Το δεύτερο μέρος της συγκλονιστικής έρευνας του Οπενχάιμερ γύρω από τις σφαγές της Ινδονησίας το 1965, ύστερα από το αριστουργηματικό και πολυβραβευμένο ντοκιμαντέρ «Η πράξη του φόνου».
A final cut for real film. H πρώτη φράση που αντικρίζουμε στην οθόνη είναι και εκείνη που δίνει τον ορισμό της ταυτότητας του νέου ντοκιμαντέρ του Οπενχάιμερ «Η όψη της σιωπής». Η άτυπη συνέχεια του «Act of killing» από το 2012, που έδειχνε την ωμή αλήθεια –που ανακατευόταν με τις όλο περηφάνεια ομολογίες των αμετανόητων στρατιωτικών οι οποίοι μέσα σε ένα χρόνο δολοφόνησαν 1 εκατομμύριο κομμουνιστές–, εδώ σοκάρει ακόμη περισσότερο. Δίνοντας τη θέση του οδηγού του φιλμ στον 44χρονο Αντί, αδελφό ενός από τα θύματα, ο Οπενχάιμερ αφήνει την αφήγηση να κυλήσει σαν ένα ήρεμο ποτάμι το οποίο όμως στα νερά του κρύβει μόνο θάνατο, μαζί με το αποτρόπαιο πρόσωπο της σαδιστικής βίας. Κι αν στο προηγούμενο φιλμ, την «Πράξη του φόνου», το σοκ της on camera ομολογίας διέθετε το στοιχείο του αιφνιδιασμού – δύσκολα μπορεί να δεχτεί κανείς την αφασία και κυρίως το καμάρι με το οποίο οι δολοφόνοι όχι απλώς παραδέχονταν τα εγκλήματά τους αλλά κυρίως τα αναπαριστούσαν με γλαφυρότητα και ανατριχιαστικές λεπτομέρειες – εδώ ο θυμός μοιάζει να έχει καταλαγιάσει και αντιμετωπίζουμε όλα τα φρικτά γεγονότα με περισσότερο νηφαλιότητα. Αλίμονο, όμως. Τούτες οι αποκαλύψεις υπό το πρίσμα της ψυχραιμίας και δίχως το γκροτέσκο (σαν σταρ του σινεμά με μαύρα γυαλιά και φανταχτερά ρούχα κάποιοι εκτελεστές αφηγούνται τα κατορθώματα τους) χαρακτήρα της πρώτης έκπληξης δείχνουν ακόμη περισσότερο απάνθρωπες. Ποιο είναι όμως εκείνο το στοιχείο που κάνει όλους αυτούς τους ανθρώπους-καρικατούρες ενός καθεστώτος που πήρε με τη βία την εξουσία στην Ινδονησία το 1965, να δηλώνουν αμετανόητοι; Ο βασικός λόγος είναι πως όλοι αυτοί δεν τιμωρήθηκαν ποτέ. Δεν ένιωσαν την ανάγκη να απολογηθούν για τα εγκλήματά τους και κυκλοφορούν ακόμη ελεύθεροι, βρισκόμενοι αρκετοί σε θέσεις εξουσίας, νιώθοντας ούτε λίγο ούτε πολύ σαν μικροί θεοί. «Τι τα σκαλίζεις;» λέει ένας εξ αυτών στον Αντί με την όλο νόημα συμπληρωματική επεξήγηση, «δεν είμαστε καλύτερα τώρα; Θες να ξαναγίνουν τα ίδια;», την ίδια στιγμή που γινόμαστε μάρτυρες απίθανων μαθημάτων ιστορίας στις σχολικές αίθουσες («οι κομμουνιστές ήταν βάρβαροι, δεν πίστευαν στον Θεό και έβγαζαν τα μάτια των εχθρών τους» ακούμε ένα δάσκαλο να διδάσκει στους έκπληκτους, 8-9 ετών, μαθητές του) ή τρομερών εξομολογήσεων που δεν μπορεί να φανταστεί κάποιος πως έχουν συμβεί από άνθρωπο σε άνθρωπο.
Η Αϊσολπάν, ένα 13χρονο κορίτσι νομάδα του Καζακστάν στα Όρη Αλτάι, είναι αποφασισμένη να γίνει κυνηγός με αετό όπως κι ο πατέρας της. Αν τα καταφέρει θα γίνει η πρώτη γυναίκα κυνηγός σε 12 γενιές της οικογένειάς της.
Λιτό, τρυφερό, με συναισθηματική φόρτιση ντοκιμαντέρ, που βασίζεται σε μια ιστορία ξένη προς το δυτικό κοινό, για να αναδείξει την αρχέγονη δύναμη και το μεγαλείο των φυλών στις μογγολικές στέπες. Την ίδια στιγμή η «κυνηγός» αποτελεί μια ωδή για το επιβλητικό τοπίο, παράλληλα με την ιστορία ενηλικίωσης που καταγράφει ο σκηνοθέτης, την οποία συνδέει άμεσα με τη θέση της γυναίκας στη νομαδική κοινότητα. Έχει ενδιαφέρον το φιλμ (αρκετά σημαντική η ανθρωπολογική και οικολογική σημειολογία του), αλλά αρκετές φορές χάνεται σε μια ανώδυνη γραφικότητα που δεν προσφέρει πολλά στην εξέλιξη της ιστορίας.
Πετυχημένη πλαστική χειρούργος βλέπει τον αδελφό της να δολοφονείται από τον πληρωμένο εκτελεστή Φρανκ Κίτσεν. Η εκδίκησή της θα είναι σκληρή, καθώς βρίσκει τους κατάλληλους ανθρώπους για να παγιδεύσουν το δολοφόνο και βάζει σε λειτουργία το εκδικητικό της σχέδιο.
Επιστροφή του Ουόλτερ Χιλ, δημιουργού των καλτ «Warriors», «Southern Comfort» μετά από μακρόχρονη απουσία (με εξαίρεση το 2012 μια μπουρδίτσα με τίτλο «Bullet to the head» και τον Σταλόνε πρωταγωνιστή), αλλά το αποτέλεσμα μόνο θλίψη μπορεί να προκαλέσει στους παλιούς θαυμαστές. Στην ταινία, η εγχείρηση αλλαγής φύλου μετατρέπει τον Φρανκ σε γυναίκα αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι είναι λιγότερο επικίνδυνος. Το φιλμ είναι χτισμένο στη διπλή προσωπικότητα της Μισέλ Ροντρίγκεζ (η Λέτι των «Μαχητών του δρόμου») που «φοράει» και το αντρικό και το γυναικείο πρόσωπο του Φρανκ Κίτσεν, ενός μηδενιστή αντιήρωα βγαλμένου από τα κλασικά νουάρ. Ο Χιλ έχει κάποιες ενδιαφέρουσες σκηνοθετικές ιδέες πάνω στο μοτίβο της εκδίκησης (ασπρόμαυρες εικόνες, αισθητική κόμικ, ο αρχετυπικός ήρωας νουάρ, μοιραίες γυναίκες και μάτσο άντρες) αλλά η ιστορία του γίνεται δύσκολα πειστική, ενώ το σενάριο μπάζει νερά. Η Σιγκούρνι Γουίβερ παίζει με τον αέρα ανωτερότητας που έχει αποχτήσει από την εμπειρία της, αλλά όχι και η Ροντρίγκεζ που θυμίζει τη μονίμως σε bad mood Λέτι των «Fast and furious».
Τα γεγονότα που ακολούθησαν μετά από το τρομοκρατικό χτύπημα του μαραθωνίου της Βοστόνης τον Απρίλη του 2013, σε εκδοχή αστυνομικού θρίλερ από το σκηνοθέτη του «Deepwater Horizon».
Αν δεν ήταν μια προπαγανδιστική αθλιότητα made in USA θα μπορούσε να είχε και ενδιαφέρον. Ο Μπεργκ μπολιάζει τα γεγονότα του αυθεντικού περιστατικού με μυθοπλαστικές πινελιές που έχουν κινηματογραφικό ψαχνό (ο εντοπισμός των δύο βομβιστών με τη βοήθεια της τεχνολογίας αλλά και τη συνδρομή του ντόπιου μπάτσου που υποδύεται ως συνήθως σαν χαζοχαρούμενο ο Μαρκ Γουόλμπεργκ, καθώς και 2-3 σκηνές καταιγιστικής δράσης), αυθεντικό αρχειακό υλικό και μια νευρώδη κάμερα που συντείνει στη δημιουργία και τον κλιματισμό του σασπένς, αλλά ως εκεί. Το στιλιζάρισμα από ένα σημείο και μετά καταντά υπερβολή, η αίσθηση της μπλοκμπαστεριάς έχει ως στόχο να θαμπώσει το βλέμμα του θεατή κι όταν ο σκηνοθέτης ξεμένει από πυρομαχικά στρέφεται στην εύκολη λύση του μελό και της εκβιαστικής συγκίνησης. Πιο πριν βέβαια έχει φροντίσει να μας γεμίσει με οργή για τους «καργιόληδες τρομοκράτες», όπως ουρλιάζει συνέχεια ο ανεξέλεγκτος χαρακτήρας του Γουόλμπεργκ.
Ακόμη
>>> Το «Όνειρα γλυκά» (**) του Μάρκο Μπελόκιο είναι ένα συμβατικό δράμα γραμμικής αφήγησης που ξεκινάει με την επισήμανση πως «αυτό το φιλμ αποτελεί μια αληθινή ιστορία» και στη συνέχεια μας παραθέτει τις μνήμες του ιταλού δημοσιογράφου Μάσιμο που παλεύει με το τραύμα της απώλειας της μητέρας του όταν εκείνος ήταν σε τρυφερή ηλικία (9 ετών), μέχρι τη λύτρωση που βρίσκει στην αγκαλιά μιας συμπονετικής γιατρού, την οποία υποδύεται η Μπερενίς Μπεζό («The artist»).
13°
