Η πιο επική κινηματογραφική σκηνή της Σάλμα Χάγιεκ είναι αυτή που δεν ήθελε να γυρίσει

Η Μεξικανή ηθοποιός, Σάλμα Χάγιεκ, έγινε γνωστή στο διεθνές στερέωμα ως μούσα του «παιδιού θαύματος» του Χόλιγουντ, Ρόμπερτ Ροντρίγκεζ, που κατά τη δεκαετία του 1990 σκηνοθέτησε κλασικές καλτ επιτυχίες, σαν το «Ελ Μαριάτσι» (1992), το «Ντεσπεράντο» (1995) και το «Από το σούρουπο ως την αυγή» (1996), τα δύο τελευταία εκ των οποίων έχουν ως σταρ τη Λατίνα ηθοποιό. Η ταινία, «Από το σούρουπο ως την αυγή», που κατά το ήμισυ είναι γκανγκστερική-γουέστερν και από τη μέση και ύστερα γίνεται ταινία τρόμου με βαμπίρ, σκηνοθετημένη από τον Ροντρίγκεζ και βασισμένη σε σενάριο του Κουέντιν Ταραντίνο (ο οποίος επίσης συμπρωταγωνιστεί, μαζί με τον Τζορτζ Κλούνεϊ, ως ένας εκ των δύο ληστών, αδερφών Γκέκο), συμπεριλαμβάνει την πιο επική σκηνή της Χάγιεκ στη μεγάλη οθόνη.

Σάλμα Χάγιεκ: Η ιστορία πίσω από τη σκηνή με τον πύθωνα στην ταινία «Από το σούρουπο ως την αυγή»

Στην ταινία αυτή, η Χάγιεκ παίζει το Σατανικό Πανδαιμόνιο, μία σέξι και μυστηριώδη εξωτική χορεύτρια, που δουλεύει στο ανοιχτό «από το σούρουπο ως την αυγή» στριπ κλαμπ, Τίτι Τουίστερ, ακριβώς επάνω στα σύνορα μεταξύ των Ηνωμένων Πολιτειών και του Μεξικού. Οι αδερφοί Γκέκο, αφότου έχουν ληστέψει μία τράπεζα και σκοτώσει μερικούς στο διάβα τους (μεταξύ των οποίων και έναν σερίφη), προκειμένου να ξεφύγουν από τα χέρια του Νόμου, έχουν πάρει ομήρους τον ιερέα, Τζέικομπ Φούλερ (Χάρβεϊ Καϊτέλ), που έχει χάσει την πίστη του στο Θεό και τα δύο παιδιά του (εκ των οποίων τη μεγαλύτερη κόρη υποδύεται η Τζούλιετ Λιούις). Κρυμμένοι στο τροχόσπιτο της οικογένειας του ιερέα, οι Γκέκο φτάνουν ο βράδυ στο γεμάτο θαμώνες, Τίτι Τουίστερ και αποφασίζουν να μείνουν εκεί ως το πρωί, όταν θα πάρουν πια το δρόμο προς την Πόλη του Μεξικού και την ελευθερία. Ο Ταραντίνο, γνωστός για το «φετίχ» του με τα γυναικεία πόδια, έγραψε τη σκηνή όπου το Σατανικό Πανδαιμόνιο χορεύει έναν αισθησιακό χορό, φορώντας μπικίνι και με έναν πύθωνα τυλιγμένο στους ώμους της, καταλήγοντας μπροστά στο διεστραμμένο χαρακτήρα που υποδύεται ο ίδιος και την έβαλε να του δίνει να πιεί μπίρα, χύνοντάς τη κατά μήκος της κνήμης της, ανάμεσα από τα δάχτυλα του ποδιού της.

Η σκηνή αυτή δεν ήταν εύκολη για τη Χάγιεκ, η οποία πάσχει από σοβαρή «οφιδιοφοβία». Ο υπεύθυνος για το σενάριο της ταινίας, Ταραντίνο, δεν είχε προειδοποιήσει την ηθοποιό για τη σκηνή όπου χορεύει ημίγυμνη με ένα πύθωνα επάνω της και όταν η Χάγιεκ του είπε πως δεν μπορεί να το κάνει, απείλησε να δώσει τον ρόλο στη Μαντόνα, η οποία, φυσικά, δεν είχε κανένα πρόβλημα να γυρίσει μία τέτοια σκηνή. Η Χάγιεκ, που τότε δεν ήταν ακόμα η σταρ που είναι σήμερα και έπρεπε οπωσδήποτε να βρει χρήματα για να πληρώσει το νοίκι της, δέχτηκε τελικά να παίξει, υπό τον όρο ότι θα είναι υπνωτισμένη και δεν θα έχει πλήρη αίσθηση του κινδύνου. Τελικά, τόσο ο βαθμός επικινδυνότητας της σκηνής (η χορογραφία ήταν εντελώς αυτοσχεδιασμένη, μιας και κανείς δεν μπορεί πραγματικά να προβλέψει τι ακριβώς θα κάνει ένα φίδι), αλλά και το υπνωτικό που είχε πάρει η Χάγιεκ συντέλεσαν στην ένταση και ταυτόχρονα τον αισθησιασμό που αποπνέει το τελικό αποτέλεσμα.

Τον χορό προλογίζει ο χαρακτήρας του Ντάνι Τρέχο (ένας από τους βασικότερους συνεργάτες του Ροντρίγκεζ, που πολύ αργότερα πρωταγωνίστησε στην ταινία του, «Machete», 2010) και τη μουσική υπόκρουση προσφέρει η αμερικανομεξικανική ροκ μπάντα, Tito & Tarantula, που παίζει «live» το τραγούδι «After Dark», προϊδεάζοντας το κοινό σχετικά με αυτό που πρόκειται να συμβεί πολύ σύντομα στο Τίτι Τουίστερ. Ο «leader» του συγκροτήματος, Τίτο Λαρίβα, είχε παίξει προηγουμένως και έναν μικρό ρόλο ως εκτελεστής, στην ταινία του Ροντρίγκεζ, «Ντεσπεράντο». Στο τραπέζι που κάθετε ο Ρίτσαρντ Γκέκο (Ταραντίνο), βρίσκεται επίσης ο Σεθ Γκέκο (Κλούνεϊ) και οι Φούλερ, όμως το Σατανικό Πανδαιμόνιο έχει την προσοχή της στραμμένη αποκλειστικά στον Ρίτσαρντ. Ο Κλούνεϊ, μάλιστα, αφότου διάβασε τη σκηνή για πρώτη φορά, ρώτησε τον Ταραντίνο γιατί ο χαρακτήρας της Χάγιεκ δεν κοιτάζει τους υπόλοιπους χαρακτήρες στα μάτια και εκείνος του απάντησε απλά, «Γιατί εγώ γράφω το σενάριο».

Η ταινία, γυρισμένη στη μέση της καυτής τεξανής ερήμου, κατά τη διάρκεια μίας διαμαρτυρίας ενός συνδικάτου ηθοποιών (δυσκολίες οι οποίες αποτελούν το κεντρικό θέμα του ντοκιμαντέρ, «Full Tilt Boogie»), έγινε μεν καλτ επιτυχία, τόσο εξαιτίας του Ροντρίγκεζ και του Ταραντίνο, όσο και χάρη στους ηθοποιούς που παίζουν σε αυτή, όμως δεν έλαβε ακριβώς διθυραμβικές κριτικές την εποχή που κυκλοφόρησε για πρώτη φορά στις αίθουσες. Όλοι, βέβαια, οι κριτικοί παραδέχτηκαν πως πρόκειται για μία εξαιρετικά διασκεδαστική κινηματογραφική εμπειρία, ακόμα κι αν οι δύο, ουσιαστικά, διαφορετικές ιστορίες που εξιστορούνται είναι τελείως αντιφατικές μεταξύ τους.

Η σκηνή όπου το Σατανικό Πανδαιμόνιο (Χάγιεκ) σαγηνεύει τον Ρίτσαρντ (Ταραντίνο) παραμένει μία από τις πλέον εικονικές στιγμές του σινεμά της δεκαετίας του 1990. Ακόμα και με τους θαμώνες του Τίτι Τουίστερ να μεταμορφώνονται, τελικά, όλοι σε βαμπίρ και τη νύχτα να μετατρέπεται σε μία κόλαση μάχης για επιβίωση για τον Σεθ (Κλούνεϊ) και τους Φούλερ, η σκηνή παραμένει η πιο δυνατή της ταινίας. Η αναδημιουργία της για την πολύ μεταγενέστερη σειρά του Netflix, «Από το σούρουπο ως την αυγή: Η σειρά» (2014-2016), με την επίσης Μεξικανή, Έιζα Γκονζάλες, στο ρόλο του Σατανικού Πανδαιμόνιου, δεν διακρίνεται από τον ίδιο δυναμισμό.

Η επιρροή που άσκησε η ταινία γενικότερα και η συγκεκριμένη σκηνή ειδικότερα στην ποπ κουλτούρα υπήρξε μεγάλη. Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα του «βίντεο κλιπ» για το τραγούδι «Engel» (1997), του γερμανικού μέταλ συγκροτήματος, Rammstein, που αποτείνει φόρο τιμής στο «Από το σούρουπο ως την αυγή» και ταυτόχρονα πάει την προκλητικότητα της σκηνής ένα βήμα παραπέρα. Στο μουσικό βίντεο των Rammstein υπάρχει, ακριβώς όπως και στην ταινία, μία εξωτική χορεύτρια που χορεύει ζωσμένη με ένα φίδι, η οποία δίνει σε έναν από τα μέλη του συγκροτήματος (τον Flake, που είναι ντυμένος με μαύρο σακάκι και άσπρο πουκάμισο, όπως και ο χαρακτήρας του Ταραντίνο) να πιεί ποτό ανάμεσα από τα δάχτυλα του ποδιού της. Εκτός από την «ποδολαγνεία» που τονίζεται ξεκάθαρα και εδώ, στο «βίντεο κλιπ» βλέπουμε και άλλες «ενοχλητικές» εικόνες, όπως μικρά παιδιά, με μακιγιάζ στο πρόσωπο, να τραγουδούν μέσα από κλουβιά για στρίπερ.

Ο Ροντρίγκεζ συνεργάστηκε για ακόμα μία φορά με τη Χάγιεκ, στο τρίτο και τελευταίο μέρος της «Μαριάτσι» τριλογίας, «Κάποτε στο Μεξικό» (2003), όπου η ηθοποιός παίζει έναν αισθητά μικρότερο ρόλο, ώσπου «αντικαταστάθηκε» από τη νέα μούσα του σκηνοθέτη, τη Ρόουζ ΜακΓκάουαν. Η καριέρα της Χάγιεκ, σίγουρα, εκτοξεύτηκε μετά από αυτή την περίοδο και η ηθοποιός έπαιξε σε επιτυχίες, όπως το «Wild Wild West» (1999) και το «Δόγμα» (1999), του Κέβιν Σμιθ. Όποια, όμως και αν ήταν η μετέπειτα πορεία των συντελεστών της ταινίας, οι φαν θα θυμούνται πάντα και θα θαυμάζουν τον Ροντρίγκεζ και τη Χάγιεκ για σκηνές όπως αυτήν.