To δικό μας Sonar; Tηρουμένων των αναλογιών, ναι. Ίσως πιο εκλεκτικό. Ο Δημήτρης Παπαϊωάννου (ουδεμία σχέση με τον τελετάρχη), καλλιτεχνικός διευθυντής του φεστιβάλ, κάνει εξαιρετική δουλειά γιατί απλώς έχει ανοιχτά αυτιά, αγαπά τη μουσική, δεν τον ενδιαφέρει η μπάζα. Τελεία. Φέτος η χρονιά είναι συγχρονισμένη στο εδώ και τώρα της σύγχρονης μουσικής συν ένα απωθημένο. Τον Matthew Herbert. Mαζί με την μπάντα του και ένα σωρό εφημερίδες για σκίσιμο. Τέλεια!
Friendly Fires
Από τα ντεμπούτα της περσινής χρονιάς. Επειδή τίποτε δεν είναι τυχαίο, οι 3 πιτσιρικάδες από το St. Albans δούλευαν προσεκτικά τον ήχο τους για 3 χρόνια. Ο τραγουδιστής Ed Macfarlane μιλάει στην A.V. ταξιδεύοντας για το Λίβερπουλ κι έχει έναν καλό λόγο για όλους. Εκτός από τους Παριζιάνους.
Τι να περιμένουμε στο Synch; Μια αρκετά… βρομισμένη και πιο ροκ εκδοχή του άλμπουμ μας. Μην περιμένετε μια ζωντανή αναπαραγωγή όλου του άλμπουμ. Θα είναι πιο αυτοσχεδιαστικό και θα με δείτε να χορεύω όλη την ώρα σαν ηλίθιος.
Κάποια ιστορία από την ετοιμασία του πρώτου αυτού άλμπουμ σας; Το ηχογραφήσαμε στο γκαράζ. Πριν 3 χρόνια το ξεκινήσαμε με ένα μόνο μικρόφωνο Shure SM58. Όλα τα ντραμς για παράδειγμα ηχογραφήθηκαν ξεχωριστά. Δεν υπήρχε κανένα στούντιο κοντά εκείνη την περίοδο, δεν ξέραμε κανέναν καλό παραγωγό. Σκεφτήκαμε ότι το αποτέλεσμα θα ήταν καλύτερο αν το κάναμε μόνοι μας. Κάθε τραγούδι έχει ηχογραφηθεί διαφορετικά, δεν ακολουθήσαμε μια ενιαία δομή. Δεν τζαμάραμε. Τα περνούσαμε στο κομπιούτερ και πειραματιζόμασταν επιτόπου. Την ίδια στιγμή γράφαμε και ηχογραφούσαμε. Χρησιμοποιήσαμε το κομπιούτερ σαν εργαλείο.
Η κρίση στη δισκογραφία; Δεν έχει νόημα να παραπονιέσαι και να πολεμάς τα downloads. Πρέπει να δουλεύεις σκληρά, να παίζεις live, να προσπαθείς, να φροντίζεις τα εξώφυλλά σου. Ξέρω πολλά γκρουπ που είναι καλά στο στούντιο αλλά στις συναυλίες είναι για τα σκουπίδια.
Τι ακολουθεί; Όλο το καλοκαίρι θα παίζουμε σε φεστιβάλ. Θα είμαστε στο Glastonbury και σε πολλά ακόμη. Επί του παρόντος ηχογραφούμε το single “Κiss Of Life” με αυθεντικούς σάμπα ρυθμούς και πολύ βραζιλιάνικο ήχο. Ένα βήμα παραπέρα από το “Jump in the Pool”, που κι αυτό πειραματιζόταν με το calypso, αλλά αυτό το τραγούδι έχει έντονα ντραμς από την αρχή. Θα είναι έτοιμο τον Αύγουστο.
Kevin Martin (The Bug) στο Synch
i.D. Λονδρέζος παραγωγός, πρώην GOD με χαρακτηριστικό βαρύ ήχο, που πέρσι δημιούργησε έναν από τους δίσκους της χρονιάς με το “London Zoo” στη Ninja Tune.
Μερικά πράγματα που σε τρελαίνουν; To Λονδίνο, ο αρνητισμός, οι δημόσιες συγκοινωνίες, η οικονομική αστάθεια της μουσικής, οι ουδέτεροι άνθρωποι αλλά και οι κυνικοί, οι απαθείς, όσοι ποζάρουν και οι ψευτοδιανοούμενοι.
Μερικά πράγματα που ξέρεις για την Αθήνα… Όμορφη πόλη, ζεστή και αρχαία.
Τι ακολουθεί; Oλοκληρώνω το “King Midas Sound” στη Hyperdub. Συνεργάζομαι με τον Adrian Sherwood για ένα dub άλμπουμ στη Ninja Tune. Κάνω το ρεμίξ του
Major Lazer από τον Diplo, ενώ μου προσφέρθηκε όλος ο κατάλογος της Greeensleeves για ρεμίξ. Μια παραγγελία από το αγαπημένο μου εστιατόριο στο Λονδίνο το “Thai Garden”. Το νέο μου κουτάβι Bambam. Ένα μαύρο Τσόου Τσόου που νομίζει ότι είναι αρκούδα.
Λίγα λόγια για τους συνεργάτες μουσικούς-φίλους… Linton Kwesi Johnson: Εξαιρετικό παράδειγμα dub ποίησης. Ένας άντρας απόλυτα σίγουρος για τη λογοτεχνική προσέγγιση, τη λεκτική ροή, με απίστευτο τόνο και φοβιστικό στιλ. Απίστευτος.
Tippa Irie: Απόλυτα επαγγελματίας στη συνεργασία της. Μια από τις πρωτοπόρες στην Αγγλία του γρήγορου chat στιλ, που ακούγεται εξίσου φρέσκο και σήμερα. Η στιχουργική επίθετικότητα του “Angry” με σόκαρε και με άφησε άφωνο.
Flow Dan: Θα μπορούσε να είναι η βρετανική απάντηση στον Cutty Ranks.
Burial: Bρήκε μια εξολοκλήρου πρωτότυπη φωνή, κάτι δύσκολο για την ηλεκτρονική μουσική. Με εντυπωσίασε με την υποδόρια προσέγγιση του και την ηχητική του ποίηση.
14°
