Μουσικη

Ο Νίκος Πορτοκάλογλου παίρνει τη «Στροφή»

Και διηγείται τις ιστορίες των τραγουδιών, λίγο πριν εμφανιστεί στη σκηνή της ATHENS VOICE στη Γιορτή της Μουσικής

Γιώργος Δημητρακόπουλος
ΤΕΥΧΟΣ 260
2’ ΔΙΑΒΑΣΜΑ

Συνέντευξη: Ο Νίκος Πορτοκάλογλου μιλάει για το νέο του άλμπουμ «Στροφή» και τη Γιορτή της Μουσικής

Επιστρέφει με το νέο του άλμπουμ «Στροφή» (Universal) και μας διηγείται τις ιστορίες των τραγουδιών, λίγο πριν εμφανιστεί στη σκηνή της ATHENS VOICE στη Γιορτή της Μουσικής, 23/6, στην πλατεία Κλαυθμώνος.

Στροφή
Γράφτηκε ακριβώς πάνω στη στροφή. Εκεί που η παλιά θέα έχει χαθεί κι η καινούργια δεν έχει φανεί ακόμη. Μια τυφλή στιγμή αγωνίας και έντασης που δεν σου επιτρέπει να κοιτάς πια έξω, γιατί πρέπει να είσαι συγκεντρωμένος στο δρόμο.

Δεν βλέπεις τίποτα
Το τραγούδι του τυφλού, δηλαδή. Γύρω του η ζωή οργιάζει, συμβαίνουν θαύματα και αυτός δεν βλέπει τίποτε, γιατί είναι αποκομμένος, κοιτάει κάπου έξω. Η ζωή γι’ αυτόν είναι αλλού.

Δεν έχω να σου δώσω
Στην πρώτη παρουσίαση του δίσκου στον Μελωδία, οι ακροατές έστελναν διάφορα μηνύματα με email. Θυμάμαι ένα που έλεγε «γουστάρω, αυτό θυμίζει Zeppelin» και ένα δεύτερο «γουστάρω, θυμίζει Στράτο Διονυσίου». Ενθουσιάστηκα, γιατί κάπως έτσι το είχα στο μυαλό μου.

Είμαι ξένος
Ένα βράδυ που έπιασα ένα μονότονο μοτίβο στην κιθάρα, ήταν σαν να άνοιξε μια κάνουλα για να ξεχυθεί ένας χείμαρρος από λόγια με μια  πηγαία δύναμη, που μου θύμισε την εποχή που έγραφα το «Υπάρχει λόγος σοβαρός» πριν από 25 χρόνια.  Ένα τραγούδι ταυτότητας με το οποίο, τότε, συστηνόμουν στον κόσμο. Τώρα ένιωσα την επιθυμία να συστηθώ ξανά. Γνωριζόμαστε και σιγά σιγά παγιωνόμαστε ο καθένας σε ένα ρόλο που κάποια στιγμή μπορεί να γίνει και το κλουβί μας. Αυτό το στερεότυπο προσπάθησα να σπάσω.

Ο ξεναγός
Ένα βράδυ είδα το «Στάλκερ» του Ταρκόφσκι. Όταν τελείωσε η ταινία συνειδητοποίησα ότι Στάλκερ σημαίνει ξεναγός και θεώρησα όλες αυτές τις εικόνες με τον ξεναγό που οδηγούσε ανθρώπους μέσα στις υπόγειες στοές σαν μια αλληγορία για την ψυχανάλυση, που μόλις είχα ξεκινήσει.

Ο τρελός θεός
Ξεκίνησε σαν ένα παιχνίδι, ένα πάρτι στον ουρανό που παίζουν μαζί ο Hendrix με τον Χαλκιά. Ένα βράδυ πέρσι το χειμώνα περνώντας από Αθηνάς, Ευριπίδου κτλ, κατάλαβα ότι ζω σε μια μεγάλη, πολυεθνική πόλη και φαντάστηκα το πάρτι να μην είναι πια στον ουρανό αλλά στο κέντρο της πόλης και να συμμετέχουν όλοι αυτοί οι άνθρωποι από όλα τα μέρη του κόσμου και να παίζουν μια καινούργια μουσική. Ένας άλλος τρόπος να διαβάσουμε το φαινόμενο της μετανάστευσης, που εκτός από προβλήματα μπορεί να μας δώσει και πλούτο.

Το παιδί
Ένα από τα πιο δυνατά όνειρα που έχω δει ποτέ μου. Ξύπνησα γεμάτος αγωνία και άγχος και πέρασε πολύς καιρός μέχρι να καταλάβω τι μου έλεγε το όνειρο, μέχρι να αισθανθώ ότι ξεπερνάω τον κίνδυνο του πνιγμού. Σε πρώτη ανάγνωση το όνειρο μιλούσε για το παιδί μου, αλλά σε δεύτερη μάλλον μιλούσε για το παιδί που μέσα μου κινδύνευε. Ένα χρόνο μετά αισθάνθηκα ότι τα βρήκα με το παιδί κι άρχισα να το γράφω.

Απέναντι
Από τα πρώτα κομμάτια που έγραψα. Μιλάει για την ιδιαίτερη και σημαντική στιγμή που καταλαβαίνεις ότι χρειάζεσαι βοήθεια. Σαν το “Help!” των Beatles, που είναι από τα αγαπημένα μου τραγούδια. Το τραγούδι έχει ένα λαχάνιασμα. Ο ήρωας είναι χαμένος στην πόλη στους άδειους δρόμους και ψάχνει μια πόρτα.

Τι είμαι εγώ για σένα
Ένα ρέγκε με λαϊκό στίχο, θυμωμένο, με ένα παιδικό συναίσθημα. Είναι αυτό που κλείνεσαι στο δωμάτιό σου γιατί σε έχουν αδικήσει οι γονείς και φαντασιώνεσαι με μαζοχισμό ότι πεθαίνεις και όλοι κλαίνε στην κηδεία σου και μετανιώνουν πικρά που σε αδίκησαν.

Είναι κανείς εδώ
Μια μέρα στη μείξη ξέχασα να βάλω τα ντραμς και ανακάλυψα πόσο πιο ωραίο ήταν το κομμάτι μόνο με κιθάρα και έγχορδα. Από τα λάθη που, αν δεν γινόντουσαν, θα είχες κάνει λάθος.

Δώσ’ μου τη ζωή μου πίσω
Ανατολίτικο ροκ γραμμένο σε τζαζ δρόμους. Ένα είδος που το έχω ψάξει αρκετά. Οριζόντια αρμονία, χωρίς πολλές συγχορδίες. Ένα μονότονο μοτίβο που πάνω της εξελίσσω μια μελωδία βυζαντινής σχολής. Θα ήθελα να είναι πιο έντονο το ανατολίτικο στοιχείο στη δουλειά μου, για να βγαίνει και η μικρασιατική μου ρίζα από την πλευρά του πατέρα μου.

Ολόκληρος
Αν δούμε το άλμπουμ σαν μια νουβέλα, εδώ ο ήρωας αισθάνεται για πρώτη φορά ολόκληρος, ότι είναι παρών. Μέσα από μια πορεία από το σκοτάδι και την απουσία περνά σε αυτή τη γλυκιά αίσθηση που έχει κάτι το  παραδεισένιο. Γιατί νομίζω ότι ο παράδεισος είναι εδώ, δεν είναι μακριά στον ουρανό. Είναι οι στιγμές που είμαστε πραγματικά παρόντες εκεί που είμαστε, όπου κι αν είμαστε.


Info O Nίκος Πορτοκάλογλου θα εμφανιστεί στο Ανοιχτό Θέατρο Μίκης Θεοδωράκης (Άγ. Ιωάννης Ρέντη) στις 13/6, στη σκηνή της Αthens Voice στη Γιορτή της Μουσικής στις 23/6 και στο Κηποθέατρο Παπάγου στις 9/9.