Ακούγεται λογικό: Αν η πρώτη ταινία που θα δεις είναι τόσο καλή όσο το Another Year του Μάικ Λι, είναι πολύ πιθανό η συνέχεια της μέρας να έχει κατιούσα πορεία. Ακόμη κι έτσι όμως, είναι επίσης λογικό να ελπίζεις ότι μία τουλάχιστον από τις ταινίες που θα ακολουθήσουν θα σταθεί στο ύψος της. Κι όμως...
Η αλήθεια είναι πως οι προσδοκίες δεν ήταν μεγάλες για το Les Amours Imaginaires του Ξαβιέ Ντολάν, του 22χρονου νεαρού από το Κεμπέκ, που πολλοί βιάστηκαν να χαρακτηρίσουν whizkid μετά την προβολή της ταινίας του Σκότωσα τη Μητέρα μου πέρσι στο Δεκαπενθήμερο των Σκηνοθετών. Φέτος προάγεται στο Un Certain Regard με μια ακόμη ιστορία εφηβικού άγχους, νεανικών ορμονών και μπερδεμένων ερωτικών δυναμικών. Ο ήρωάς του, που φυσικά υποδύεται ο ίδιος, και η καλύτερή του φίλη ερωτεύονται αγγελικό, ξανθόμαλλο χερουβείμ που όμως, όχι μόνο αποδεικνύεται πιο ναρκισσιστικό κι εγωπαθές κι από τους ίδιους, αλλά και αναποφάσιστο να διαλέξει ποιον από τους δυο προτιμά, ή έστω αν απλά ενδιαφέρεται. Θα μπορούσε να πει κανείς ότι η ταινία έχει την αυθεντικότητα της ίδιας της νεότητας, όμως, όπως και το Σκότωσα τη Μητέρα μου, είναι εκνευριστικά αυτάρεσκη, υπερβολικά αφελής -σαν ένα παιδί που φορά τα ρούχα των γονιών του και υποδύεται τον μεγάλο. Δεν είναι ότι ο Ντολάν δεν έχει ταλέντο, αλλά θα πρέπει για να κατορθώσει να κάνει μια καλή ταινία να πάψει να βλέπει το σινεμά σαν τον καθρέφτη του μπροστά στον οποίο παίρνει πόζες.
Ο Καμ Άρτσερ από την άλλη, που είχε εντυπωσιάσει με την πρώτη του ταινία Wild Tigers I Have Known, αναπτύσσει την ποιητική ματιά εκείνης της ταινίας σε κάτι που δυστυχώς πολύ απλά δεν βγάζει νόημα. Το Shit Year είναι η ιστορία μιας διάσημης ηθοποιού (την υποδύεται η Έλεν Μπάρκιν με περίσσευμα attitude και botox) που “συνταξιοδοτείται” και αποτραβιέται στην εξοχή για να αντιμετωπίσει το κενό που άφησε η καριέρα της -και το νεαρό αγόρι που ερωτεύτηκε. Με εικόνες που θα μπορούσες να κρεμάσεις στον τοίχο σου, φωτογραφημένη σε άψογο ασπρόμαυρο αλλά ένα σενάριο που δεν είναι τίποτα άλλο από ένα πρόσχημα γεμάτο υπερφίαλες ατάκες και συχνά σαχλές σκηνές, το Shit Year είναι μια πλήρης απογοητευση. Δεν θα μπορούσες να το χαρακτηρίσεις ως... “shit” αλλά σίγουρα απέχει πολύ και από το να είναι μια ολοκληρωμένη ταινία.
Το ίδιο μπορείς να πεις και για το Rubber του Κουεντίν Ντιπιέ, ένα ελκυστικό εκ πρώτης όψεως, arty b movie, για ένα δολοφονικό λάστιχο αυτοκινήτου που σκοτώνει ό,τι κινείται σε μια αμερικάνικη έρημο και “ερωτεύεται” μια όμορφη οδηγό. Γυρισμένο με ευρηματικό τρόπο από τον Ντιπιέ (που πιθανότατα τον ξέρετε ως Mr Oizo), το Rubber είναι η επιτομή της ταινίας που εξαντλείται σε ένα μόνο εύρημα. Τα πέντε πρώτα λεπτά είναι χαριτωμένο, τα επόμενα αμήχανο και στη συνέχεια απλά βαρετό.
Αντίθετα το Somos Lo Que Hoy (Είμαστε Αυτό που Είμαστε) του Μεξικάνου Χόρχε Μισέλ Γκράου δεν περιέχει ούτε μια βαρετή στιγμή, αλλά αυτό δεν το κάνει καλύτερη ταινία. Έχοντας κερδίσει τη φήμη του “μεξικάνικου φιλμ με τους κανιβάλους” από το ξεκίνημα του φεστιβάλ, προβλήθηκε στο Δεκαπανθήμερο των Σκηνοθετών σε μια κατάμεστη αίθουσα που περίμενε πολλά. Αυτό που είδαμε, ήταν μια ενδιαφέρουσα ιδέα (μια οικογένεια που πρέπει να φροντίσει μόνη της για το ανθρώπινο κρέας το επιούσιο, όταν ο πατέρας πεθαίνει) που στη διάρκεια του φιλμ πάει κυριολεκτικά στα σκουπίδια. Αυτό που θα μπορούσε να είναι ο “μεξικάνικος Κυνόδοντας με κανιβάλους” (το φεστιβάλ ευνοεί τους βιαστικούς χαρακτηρισμούς) είναι ένα ανεκδιήγητο μείγμα ταινίας τρόμου, σπλάτερ, κοινωνικού σχολιασμού και αστυνομικού θρίλερ. Τουλάχιστον γελάσαμε...
Δες το trailer του Les Amours Imaginaires στο video που ακολουθεί
13°
