Ο αιώνιος «δανδής» παραδίδεται αμαχητί στη δημιουργική ανέχεια και ψάχνει στην ντουλάπα με τα φορεμένα κοστούμια. Γνωστό φωτομοντέλο στο εξώφυλλο (όπως τότε), οι εκλεκτοί καλεσμένοι μουσικοί (όπως πάντα) και τα παλιά του τραγούδια σε αμπαλάζ δώρου αλλά χωρίς ψυχή πια, ό,τι πρέπει για ώριμους ήρωες του (πρώην) life style.
Neil Diamond - Dreams (**)
Τα τελευταία χρόνια προσπαθεί φιλότιμα να δώσει βάθος και σοβαρότητα στην ενήλικη καριέρα του, με απλές/αδρές γραμμές, με ελαφρώς κουρασμένο και αποστασιοποιημένο στιλ, παίρνοντας γραμμή από το (γεμάτο διασκευές) come back του Johnny Cash. Μόνο που όλα τα δάχτυλα δεν είναι ίσια…
Ο πρώιμος χαμός του, η φιλία του με τον «καταραμένο» Townes van Zandt αλλά και τα όμορφα, αληθινά κι ευαίσθητα τραγούδια του, τον μετέτρεψαν –κατόπιν εορτής– σε σημείο αναφοράς της σύγχρονης americana. Δικαίως… Όπως συμβαίνει σε τέτοιες περιπτώσεις, κάθε τόσο, ανακαλύπτεται «χαμένο» υλικό. Εν προκειμένω αξίζει τον κόπο.
C. W. Stoneking - Jungle Blues (****)
Ο υποτιθέμενος διάδοχος του Tom Waits… Πέρα από αστεία, ο C. W. Stoneking υποδύεται πειστικά και (κυρίως) επαρκώς το σύγχρονο περιηγητή στα bar και τους μύθους της Ν. Ορλεάνης, στα blues καταγώγια, στα λιμάνια του κόσμου και αυτοσυστήνεται ως composer of blues, hocum and jungle music. Δεκτόν!
Η καινούργια εταιρεία της Σενεγάλης Teranga Beat (που διακινείται από το δισκοπωλείο Θρι Σίξτι) επανακυκλοφορεί «χαμένους θυσαυρούς» της δυτικής Αφρικής από τις δεκαετίες του ’60, του ’70 και του ’80. Εδώ έχουμε ένα ανθολόγιο ηχογραφήσεων του σπουδαίου δημιουργού Idrissa Diop, που έγιναν στη Σενεγάλη την περίοδο από το 1969 ως το 1976.
Old Fashion Pacifika - Supermagique (***)
Το συμπαθές τίποτα, αυτή τη φορά, μας έρχεται από τον Καναδά μ’ ένα χαρμάνι από lounge, electro και folk με γεύσεις από τη Λατινική Αμερική (απ’ όπου κατάγεται η καλή τραγουδίστριά τους Silvana Kane). Πάντως εδώ δεν θα βρείτε ούτε super, ούτε magique.
Sunny & the Sunsets - Tomorrow is Alright (***)
Μια ηλιόλουστη μέρα ξαπλωμένος σ’ ένα πάρκο και δίπλα μου παίζουν κάτι (νεο)χίπηδες με καλή διάθεση και «ερασιτεχνικό» στιλ. Όταν ήταν πιτσιρικάδες άκουγαν Jonathan Richman, τους αρέσουν τα «ααααααα!» φωνητικά και οι steel κιθάρες. Χάρηκα που σας γνώρισα, αλλά τώρα πρέπει να φύγω…
Camu Tao - King of Hearts (****)
Ο πιο “indie” δίσκος του hip-hop που έχεις ακούσει. Ο πρόωρος χαμός του Camu Tao δεν του επέτρεψε να ολοκληρώσει το πρώτο του άλμπουμ κι έτσι εδώ συγκεντρώθηκε υλικό από τις «σπιτικές ηχογραφήσεις» του, που μοιάζουν περισσότερο σαν να προέρχονται από μια «εναλλακτική» λευκή μπάντα παρά από ένα μαύρο χιπχόπερ. Μια ενδιαφέρουσα προσωπική ματιά σε ένα είδος που δεινοπαθεί πια…
Ο ήχος των τραγουδιών του είναι συνήθως πιο κοντά στην τζαζ από το ροκ και αντλεί τις εμπνεύσεις των στίχων των τραγουδιών του από τα μικρά κλαμπ των μεγάλων πόλεων
9°
