O Cayetano ξέρει το beat σαν μακρινή ανάμνηση από τάνγκο σε πλακόστρωτο, καρουσέλ που γυρίζει μπρος πίσω στο χρόνο. Την μπλέκει με νότιους ανέμους από τη Σαχάρα, λονδρέζικη soul, dry sambas, κεντροευρωπαϊκές ακουστικές κιθάρες, χρησιμοποιημένα vocals με χιούμορ, επιρροές από Talking Heads και Pink Floyd και μία περίεργη, κομψή λύπη που διατρέχει όλο το άλμπουμ. Το έχω στα ακουστικά μου.
NALYSSA GREEN Barock (Klik Records)
Η Nalyssa, από τα γνωστά διαδικτυακά elves και μέλος της κολεκτίβας Leοn, είναι από τα ονόματα που συζητήθηκε φέτος κι αυτό κυρίως γιατί δούλεψε σκληρά για να χτίσει το “Barock” της. Γλυκιά, εκφραστική και τυπικά νεορευματική φωνή σε μία δική της εκδοχή για το μπαρόκ – στην ουσία τη χλιδή ενός πλούτου επιρροών από την pop κουλτούρα. Η Nalyssa είναι έξυπνη και στήνει όμορφα σκηνικά με ακορντεόν, πιάνο, theremin –πόσο μαγικός αυτός ο ήχος!– και επιμένει, style over matter μερικές φορές, στον ξορκισμό του ελληνικού της άχθους (ποιος δεν;…) Όπως όλα τα κορίτσια, αγαπάει «τα μοβ σταράκια της Αντουανέτας». Και όταν το ακούω αυτό, ξέρω. Θέλει ακόμα λίγο για να ωριμάσει. Άσχετο: η Κόπολα σε 20 χρόνια θα είναι χρυσό τοτέμ, γκουρού, θα την προσκυνάνε στα κλαμπ. (Η Nalyssa δίνει για κατέβασμα το “Barock”, εδώ: http://bit.ly/eYpX3C )
Μία τόσο όμορφη, έμπειρη, θεατρική φωνή σε μία σειρά τραγουδιών κλασικής νεοελληνικής «λύπης», χώρος όπου νιώθει ασφαλές, νομίζεις, όλο το ελληνικό καλλιτεχνικό σύμπαν. Αναφορές στο έντεχνο της δεκαετίας του ’80, αύρα από Λιλιπούπολη, χατζηδακικές νύξεις επάνω σε τσανακλιδικό πόνο, στιγμές ανατριχίλας, ένα σαξόφωνο που δεν χρειαζόταν, ένα συνθετικό beat για ροκ μεγάλης πίστας, μερικά κομμάτια «καμπαρέ» που δείχνουν τη σφραγίδα του Κραουνάκη στην καλλιτέχνιδα και ένα «περίεργο» κομμάτι με ρήματα και απαρέμφατα σε όλους τους χρόνους που μοιάζει σαν να έχει ξεχάσει κάποιος ανοιχτό το κινητό του στο θέατρο και να ακούς όλη την παράσταση από την άλλη άκρη της γραμμής. Ίσως η «Φωτοβόλτα» να έπρεπε, όντως, να είναι σάουντρακ παράστασης. (Άσχετο: το cd κυκλοφορεί στη Lyra, γιατί δεν μου πάει το χέρι να γράψω Λέτζεντ)…
Είναι τόσο δεμένοι με το ουτοπικό lounging αυτής της πόλης πια, που οι Pink Martini θα έπρεπε να μένουν κρεμασμένοι από τις λάμπες στους δρόμους, σαν τα λεκιασμένα, σβηστά, χριστουγεννιάτικα διακοσμητικά του δήμου, όλο το χρόνο. Συνοδεύουν την ιδέα του Έλληνα ότι ζει την urban κομψότητα τόσο πιστά που δεν θα μπορούσαν να λείπουν ούτε και από το χριστουγεννιάτικο σούπερ-μάρκετ, έναν τόπο περισυλλογής και ησυχίας άλλωστε. Τα χριστουγεννιάτικα κομμάτια των Pink Martini είναι τόσο κλασικά και τόσο συνεπή στη συνταγή της γιαγιάς, που κανονικά θα έπρεπε να πουλιούνται μαζί με το μπέικιν πάουντερ. Όπως και να πουλιούνται είναι τόσο ήρεμα, uber-cool, άστρα που τρεμοσβήνουνε, Χριστούγεννα στο mall, Πρωτοχρονιά στο ασανσέρ, τέλειες χιονάτες χάπες, που αν τις ακούσετε και όλες μαζί, μονοκοπανιά, μπορεί να πέσετε σε λήθαργο και να ξυπνήσετε Τσικνοπέμπτη. Τώρα που το σκέφτομαι, δεν είναι καθόλου κακή ιδέα.
NORAH JONES …Featuring (Blue Note)
Ποτέ δεν μπορώ να καταλάβω αν η δεκαετία τελειώνει στο τέλος του ’9 ή στο τέλος του ’10. Τέλος πάντων, ΠΟΤΕ κάνουμε αυτές τις γαμωλίστες που λέμε «δίσκος της δεκαετίας», «τραγουδίστρια της δεκαετίας» κ.λπ.; Τα βαριέμαι αφόρητα αυτά, δεν έχουν κανένα νόημα, δεν θυμάμαι καν καλά τα πηδήματα της δεκαετίας, θα θυμάμαι ποιος καλλιτέχνης κυκλοφόρησε τι; Πάντως, καλού κακού, οι εταιρείες τα πιστεύουν πολύ και φροντίζουν να μας υπενθυμίσουν τα διαμάντια τους, αφορμή άλλωστε για συμπαθητικές πακεταρισμένες κυκλοφορίες, τα καλά μαζεμένα. Η Norah Jones απόλαυσε ενός λυσσαλέου promotion εδώ και... τι δέκα, εκατό χρόνια, νομίζεις. Ίσως όχι άδικα, αν και οι μάνατζέρ της περισσότερο είχαν το άγχος να αποδείξουν ότι «δεν είναι καταθλιπτικιά». Το θέμα είναι ότι είναι. Κυρίως όταν της δίνουν να τραγουδήσει «λαϊκά» (παντού τα ίδια), κι έτσι να, εδώ, βλέπεις διάφορα ντουέτα με Little Willies, Dolly Parton, κομμάτια σαν το “Blue Bayou”, που νομίζεις ότι είσαι στο “Brokeback Mountain”. Από την άλλη, η Jones έχει εκείνη την τέλεια μοναχική φωνή, μένουν μετέωρες οι νότες της να κουδουνίζουν στα κιθαριστικά της jazzyκομμάτια. Είναι συγκινητική στο “More than this”, στο “Here we go again” με τον Ray Charles και εκνευριστική στα κομμάτια που έχει πει με ράπερς (Q-Tip, Talib Kweli). Έλεος, φτάνει με τους ράπερς, μην τους χώνετε παντού, δεν είναι σταμναγκάθι! Και επίσης: μπορώ να μην έχω άλλο Foo Fighters, παρακαλώ;
18°
