Σ’ ένα ερημωμένο χωριό της Γεωργίας, στα σύνορα της Αμπχαζίας, στη διάρκεια του εμφύλιου πολέμου, το 1992, ένας καλλιεργητής μανταρινιών περιθάλπει δύο στρατιώτες από τα αντιμαχόμενα μέρη.
Η ταινία του Ζάζα Ουρoυσάντζε είναι η πρώτη εσθονική παράγωγη που βρέθηκε υποψήφια στην κατηγορία της καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας στα φετινά Όσκαρ και δεν είναι δύσκολο να καταλάβεις το γιατί. Αυτό το αντιπολεμικό δράμα μπορεί να μην έχει να προτείνει κάτι καινούργιο κινηματογραφικά, αλλά αφηγείται με εξαιρετικό τρόπο μια απλή και απόλυτα λειτουργική ιστορία. Το αντιπολεμικό της μήνυμα είναι ξεκάθαρο μα ποτέ διδακτικό, οι χαρακτήρες της σκιαγραφούνται αφαιρετικά μα με σαφήνεια και ο τόνος της είναι σοβαρός μα ποτέ υπερβολικά δραματικός ή βαρύγδουπος. Χάρη σε μια ομάδα εξαιρετικών ηθοποιών και ένα σενάριο που κρατά μόνο τα βασικά λειτουργώντας σχεδόν σαν παραβολή, το φιλμ κατορθώνει δείχνοντάς μας μια μικρή μόνο εικόνα ενός μεγάλου προβλήματος να αποκαλύψει μια πολύ ανοιχτή θέα. Κυρίως στους χαρακτήρες και στην ουσία τους. Δεν είναι δύσκολο να φανταστείς από πολύ νωρίς την κατεύθυνση που θα ακολουθήσει η ιστορία και η αλήθεια είναι πως από το πρώτο πλάνο στο οποίο ο ήρωας φτιάχνει ξύλινα καφάσια για τα μανταρίνια του γείτονα, μπορείς σχεδόν να φανταστείς πως θα χρησιμοποιήσει αργότερα τις ικανότητές του στην ξυλουργική, όμως ακόμη κι αν είναι γνώριμη αυτή η διαδρομή δεν παύει να είναι λιτή, καλοφτιαγμένη, ανθρώπινη και συγκινητική.
Με την πρώτη ματιά (Hoje Eu Quero Voltar Sozinho) **
Σκηνοθεσία: Ντανιέλ Ριμπέιρο
Παίζουν: Γκιγιέρμε Λόμπο, Φάμπιο Άουντι
Ένα τυφλό αγόρι, περιμένοντας κάτι συναρπαστικό που θα ταράξει τη συμβατική καθημερινότητά του, ανακαλύπτει τη σεξουαλικότητά του και τον έρωτα στο πρόσωπο του καινούργιου συμμαθητή του.
Βραβευμένο με το Teddy και το βραβείο Fipresci στο Φεστιβάλ Βερολίνου κι αυτό του Κοινού στις Νύχτες Πρεμιέρας, είναι σαφές ότι το φιλμ του Ντανιέλ Ριμπέιρο δεν είναι τίποτα λιγότερο από αξιαγάπητο. Τρυφερό και γλυκό, δείχνει με γοητευτικό τρόπο το ξύπνημα της εφηβικής σεξουαλικότητας και το τι αυτό σημαίνει, ειδικά όταν δεν ακολουθεί την πεπατημένη οδό. Το θετικό της μήνυμα, ο αληθινός τρόπος με τον οποίο προσεγγίζει τη διαδικασία της ωρίμανσης (κι όχι μόνο της σεξουαλικής) και η ήρεμη ματιά του σε κερδίζουν, δίχως όμως το φιλμ να είναι στ’ αλήθεια κάτι εξαιρετικό.
Μια οικογένεια μετακομίζει σε ένα καινούργιο σπίτι, αγνοώντας ότι είναι χτισμένο πάνω σε ένα νεκροταφείο. Κι ότι έχει για συγκατοίκους ένα πλήθος κακόβουλων πνευμάτων.
Μπορείς να καταχωρήσεις αυτό το ριμέικ στην κατηγορία των αχρείαστων, εντούτοις δεν μπορείς να αρνηθείς ότι περιέχει μερικές αληθινά εμπνευσμένες σκηνές τρόμου. Δεν υπάρχουν πολλά θρίλερ στις μέρες μας που να καταφέρνουν να σε κάνουν να ανατριχιάζεις με έναν παλιομοδίτικο τρόπο, αλλά το φιλμ του Κέναν το καταφέρνει με το παραπάνω. Ναι, το σενάριο είναι σχηματικό και απόλυτα προβλέψιμο, ναι, κάποια από τα όσα συμβαίνουν στο φιλμ είναι σχεδόν αξιογέλαστα, αλλά ο τρόμος είναι εκεί. Και είναι πετυχημένος, ειδικά όσο δεν χρειάζεται να καταφύγει σε CGI κόλπα και φτηνούς 3D εντυπωσιασμούς!
O Χάινριχ, ένας νεαρός ποιητής, είναι αποφασισμένος να βρει μια γυναίκα να τον ακολουθήσει στο θάνατο. Όταν γνωρίζει την Ενριέτα, που πάσχει από μια θανάσιμη ασθένεια, πιστεύει ότι βρήκε την κατάλληλη.
Βασισμένο στην αληθινή ιστορία της αυτοκτονίας του Χάινριχ Φον Κλάιστ και της Ενριέτα Φόγκερλ, το 1811, το φιλμ της Τζέσικα Χάουσνερ προσπαθεί να είναι κάτι περισσότερο από ένα ερωτικό δράμα εποχής. Κάπως έτσι οι νέοι νόμοι για τη φορολογία όλων, αριστοκρατών και μη, καταλήγουν να συζητιούνται περισσότερο από την amour fou των δύο πρωταγωνιστών και κάπως έτσι καταλήγουμε να ακούμε περισσότερα ρομαντικά τραγούδια της εποχής από όσα πραγματικά θα θέλαμε. Ναι, πίσω από τις επίπεδες ερμηνείες και το κατεψυγμένο πάθος, υπάρχει η διάθεση μιας σκηνοθετικής ανατροπής. Κρίμα που δεν λειτουργεί σχεδόν ούτε για μια στιγμή.
Αποχαιρετισμός στη γλώσσα (Adieu au Langage)**
Σκηνοθεσία: Ζαν Λικ Γκοντάρ
Παίζουν: Ελουάζ Γκοντέ, Καμέλ Αμπντελί
Μια παντρεμένη γυναίκα, ένας ανύπαντρος άντρας, ένας αδέσποτος σκύλος κι ένα πλήθος από ιδέες μπλέκονται σε μια ταινία που, όχι, δεν έχει μια ιστορία που μπορείς να περιγράψεις.
O Ζαν Λικ Γκοντάρ υπήρξε ανέκαθεν «επαναστάτης» και πλέον μοιάζει να έχει ξεφύγει στον προσωπικό σουρεαλισμό του και στον κόσμο των ιδεών που έχει νόημα μόνο εντός του δικού του κρανίου. Ο λόγος που κάνει σινεμά είναι μάλλον για να κάνει τους θεατές να ξύνουν απορημένοι το κεφάλι τους και να γελά με όσους προσπαθούν να θεωρητικοποιήσουν τις ταινίες του. Το «Αντίο στη γλώσσα» δεν είναι ένα σημειωματάριο ιδεών αλλά μια συλλογή από κινηματογραφικές μουτζούρες. Συχνά ερεθιστικό μέσα στη σχεδόν κακότεχνη φόρμα του, δεν έχει συνοχή, αλλά σε ωθεί σε σκέψεις. Ειδικά αν πάψεις να προσπαθείς να βγάλεις οποιοδήποτε νόημα.
Ακόμη: Ο Τζορτζ Κλούνεϊ στο ρόλο ενός πρώην παιδιού θαύματος και ένα νεαρό κορίτσι θα αναλάβουν να αποκαλύψουν τα μυστικά ενός αινιγματικού μέρους που βρίσκεται σε απροσδιόριστο τόπο και χρόνο στο «Η χώρα του αύριο» (Tomorrowland) του Μπραντ Μπερντ. >>> Ο Γιούαν ΜακΓκρέγκορ είναι ένας φυλακισμένος που, αφού το σκάσει με εντυπωσιακό τρόπο, δοκιμάζει να φέρει εις πέρας μια φιλόδοξη ληστεία στο μισό prison drama, μισό heist movie «Ο νόμος της σιωπής» (Son of a Gun) του Τζούλιους Έβερι. >>> Η Ρις Γουίδερσπουν είναι η αστυνομικός που προσπαθεί να μεταφέρει με ασφάλεια τη χήρα ενός εμπόρου ναρκωτικών, όσο βρώμικοι μπάτσοι κι εγκληματίες τις κυνηγούν, στην κωμωδία δράσης της Αν Φλέτσερ «Καυτή καταδίωξη» (Hot Pursuit). >>> Ένας πρώην σεξομανής και μια γυναίκα παθιασμένη με το σεξ συναντιούνται στην κωμωδία της Τονί Μαρσάλ «Θέλεις ή δεν θέλεις» (Tu Veux... Ou Tu Veux Pas?). Μάλλον δεν θέλεις!>>> Το φιλμ του Φέλιξ Χέρνγκρεν «Ο εκατοντάχρονος που πήδηξε από το παράθυρο κι εξαφανίστηκε» (Hundraaringen som klev ut genom fönstret och försvann) * ½, εξηγεί τα πάντα στον τίτλο του, που υπήρξε φυσικά ένα μεγάλο διεθνές best seller. Δεν έχουμε διαβάσει το βιβλίο, αλλά η ταινία είναι ανιαρή και κουραστική.
24°
