To φιλμ του Αλεχάντρο Γκονζάλες Ινιαρίτου κέρδισε τέσσερα από τα πιο μεγάλα βραβεία της χρονιάς, ανάμεσα στα οποία κι αυτό της καλύτερης ταινίας και σκηνοθεσίας.
Δεν ήταν ακριβώς έκπληξη αφού όλοι περίμεναν να νικήσει τουλάχιστον το Οσκαρ καλύτερης ταινίας, όμως μέχρι και λίγες ώρες πριν την απονομή, η μάχη έμοιαζε αμφίρροπη ανάμεσα στο «Μεγαλώνοντας» του Ρίτσαρντ Λινκλέιτερ και το «Birdman» του Αλεχάντρο Γκονζάλες Ινιαρίτου. Όμως το φιλμ του μεξικανού σκηνοθέτη ήταν ο μεγάλος νικητής της βραδιάς κερδίζοντας τόσο το Όσκαρ καλύτερης ταινίας και σκηνοθεσίας όσο κι αυτό της φωτογραφίας και του πρωτότυπου σεναρίου.
Ο Μάικλ Κίτον, που θα μπορούσε να κάνει την έκπληξη, έχασε το βραβείο Α΄ Ανδρικού ρόλου από τον Εντι Ρεντμέιν στη «Θεωρία των Πάντων» που απέδειξε πως ο πιο σύντομος δρόμος για το Οσκαρ είναι να υποδυθείς έναν ήρωα με αναπηρία.
Η Εμα Στόουν που ήταν επίσης υποψήφια για την ταινία του Ινιαρίτου στον δεύτερο γυναικείο ρόλο το έχασε από την Πατρίτσια Αρκέτ για το «Μεγαλώνοντας» το οποίο ήταν και το μόνο βραβείο που τελικά πήρε η ταινία του Λινκλέιτερ.
Όσο για τον Εντουαρτ Νόρτον, αυτός ήξερε πως δεν είχε καμιά ελπίδα απέναντι στον Τζέι Κέι Σίμονς που έδωσε μια από τις καλύτερες ερμηνείες της χρονιάς στο «Χωρίς Μέτρο» κι ο οποίος δεν υπήρχε περίπτωση να χάσει το βραβείο. To φιλμ κέρδισε δύο ακόμη βραβεία αυτό για το μοντάζ και το μιξάζ ήχου, κάνοντας την ταινία του Ντέιβιντ Σαζελ ένα από τα success stories της βραδιάς.
Ένα ακόμη σίγουρο βραβείο ήταν κι αυτό της Τζουλιάν Μουρ που έφυγε με το πρώτο της αγαλματίδιο μετά από πέντε υποψηφιότητες, για το «Still Alice».
Το Όσκαρ διασκευασμένου σεναρίου πήγε στο «Παιχνίδι της Μίμησης» κι ο νεαρός σεναριογράφος του έδωσε έναν από τους πιο συκινητικούς και γεμάτους νόημα ευχαριστήριους λόγους της βραδιάς λέγοντας πως όπως κι ο ήρωας της ταινίας Αλαν Τιούρινγκ ένιωθε από νωρίς πως «δεν ανήκε». «Στα δεκάξι μου αποπειράθηκα να αυτοκτονήσω γιατί ένιωθα παράξενος και διαφορετικός. Αλλά τώρα στέκομαι εδώ και θα ήθελα να αφιερώσω αυτή την στιγμή στα παιδιά εκεί έξω που νιώθουν επίσης παράξενα ή διαφορετικά ή ότι δεν χωρούν πουθενά. Φυσικά και χωράς. Σου υπόσχομαι ότι χωράς. Μείνε παράξενος και όταν είναι η σειρά σου, όταν στέκεσαι σε μια τέτοια σκηνή, σε παρακαλώ πέρασε κι εσύ αυτό το μήνυμα σε κάποιον που νιώθει σαν εσένα».
Στα υπόλοιπα βραβεία, καλύτερη ξενόγλωσση ταινία αναδείχθηκε η «Ida» του Πάβελ Παβλικόφσκι, καλύτερη ταινία κινουμένων σχεδίων «οι Υπερέξι», το «Ξενοδοχείο Grand Budapest» κέρδισε Οσκαρ καλλιτεχνικής διεύθυνσης, μέικ απ και κοστουμιών, το «Citizenfour» της Λόρα Πόιτρας για τον Εντουαρντ Σνόουντεν αυτό του καλύτερου ντοκιμαντέρ.
Όσο για την απονομή, ο Νιλ Πάτρικ Χάρις ξεκίνησε με ένα ωραίο μουσικό νούμερο, αλλά στην συνέχεια τα αστεία του δεν ήταν τόσο πετυχημένα, ακόμη κι αν εμφανίστηκε στη σκηνή φορώντας μόνο το σώβρακό του σε μια σκηνή εμπνευσμένη από μια αντίστοιχη σκηνή του «Birdman».
Μια από τις πιο συγκινητικές στιγμές της βραδιάς ήταν δίχως αμφιβολία η ερμηνεία του «Glory», του τραγουδιού από το «Selma» από τους Κόμον και Τζόν Λέτζεντ, που κέρδισε τελικά το Οσκαρ. Η εκτέλεσή τους σήκωσε όλη την αίθουσα στο πόδι και την ξεσήκωσε σε ένα θερμό χειροκρότημα ενώ έκανε πολλά μάτια να δακρύσουν.
Αντίθετα μια από τις πιο άβολες στιγμές πρέπει να ήταν αυτή του ευχαριστήριου λόγου του Εντι Ρεντμέιν, που ήταν τόσο πολύ ενθουσιασμένος και σχεδόν εκτός ελέγχου που το όλο πράγμα έμοιαζε υπερβολικά επιτηδευμένο. Μια στιγμή που θύμισε τον ψεύτικο ενθουσιασμό του Ρομπέρτο Μπενίνι όταν κέρδισε για το «Η Ζωή Είναι Ωραία».
Μια στιγμή που θα θυμόμαστε εντούτοις είναι αυτή στην οποία η Τζούλι Αντριους συνάντησε την Lady Gaga μετά την εξαιρετική ομολογουμένως ερμηνεία της δεύτερης σε ένα medley από τραγούδια της «Μελωδίας της Ευτυχίας» που γιορτάζει φέτος τα 50 της χρόνια.
Και παρότι τα όσκαρ μοιάζουν σαν μια λαμπερή γιορτή για όμορφους ανθρώπους, φέτος οι λόγοι των νικητών ήταν απρόσμενα πολιτικά φορτισμένοι. Από την Πατρίτσια Αρκέτ που ζήτησε ισότητα στους μισθούς ανδρών και γυναικών μέχρι τον Ινιαρίτου που ευχήθηκε οι Μεξικανοί στη χώρα του να αποκτήσουν την κυβέρνηση που τους αξίζει κι αυτοί στην Αμερική να έχουν τις ίδιες ευκαιρίες με τους μετανάστες που κάποτε έχτισαν αυτή τη λαμπρή χώρα.
Μπορεί ο Νιλ Πάτρικ Χάρις να μην καταγραφεί ανάμεσα στους καλύτερους παρουσιαστές και η βραδιά ως όχι μια από τις «vintage» χρονιές του θεσμού, αλλά κάποιους από αυτούς τους λόγους θα τους θυμόμαστε για καιρό. Κι αυτό είναι ίσως το καλύτερο πράγμα που πρόσφερε φέτος η απονομή μερικών βραβείων για το σινεμά: Το ότι μας θύμισε ότι η αληθινή ζωή και η τέχνη δεν είναι δυο ξεχωριστά αποκομμένα πράγματα. Οσο glam, φήμη και κόκκινο χαλί τα χωρίζει...
15°
