Μάικ Χότζες: Έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 90 ετών ο Βρετανός σκηνοθέτης - Είχε σκηνοθετήσει τα «Get Carter», «Croupier» και «Flash Gordon»
Ο Βρετανός σκηνοθέτης Μάικ Χότζες, γνωστός για τη σκηνοθεσία των ταινιών «Get Carter», «Croupier» και «Flash Gordon», πέθανε στο Ντόρσετ της Αγγλίας στις 17 Δεκεμβρίου σε ηλικία 90 ετών.
Ο θάνατός του ανακοινώθηκε από τον Μάικ Κάπλαν, μακροχρόνιο φίλο και παραγωγό του «I'll Sleep When I'm Dead».
Τα αστυνομικά δράματα του Χότζες ήρθαν στην αρχή της καριέρας του «Get Carter» (1971) και «Pulp» (1972), ενώ στο τέλος «Croupier» (1999) και «I'll Sleep When I'm Dead» (2003). Εκτός από τα αστυνομικά δράματα ήταν γνωστός για την καμπυλωτή, στιλιζαρισμένη εκδοχή του «Flash Gordon». Ο Andrew Sarris έγραψε στον Observer το 2000: «Ο σκηνοθέτης Μάικ Χότζες έχει γίνει ένας από τους πιο υποτιμημένους και σχεδόν άγνωστους δασκάλους του Μέσου τα τελευταία 30 χρόνια. Έχει χαιρετιστεί από όλους, από τον Martin Scorsese μέχρι την Pauline Kael, ως ένας πρώτης τάξεως επαγγελματίας σκηνοθέτης».
Ο Χότζες διασκεύασε ο ίδιος το «Get Carter» –μία από τις καλύτερες βρετανικές γκανγκστερικές ταινίες όλων των εποχών– από ένα μυθιστόρημα του Ted Lewis. Ο Κέιν υποδύεται τον Λονδρέζο γκάνγκστερ-πρωταγωνιστεί, ο οποίος προσπαθεί να αποδώσει λίγη δικαιοσύνη μετά τη δολοφονία του αδελφού του στο Νιούκαστλ.
Το «Get Carter» ξαναγυρίστηκε με τον Σιλβέστερ Σταλόνε στον ρόλο του Κέιν το 2000, κάνοντας ξανά επιτυχία την ταινία του Χότζες.
Ο Τζακ Κάρτερ είναι ένας διαβόητος γκάνγκστερ που ζει στο Λονδίνο. Θα γυρίσει όμως στη γενέτειρά του, το Νιουκάστλ, διότι έχει κάποιους λογαριασμούς να τακτοποιήσει. Η επίσημη εκδοχή για τον θάνατο του αδερφού του είναι ότι έχασε τον έλεγχο του αμαξιού που οδηγούσε, επειδή βρισκόταν υπό την επήρεια αλκοόλ. Ο Κάρτερ είναι χρόνια στο κουρμπέτι και καταλαβαίνει πότε τον ταΐζουν φούμαρα. Θα πάρει το τρένο, θα γυρίσει στα παλιά λημέρια και δεν θα ξεκουμπιστεί από εκεί αν δεν τους θάψει όλους στο χώμα.
Ο εκδικητής αυτός δεν είναι φειδωλός στον πόνο που προκαλεί. Δεν έχει ιδιαίτερες ηθικές αναστολές. Δεν σκαμπάζει από απειλές και θα κάνει ό,τι χρειαστεί – ίσως και κάτι παραπάνω. Πάνω απ' όλα η εκδίκηση σε ένα παιχνίδι που οι ένοχοι πρέπει να πληρώσουν για τη διαστροφή και την ασυδοσία τους, αλλά κυρίως σ' ένα παιχνίδι (που όπως κάθε παιχνίδι που σέβεται τον εαυτό του) πρέπει πάση θυσία όχι ακριβώς να οδηγήσει σε νίκη –ιδίως ο παιχνιδότοπος είναι μια δίνη αναπόδραστης θλίψης, όπου η νίκη δεν ευαγγελίζεται καμία ευτυχία ή λύτρωση– αλλά να παιχτεί με πάθος και μανία μέχρι τέλους.
Αλλάζει τις γυναίκες σαν τα πουκάμισα, τις χρησιμοποιεί, τις απειλεί και τις αποπλανεί ως δολώματα και δεκανίκια, τις ξεφορτώνεται αν το κρίνει απαραίτητο. Όχι, οι γυναίκες δεν είναι όμορφα πλάσματα στο σύμπαν του Κάρτερ. Είναι χειραγωγήσιμες και έρμαια της ηδονής. Κι οι άντρες, όμως, σάμπως αυτοί είναι καλύτεροι σε αυτό τον ποταπό κόσμο; Είναι διπρόσωποι, δόλιοι, χειραγωγήσιμοι, κουρελιάζουν την τιμή τους, ξεπουλάνε τους κώδικές τους. Ο Κάρτερ είναι ολίγον μισογύνης και μισάνθρωπος, επειδή πάνω απ’ όλα σιχαίνεται τον εαυτό του, τα όσα έχει κάνει, τα όσα οφείλει ακόμη να πράξει. Σκοτώνει ασύστολα και σκοτώνει με όλους τους πιθανούς τρόπους – με περίστροφο, με στιλέτο, με ένεση, ρίχνοντας στο κενό, ακόμη και κατά λάθος.
Στο τέλος, ο κύκλος θα κλείσει όπως άνοιξε. Με ένα πτώμα στη θάλασσα και τη νεκροψία να δείχνει μέθη.
