Κριτική ταινίας: Οι Άθλιοι

Με την πρώτη κιόλας μεγάλου μήκους ταινία του, ο Λαντζ Λι καταφέρνει να ταράξει τα λιμνάζοντα ύδατα του νέου γαλλικού σινεμά, θυμίζοντας τόσο θεματικά όσο και αφηγηματικά το «Μίσος» του Ματιέ Κασοβίτς από το 1995 με ολίγη από «Κάνε το σωστό» του Σπάικ Λι, κερδίζοντας μάλιστα το βραβείο της Κριτικής Επιτροπής στο πρόσφατο φεστιβάλ των Καννών. Το χρονικό μιας ενστικτώδους νεανικής εξέγερσης, μέσω της οποίας σκιαγραφείται μια ολόκληρη κοινωνία σε βαθιά κρίση, έχει ως ιστορική αφετηρία το κλασικό γραμμένο πριν από 1,5 αιώνες (1862) μυθιστόρημα του Βίκτορος Ουγκό. Τη φράση του συγγραφέα μάλιστα περί «ύπαρξης κακών καλλιεργητών κι όχι κακών ανθρώπων ή φυτών» επικαλείται ο 41χρονος σκηνοθέτης, σεναριογράφος και ηθοποιός από το Μάλι για να δικαιώσει τους αντιήρωες του. Ο Λαντζ Λι είναι αμείλικτος στις προθέσεις αλλά και τη δυναμική γραφή του. Με ωμή καταγραφή μιας απελπιστικής πραγματικότητας από τα παρισινά προάστια, κάμερα στραμμένη στα βαθύτερα αίτια του «διαχρονικού προβλήματος» των αναξιοπαθούντων αυτής της γης και ηλεκτρισμένη ενέργεια ακόμη και στα πιο ανεπαίσθητα σημεία του έργου, οι σύγχρονοι «Άθλιοι» εκφράζουν την ανησυχία του σκηνοθέτη για τις συγκρουσιακές σχέσεις που σιγοβράζουν. Και επισημαίνει ότι αρκεί μια μικρή σπίθα για να βάλει φωτιά σε όλο το οικοδόμημα της αδιανόητης αδικίας και της ανύπαρκτης ελευθερίας.