Το 1948, στη Χιλή του Ψυχρού Πολέμου, ο γερουσιαστής Πάμπλο Νερούδα κατηγορεί την κυβέρνηση του Προέδρου Γκονζάλες Βιντέλα ότι προδίδει το Κομμουνιστικό Κόμμα, γεγονός που οδηγεί στην καταδίκη και τη δίωξη του λογοτέχνη, με τον αστυνομικό Όσκαρ Πελουτσονάου να αναλαμβάνει την αποστολή της σύλληψής του.
Ύστερα από το διάλειμμα της «Jackie» ο Πάμπλο Λαρέν επιστρέφει στη μόνιμη θεματική του (που αντλεί σχεδόν ολοκληρωτική έμπνευση από την πατρίδα του τη Χιλή) και προβαίνει σε άλλη μια επίδειξη της ιδιαίτερης κινηματογραφικής ματιάς του που καταργεί τις νόρμες και παίζει τα είδη στα δάχτυλά του. Το πρόσωπο του ποιητή Πάμπλο Νερούδα μοιάζει ιδανικό για τον Λαρέν στο πάντρεμα της πολιτικής βιογραφικής ανορθογραφίας και του υπαρξιακού δραματικού χασίματος. Μέσω μιας ξεχωριστής φόρμουλας που θυμίζει νουάρ, οι αμέτρητες ιδέες και το μαύρο χιούμορ του χιλιανού σκηνοθέτη διαλύουν τις διαχωριστικές γραμμές φαντασίας και πραγματικότητας και οδηγούν το θεατή στην άβολη θέση της κοπιαστικής κατανόησης ενός έργου που δεν αποκαλύπτει αβίαστα τα μυστικά του. Μετά από την τριλογία για τον Πινοσέτ («Τόνι Μανέρο», «Post Mortem», «Νο») το θέμα της δίωξης του Νερούδα, ενός πρόσωπου που σφραγίζει στα έντονα χαρακτηριστικά του το σπάνιο δέσιμο της πολιτικής και της τέχνης (οι δύο πυλώνες του κινηματογραφικού σύμπαντος του Λαρέν), είναι η αφορμή για το σκηνοθέτη να πλάσει άλλη μια αντισυμβατική βιογραφία παραδίδοντάς μας ελάχιστες πάντως πληροφορίες για το πολιτικό ή το καλλιτεχνικό έργο του βραβευμένου με Νόμπελ ποιητή. Ο δημιουργός του «Canto General» είναι απλώς το μέσο για να δημιουργηθεί ένα φιλόδοξο, ποιητικό και εικαστικά μεγαλοπρεπές (τα εύσημα στην άριστη εργασία του διευθυντή φωτογραφίας Σέρτζιο Άρμστρονγκ) φιλμ, αντίθετα με το πολυεπίπεδο και γεμάτο συμβολισμούς και πληροφορίες έργο που θα περίμενε κανείς. Ο πρωταγωνιστής Λιούις Νιέκο ερμηνεύει με φελινικούς όρους τον ηδονιστή λογοτέχνη, ενώ η ποτισμένη από την αγωνία και το εμμονικό πάθος ερμηνεία του (αληθινά πρωταγωνιστή και αφηγητή του φιλμ) Γκαέλ Γκαρσία Μπερνάλ στο ρόλο του αστυνομικού επιθεωρητή είναι εκείνη που προσδίδει την ειρωνεία –αλλά και τις σεναριακές ανατροπές– στο μυστηριώδες και εγκεφαλικό «Νερούδα». Πομπώδης, ναρκισσιστής και με απαξιωτικά, βιτριολικά σχόλια για τους ομότεχνους ή τους συντρόφους του, ο Νερούδα του φιλμ είναι ένας ήρωας με υπερτροφικό εγώ, με τη ραδιουργία να κινεί τις δαιδαλώδεις σκέψεις του που χρησιμοποιεί για μια εναλλακτική μορφή καλλιτεχνικής έκφρασης. Πρόκειται για ένα χαρακτήρα ελάχιστα συμπαθή που παρουσιάζει όμως τεράστιο ενδιαφέρον χάρη και στα ερωτήματα που θέτει ο Λαρέν γύρω από την αμφιλεγόμενη προσωπικότητα του Νερούδα. Τέλος, ένα πρωτότυπο σχόλιο πάνω στη δημιουργική μανία της τέχνης και τα θολά όρια (είναι τελικά ο επιθεωρητής αποκύημα της φαντασίας του Νερούδα;) μεταξύ πραγματικότητας και φαντασίας αλλά και μια βαθιά μελέτη πάνω στους μηχανισμούς κατασκευής των μύθων. Τόσο στην αληθινή ζωή όσο και στα πεδία της τέχνης.
Η έκρηξη της «αιγυπτιακής άνοιξης» δίνεται με αμεσότητα που δεν αφήνει παρερμηνείες. Μέσω μιας πολυεπίπεδης αλληγορίας και ενός κλειστοφοβικού σχήματος χωρίς στεγανά, ο Ντιαμπ μετατρέπει την αστυνομική κλούβα σε... καμίνι, τοποθετώντας στον ασφυκτικά περιορισμένο χώρο τις αντίπαλες ομάδες (αδελφοί μουσουλμάνοι, υποστηρικτές του καθεστώτος, χριστιανοί, οπαδοί ποδοσφαιρικών ομάδων κ.ά.) να πλακώνονται με μανία μεταξύ τους και στην ούγια βάζει το –προβλέψιμο πάντως– συμπέρασμά του, που αφορά την εμφυλιακή σύρραξη ενός παράλογου κόσμου όπου κάθε ιδεολογία (ειδικότερα οι θρησκευτικές) μπολιάζει με μίσος τους πιστούς της. Έχει αξία το φιλμ (ειδικά στο τεχνικό κομμάτι της συναρπαστικής κινηματογράφησης όπου ο καμεραμάν κάνει παπάδες στην κλούβα) αλλά και λίγες αληθινά πρωτότυπες ή ακόμη και ριζοσπαστικές ιδέες.
Η Γκόθαμ Σίτι απειλείται εκ νέου από τον Τζόκερ, όμως για να τη σώσει ο Μπάτμαν θα πρέπει να μάθει να συνεργάζεται με άλλους.
Στην πρώτη ταινία «Lego» το μοναχικό στiλ του Μπάτμαν είχε σουξέ με αποτέλεσμα ο άνθρωπος νυχτερίδα να πάρει στις πλάτες του όλο το δεύτερο φιλμ ως πρωταγωνιστής αυτή τη φορά. Όμως αντίθετα με ό,τι φαντάζεστε, το νέο πρότζεκτ μόνο δοξαστικό δεν είναι για τον προστάτη της Γκόθαμ Σίτι. Εγωιστής, ψωνισμένος, απάνθρωπος και... ανθρωποδιώκτης (σκηνή ανθολογίας το πάρτι που διοργανώνει ο Σούπερμαν κι όλοι οι ήρωες είναι εκεί εκτός του ακάλεστου Μπάτμαν), το προφίλ του μοναχικού ήρωα γίνεται σκόνη από τα τουβλάκια Lego που με το βέβηλο πνεύμα και το τολμηρό χιούμορ τους μετατρέπουν την ταινία σε μια ασεβή αποδόμηση της ηρωικής ιδεολογίας όλων των αυτοχρισθέντων υπερασπιστών της ανθρωπότητας. Επιπλέον ατού πως κάνουν απόλυτα συμπαθή και ανθρώπινο τον Τζόκερ που παλεύει μαζί με τα υπόλοιπα τέρατα (Γκρέμλινς, Κινγκ Κονγκ, Γκοτζίλα κ.ά.) να πείσει τον ήρωα ότι η ύπαρξή του εξαρτάται αποκλειστικά από τη δική τους δράση!
Αγόρι γεννιέται στον πλανήτη Άρη από γυναίκα αστροναύτη και μένει εκεί μέχρι τα 16 του χρόνια, οπότε και εκφράζει την επιθυμία του να ταξιδέψει πίσω στη Γη, παρά τις επιφυλάξεις επιστημόνων της Nasa που θεωρούν ότι η καρδιά του δεν μπορεί να αντέξει στην ατμόσφαιρά της.
Πιασάρικο στόρι - ταμάμ για το νεανικό κοινό, που παντρεύει το ρομαντικό στοιχείο (ο ήρωας έχει επαφή μέσω δορυφόρων με ένα κορίτσι από τη γη) με την υπαρξιακή αγωνία γύρω από το θέμα της επιβίωσης, αλλά το concept της διαστημικής περιπέτειας, παρουσιάζει πολλά κενά και τρύπες που δεν μπαλώνονται ούτε με τα πιο ευφάνταστα σχέδια της Nasa. Σε επίπεδο καλλιτεχνικής διεύθυνσης και ειδικών εφέ το έργο... λέει, όμως όλα αυτά τα ωραία και καλοβαλμένα που παρακολουθούμε (έχει εκλεπτυσμό και φινέτσα ο... αρειανός ήρωας) στο φιλμ είναι δύσκολο να γίνουν πειστικά. Έτσι το ενδιαφέρον εξατμίζεται γρήγορα και η βαρύτητα της Γης ρουφάει τον ήρωα μαζί με το όποιο αληθοφανές στοιχείο της πλοκής.
Πενήντα Πιο Σκοτεινές Αποχρώσεις Του Γκρι (Fifty Shades Darker)
Τρεις μόλις βδομάδες μετά από το χωρισμό τους στην πρώτη ταινία η Αναστάζια Στιλ και ο πολυεκατομυριούχος Γκρέι συνειδητοποιούν ότι δεν αντέχουν να βρίσκονται μακριά ο ένας από τον άλλον.
Αφού η προγραμματισμένη «δημοσιογραφική» προβολή συνέπεσε με την επίσημη πρεμιέρα του φιλμ, το οποίο «απολαύσαμε» μαζί με το κοινό, αξίζει να αναφέρουμε τα εξής: οι νεαροί κυρίως θεατές χασκογελούσαν με τα δρώμενα του φιλμ, οι γηραιότεροι αναστέναζαν και οι υπόλοιποι χασμουριόντουσαν. Κανείς όμως δεν έμενε απαθής στην εικόνα της ανωτερότητας που πρεσβεύει η φτωχή πλην τίμια υποτακτική του αλαζόνα Γκρέι που σκίζε την επιταγή του τελευταίου όταν της λέει «κράτα τα 25.000 δολάρια, τόσα βγάζω σε ένα τέταρτο». Αστείοι διάλογοι σε επικίνδυνες εποχές (η οικονομική κρίση, η έλλειψη χιούμορ ή η απόσταση μεταξύ αλήθειας και ψέματος που θολώνει τόσο πολύ τα όρια της κριτικής ματιάς, έκανε το κοινό κυριολέκτικά να ουρλιάζει από θυμό στη σκηνή αυτή) αλλά η ταινία είναι περισσότερο πονηρή και συντηρητική από ότι δείχνει σε πρώτη ματιά. Πίσω από το πρόσχημα του καλού, kinky σεξ (που κάθε νορμάλ άτομο επιθυμεί), κρύβεται ένας σκοτεινός κόσμος όπου η μισανθρωπία και η δύναμη του χρήματος είναι οι μόνοι σίγουροι δρόμοι επιτυχίας. Όταν μάλιστα αυτοί οι δρόμοι οδηγούν στην ευτυχία που ταυτίζονται εδώ με την υπερκατανάλωση (βαθύς γυναικείος αναστεναγμός όταν άνοιξε η ντουλάπα με τις τουαλέτες που θα φορούσε η Αναστάζια στο μασκέ πάρτυ (σικ) των ζάμπλουτων γονιών του Κρίστιαν) και των γραμμομένων κοιλιακών (ξανά αναστεναγνός) τότε τα πολλά λόγια είναι φτώχια και η κριτική μπορεί να απουσιάζει. Η ταινία είναι μια απλοϊκή, διδακτική και ρηχή ερωτική ιστορία με σαχλά παραμυθάκια για κακές κυρίες Ρόμπινσον που κακοποιούν τρυφερά αγοράκια σε μικρή ηλικά και εκείνα μεγαλώνοντας γεμίζουν τη συλλογή τους με υποτακτικές που σκοπό έχουν να τους βοηθήσουν στην εξερεύνηση του «σκοτεινού» (μπρρ) σεξ. Και μη χειρότερα....
Ακόμη
>>>Στην «Αυτοκρατορία» του νεοφερμένου Ντάνιελ Ραγκούσις, ο Ντάνιελ Ράτκλιφ επιχειρεί μάταια να αφήνει οριστικά πίσω του το alter ego του «Χάρι Πότερ» υποδυόμενος έναν πράκτορα του FBI που παρεισφρύει σε αμερικανική νεοναζιστική οργάνωση η οποία ετοιμάζει τρομοκρατικό χτύπημα στην Ουάσινγκτον. Η ιστορία είναι βασισμένη σε αληθινά γεγονότα. >>> Στο «Γλυκό φασόλι», ένας μοναχικός μεσήλικας, ιδιοκτήτης ενός εστιατορίου, βάζει μια αγγελία με την οποία ζητά συνεργάτη. Η 80χρονη κυρία Τόκου που ενδιαφέρεται αρχικά, απορρίπτεται λόγω ηλικίας, αλλά σύντομα ο ιδιοκτήτης αλλάζει γνώμη όταν αντιλαμβάνεται τους θησαυρούς που φτιάχνουν τα χέρια της γηραιάς κυρίας. Το φιλμ της Ναόμι Καβάσε απευθύνεται σε φαν των γκουρμέ καταστάσεων και ειδικά σε εκείνους που λατρεύουν τη γιαπωνέζικη κουζίνα.
Ξεκινάει το 67o Φεστιβάλ Βερολίνου (9-19 Φεβρουαρίου) με μια 20άδα ταινιών να κονταροχτυπιούνται για τη Χρυσή Αρκτο και τον πρόεδρο της επιτροπής Πολ Βερχόφεν να αναλαμβάνει το βάρος της τελικής απόφασης.
12°
