Ποιος είναι ο Άρης Σερβετάλης;

Υποδύεται τον Λεωνίδα, το λιγάκι αλλόκοτο ήρωα στο «Μικρό έγκλημα» του Χρίστου Γεωργίου. Γεννήθηκε στο Κουκάκι και ζει πλέον στην Ανάβυσσο. Συναντηθήκαμε στο Θησείο και μιλήσαμε κάτω από το θαμπό φως της αφρικανικής σκόνης, παρότι όπως λέει…

Οι συνεντεύξεις είναι κάτι που, ομολογώ, δεν μου αρέσει. Δεν μιλάω πολύ. Ούτε στην κανονική μου ζωή. Μου αρέσουν οι παύσεις. Και στη δουλειά. Τα on-off νομίζω ότι μου ταιριάζουν. Το αισθάνομαι. Το έχω ανάγκη.

Η ηθοποιία προέκυψε, ήρθε, αλλά δεν νομίζω ότι ήρθε κατά τύχη. Μικρός δεν είχα καμιά σχέση με το θέατρο. Δεν είχα πάει ποτέ. Προτιμούσα να αλητεύω από δω κι από κει. Και παρότι ποτέ δεν είπα «τώρα θα γίνω ηθοποιός», ήρθε μόνο του. Ποτέ δεν είπα «τώρα θα παίξω στο θέατρο». Ακόμη και τώρα δεν το λέω…

Ναι, δεν ήταν το «όνειρό μου», σύντομα όμως είδα ότι η ηθοποιία έχει κάποιο νόημα. Το να παίξεις σε μια παράσταση δεν είναι απλά ότι περνάς ωραία. Σε βάζει σε μια διαδικασία πιο εσωτερική. Οπότε μετά το κάνεις για κάποιες ανάγκες σου. Να ψαχτείς, να ανακαλύψεις πράγματα.

Συμβιβασμούς κάνεις πάντα, ακόμη κι αν νομίζεις ότι ποιείς την απόλυτη τέχνη. Αλλά μπορεί για τον εγωισμό σου τέτοιοι συμβιβασμοί να είναι αναγκαίοι… Και μπορεί, ακόμη κι αν κάνουν κακό στη δουλειά σου μια συγκεκριμένη στιγμή, να κάνουν τελικά καλό σε σένα.

Χρειάζεται να νιώθεις ότι έχεις κι εσύ ευθύνη για αυτό στο οποίο συμμετέχεις, κάτι που πάει πέρα από τα χρήματα. 

Η αποτυχία δεν με φοβίζει. Σε βοηθά να γίνεις πιο ταπεινός. Ταπεινώθηκα κι εγώ κάποια στιγμή. Είναι κάτι που σε βοηθά. Σε αναδιοργανώνει. Γιατί, ξέρεις, σε μια τέτοια δουλειά είναι εύκολο να την ακούσεις, οπότε είναι χρήσιμο κάπου κάπου να προσγειώνεσαι.

Μου έχει συμβεί. Κάποια στιγμή την άκουσα κι εγώ. Με πήρε η μπάλα της φήμης, φοβήθηκα κιόλας για το πού πάω, με παρέσυρε η δίνη. Με έβαλε όμως σε έναν προβληματισμό από τον οποίο δεν έχω βγει, νομίζω θα βγω όταν πεθάνω. Είναι όμως μια διαδικασία που την απολαμβάνω τώρα.

Η Θηρασιά ήταν το μεγάλο δέλεαρ στο «Μικρό έγκλημα». Μου δινόταν η μοναδική ευκαιρία να βρεθώ σε ένα τέτοιο σκηνικό για τόσο πολύ καιρό. Θα μπορούσα να είχα πάει στη Θηρασιά και μόνος μου, αλλά δεν θα είχα καθίσει δύο μήνες, ούτε θα την είχα ζήσει με τον τρόπο που την έζησα. Το είδα λίγο κοινωνιολογικά. Σε μια τόσο μικρή κοινωνία οι άνθρωποι αποκτούν μια ιδιαιτερότητα, ανθίζει το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό του καθενός, κάτι που δεν βλέπεις στην πόλη.

Μου αρέσει το αλλόκοτο. Είναι ωραίο να ξεχωρίζει ο ένας από τον άλλον. Νιώθω ότι στην πόλη υπάρχει μια τάση μαζικότητας. Ξεκινώντας από το σχολείο, ήδη υπάρχει μια κοπαδοποίηση. Ο καθένας μας είναι ξεχωριστός και θα πρέπει να αντιμετωπίζεται σαν διαφορετικός.

Κι εγώ μπήκα στη διαδικασία της εκκεντρικότητας στην εμφάνισή μου γιατί είχα αυτή την ανάγκη. Είναι πολύ δύσκολο να συνειδητοποιήσεις ότι η διαφορετικότητα κατακτιέται πιο εσωτερικά.

Το σωματικό θέατρο με ενδιέφερε πάντα. Με το σώμα μπορείς να πεις ίσως και περισσότερα πράγματα απ’ όσα με τα λόγια. Είναι σαν τη ζωγραφική, που μπορεί να σε αφήσει άναυδο δίχως να ξέρεις ακριβώς το γιατί.

Δεν βλέπω τις ταινίες που παίζω. Δεν μπορώ. Νομίζω ότι αυτό που ήταν να γίνει έγινε στη διαδικασία των γυρισμάτων. Κάποιοι ηθοποιοί βλέπουν το αποτέλεσμα για να ελέγξουν τη δουλειά τους, εγώ δεν μπορώ να το κάνω. Αυτό προσπαθώ να αποφύγω, να μην τρέφω τη ματαιοδοξία μου.

Υπάρχει πάντα μια εσωτερική μάχη σε όλους μας. Παλεύεις. Από τη μια ο ένας εαυτός που σε αγχώνει συνέχεια, που συγγενεύει με τη ματαιοδοξία, και ο άλλος που λέει «γιατί αγχώνεσαι;». Τι θα γίνει αν πεθάνεις τώρα; Νομίζω ότι πρέπει να κοιτάζουμε λίγο άλλα πράγματα, όπως π.χ. την ψυχή μας, κι όχι αν αύριο θα έχω λεφτά ή σε ποιο έργο θα παίξω. Είναι δύσκολο και θέλει κόπο… Ξέρεις… μάχη.»