Κινηματογραφος

Ο διάβολος δεν υπάρχει: Οικολογικό θρίλερ από τον δημιουργό του «Drive my car»

Το μινιμαλιστικό δράμα που βραβεύτηκε στη Βενετία με το Μεγάλο Βραβείο Επιτροπής

ΤΕΥΧΟΣ 904
14.02.2024, 16:23
Κωνσταντίνος Καϊμάκης
1’ ΔΙΑΒΑΣΜΑ

Eπιλογές

2ο Forum ATHENS VOICE | Οι Αρετές του 21ου αιώνα: Ανθεκτικότητα

Ελλαδα 2ο Forum ATHENS VOICE | Ανθεκτικότητα

A.V. Team

Life in Athens Ο Voice 102.5 live από το μετρό Συντάγματος σε χριστουγεννιάτικο mood

A.V. Team

Γιάννης Τσουμαράκης (Πολυνείκης), Γιώργος Ζιάκας (Ετεοκλής), Δανάη-Αρσενία Φιλίδου (Αντιγόνη)

Θεατρο - Οπερα Ένας μοντέρνος Οιδίποδας στη Στέγη: ένας φιλαλήθης ελπιδοφόρος ηγέτης με προδιαγεγραμμένο τέλος

Νίκη - Μαρία Κοσκινά

Ο διάβολος δεν υπάρχει: Κριτική για την ταινία του Ριγιουσούκε Χαμαγκούτσι, με πρωταγωνιστές τους Χιτόσι Ομίκα, Ρίο Νισικάουα, Ριγιούζι Κοσάκα, Αγιάκα Σιμπουτάνι

Μια μεγάλη εταιρεία του Τόκιο σχεδιάζει την κατασκευή ενός πολυτελούς κάμπινγκ σε ειδυλλιακή περιοχή της Ιαπωνίας η οποία φημίζεται για τις ευεργετικές ιδιότητες των υδάτων των πηγών της. Οι ντόπιοι ενημερώνονται για τις λεπτομέρειες του σχεδίου και διατυπώνουν τις αντιρρήσεις τους ειδικά στο κομμάτι που αφορά στην επιβάρυνση του περιβάλλοντος.

Ο Χαμαγκούτσι υπογράφει ένα ακόμη συνεπές, μινιμαλιστικό δράμα αλλά δεν φτάνει στην αφηγηματική δεξιότητα με την οποία προσάρμοσε ανεπανάληπτα στο «Drive my car», κοτζάμ… Τσέχοφ στα δικά του κινηματογραφικά μέτρα. Το νέο του φιλμ που βραβεύτηκε στη Βενετία (Μεγάλο βραβείο της επιτροπής) δεν είναι ασήμαντο αλλά ιδεολογικά μοιάζει μπερδεμένο – αν όχι χαμένο στη μετάφραση, καθώς δεν μπορεί να στηρίξει πειστικά το παραμυθένιο κινηματογραφικό ύφος της ουμανιστικής ιστορίας που πραγματεύεται. Μια ιστορία που στηλιτεύει σωστά τον άγριο καπιταλισμό ο οποίος σαρώνει κάθε μορφή αντίστασης στον βωμό του κέρδους, αλλά αδυνατεί να γίνει πραγματικά ευρηματική στο μοτίβο της σχέσης ανθρώπου-φύσης. Με εφαλτήριο την περιβαλλοντική μόλυνση και με βασικό άξονα τη σχέση που δημιουργείται ανάμεσα στους δύο εκπροσώπους της εταιρείας και τον «σοφό» χωρικό, ο Ιάπωνας σκηνοθέτης σκιτσάρει μια ατμόσφαιρα μυστηρίου (το ατού της ταινίας) που διατηρεί μεν το σασπένς μέχρι τέλους, αλλά αδυνατεί στην ανάπτυξη της ιστορίας να αποφύγει τα κλισέ και τις ευκολίες των πολιτικών φιλμ καταγγελίας, με αποκορύφωμα το αδέξιο και διφορούμενο φινάλε.