’s Heel (***)
Όλοι αυτοί μαζί βρέθηκαν πριν από λίγες μέρες στο Fuzz, προσφέροντάς μας μια αξέχαστη εμπειρία και φέρνοντάς στην πόρτα μας το πνεύμα του Βερολίνου και των «προχωρημένων» ευρωπαϊκών πόλεων, αλλά οι Αθηναίοι για μια ακόμη φορά δεν ήταν εκεί. Τελικά έχουμε τις συναυλίες που μας αξίζουν…
Επί του πρακτέου τώρα: Η συνεργασία του Kid Congo Powers και του Khan (που έχουν ξαναβρεθεί μαζί) με την Julee Cruise είναι υπόδειγμα του τώρα, του στιλ και του σουρεάλ, καθώς ηλεκτρονικά, κιθάρες, προγραμματιστές και «γεια σου» ερμηνείες δημιουργούν ένα περιβάλλον ποπ καμπαρέ. Στο ίδιο βερολινέζικο καμπαρέ εμφανίζονται και ο Alexander Hacke και η (εντελώς τζαζ και με λουλούδια στα μαλλιά) Danielle de Picciotto με θεατράλε ύφος, υπνωτιστικά βαλς, ηλεκτρικές κιθάρες, ποίηση του δρόμου και λαμέ σακάκια. Όλος ο μύθος της ποπ/ροκ/ελέκτρο κουλτούρας σε 2 δίσκους.
10°
