Passengers

Boy meets girl στο διάστημα. Ο νορβηγός Μόρτεν Τάιλντουμ, σκηνοθέτης  που μας έδωσε το «Παιχνίδι της Μίμησης», καταθέτει μια ενδιαφέρουσα άποψη για το ανάλαφρο είδος της ρομαντικής κομεντί βάζοντας δύο μοναχικούς (κυριολεκτικά) και ξένους μεταξύ τους νέους να συναντηθούν σε ένα σκηνικό που ανέκαθεν στο «πλανήτη σινεμά» ήταν συνυφασμένο με το τρομακτικό, το κλειστοφοβικό και το μεταφυσικό θρίλερ. Όχι δηλαδή πως ως ένα βαθμό δεν υπάρχουν και μερικά από δαύτα στο φιλμ. Όμως το ζητούμενο για το σκηνοθέτη είναι να κάνει μια αλλιώτικη, πρωτότυπη αισθηματική κομεντί παρά άλλη μια ταινία για το αφιλόξενο σκοτάδι του διαστήματος εκεί όπου κανείς δεν ακούει τη φωνή σου όπως μας έχει μάθει από παλιά ο κύριος Ρίντλεϊ Σκοτ. Κι έτσι προσεγγίζει αρχικά την ιστορία των δύο άτυχων νέων. Σαν μια κομεντί με συγκρατημένο χιούμορ, σπινθηροβόλες ατάκες, αίσθηση ρομαντισμού που απογειώνεται χάρη στο ειδυλλιακό τοπίο του διαστημοπλοίου που παρέχει όλα τα κομφόρ – και βάλε- στους μοναδικούς ξύπνιους επιβάτες του αλλά και μια πικρή γεύση καθώς οι ήρωες γνωρίζουν ότι όλα αυτά τα ωραία είναι μάταια και με σύντομη ημερομηνία λήξης.  Όμως το «παραμυθάκι» του Τάιλντουμ δεν μπορούσε να κρατήσει παραπάνω από τα συνηθισμένα και έτσι κάποια στιγμή αλλάζει πορεία για τα γνώριμα διαστημικά κλισέ. Υποχρεώνεται  να στραφεί σε ανατροπές και βεβιασμένες λύσεις (αγώνας επιβίωσης, σκοτεινά ένστικτα, αίσθηση απειλής από το άγνωστο και την απεραντοσύνη του διαστήματος) που αν και δεν μειώνουν την αξία του έργου, μετριάζουν κάπως τις ομολογουμένως θετικές  εντυπώσεις του δυνατού και ατμοσφαιρικού πρώτου μέρους.