Αριάν Λαμπέντ: “Μετά από το Brexit σκέφτηκα να πάω στην Αμερική να ζήσω αλλά βγήκε ο Τραμπ!”
Έπεσε σαν κομήτης στο φετινό φεστιβάλ κινηματογράφου της Θεσσαλονίκης. Μέσα σε 24 ώρες κατάφερε να δει παλιούς κι αγαπημένους φίλους, να δώσει μερικές συνεντεύξεις για την ταινία «Stopover» στην οποία πρωταγωνιστεί, να χορέψει έξαλλα όπως ακριβώς κάνει και στις ταινίες που παίζει (βλέπε «Attenbergh», «Αστακό» αλλά και στο φιλμ των αδελφών Κουλέν), να γευτεί τα παραδοσιακά εδέσματα της πόλης και να αναχωρήσει με στυλ. Η Αριάν Λαμπέντ έκανε τη διαφορά στο φετινό φεστιβάλ χωρίς να προσπαθήσει ιδιαίτερα, όντας απλώς ο εαυτός της.
Athens Voice: Καλωσήρθατε. Πώς σας φαίνεται που επιστρέψατε στην Ελλάδα?
Αριάν Λαμπέντ: Είναι πάντα όμορφα όποτε γυρίζω εδώ. Όλα αποκτούν άλλο χρώμα. Η επικοινωνία είναι πιο εύκολη και άμεση. Ακόμη και η ενέργεια, ειδικά στην Αθήνα που έχω ζήσει, είναι μοναδική. Έχει μια δυναμική όλο αυτό. Και παρότι είμαι γαλλίδα οι περισσότεροι με θεωρούν ελληνίδα. Έχει πλάκα και μου αρέσει αυτό. Παλιά τους διόρθωνα αλλά τώρα δεν λέω τίποτα.
A.V.: Ζείτε στο Λονδίνο μαζί με το Γιώργο Λάνθιμο, με τον οποίο παντρευτήκατε πρόσφατα – το 2013 νομίζω- και δουλεύετε συχνά μαζί. Τον τελευταίο καιρό όμως η συνεργασία σας έχει αραιώσει κάπως. Λόγω γάμου;
Α. Λ.: (Γέλια). Όχι φυσικά. Όντως παντρευτήκαμε το 2013 αλλά δεν έχει αλλάξει τίποτα στη ζωή μας. Είναι όπως και πριν. Απλώς την εποχή αυτή δουλεύουμε κι οι δύο πυρετωδώς σε διαφορετικά πρότζεκτ.
Α.Λ.: Δύσκολη κι εύκολη μαζί. Από τη μια υπάρχει μια οργάνωση στην καθημερινότητα που διευκολύνει τη ζωή του πολίτη κι από την άλλη αυτή η προσήλωση στον αυστηρό κώδικά επικοινωνίας, με μια ευγένεια που καταντάει σχεδόν ψεύτικη, μπορεί και να σε χαλάσει.
A.V.: Το «Brexit» σας ξάφνιασε;
Α.Λ.: Φυσικά. Με σόκαρε αυτό που έγινε αφού δείχνει προς τα που κινείται η Ευρώπη. Δεν το περίμενα αφού όλοι οι φίλοι και γνωστοί μας στο Λονδίνο - οι περισσότεροι βέβαια είναι καλλιτέχνες- ήταν υπέρ της παραμονής της χώρας στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Ήταν κάτι αναπάντεχο αφού δεν εκτιμήθηκε σωστά η αντίδραση των βρετανών στις υπόλοιπες πόλεις και ειδικά στην επαρχία. Κάποια στιγμή σκεφτήκαμε με τον Γιώργο μήπως να φεύγαμε για την Αμερική αφού κι εκεί δουλεύουμε αρκετά συχνά κι έχουμε κάνει ήδη φιλίες. Όταν όμως βγήκε ο Τραμπ πάθαμε δεύτερο σοκ. Τότε αναρωτηθήκαμε: μήπως να επιστρέψουμε στην Ελλάδα; Όλα αυτά που συμβαίνουν είναι ανησυχητικά. Το χειρότερο όλων είναι η άνοδος των ακραίων κινημάτων. Φόβαμαι την άνοδο της Λεπέν στη Γαλλία, φοβάμαι μην συμβεί κάτι ανάλογο και στην Ελλάδα. Όμως η άνοδος του φασισμού κι εδώ με προβληματίζει πολύ. Είναι τραγικό να μην έχουμε παραδειγματιστεί από το παρελθόν και τα μεγάλα τραύματα της ιστορίας να παραμένουν ακόμη ανοιχτά.
A.V.: Η ταινία «Stopover» θέτει ενδιαφέροντα ερωτήματα γύρω από τη βία του πολέμου και τη σχέση της γυναίκας με αυτή. Υπάρχει κάποιο άλλο θέμα που θίγει και δεν είναι ορατό με την πρώτη ματιά;
Α. Λ.: Το βασικό είναι αυτό που εντοπίσατε. Όμως πίσω από όλα αυτά εγώ θα σταθώ σε μια βασική συνθήκη. Η ταινία αυτή είναι γραμμένη από γυναίκες δημιουργούς για γυναικείους πρωταγωνιστικούς χαρακτήρες. Δεν είναι πάντα κολακευτική η ταινία για τις γυναίκες. Δείχνει για παράδειγμα την ηρωίδα να γοητεύεται από το κακό και τη βία του πολέμου όπως ακριβώς κι ένας άντρας. Η σημασία της όμως βρίσκεται αλλού. Στο να προσθέτει άλλο ένα πετραδάκι στο γυναικείο οικοδόμημα που προσπαθεί να σηκώσει ανάστημα απέναντι στο ανδροκρατούμενο σινεμά. Σκεφτείτε πως η ιδεολογία του κινηματογράφου έχει διαμορφωθεί όλο τον περασμένο αιώνα, στα πρώτα χρόνια του δηλαδή. Με βάση αντρικές ταινίες, φτιαγμένες από άντρες συντελεστές που αναπαράγουν αντρικές φαντασιώσεις. Όλο αυτό εκτός από μονοδιάστατο είναι και κουραστικό και ξεπερασμένο πλέον.
A.V.: Η προετοιμασία για το ρόλο σας τι περιλάμβανε;
Α.Λ.: Επειδή είναι ένας κόσμος τελείως ξένος για μένα – και απωθητικός- μίλησα με μερικές στρατιωτίνες που βρέθηκαν στην εμπόλεμη ζώνη σε κάποιες αφρικανικές περιοχές. Όχι στο Αφγανιστάν. Οι εμπειρίες τους είναι δυνατές. Όμως το πιο ενδιαφέρον είναι να βρεις τους λόγους που οδηγήθηκαν εκεί. Διέκρινα μια λαχτάρα για δράση που όμως ανακατεύεται με την ηδονή της άσκησης εξουσίας και της επίδειξης ισχύος. Ήταν σαν άλλοθι το πρώτο σκεπτικό της οικονομικής ασφάλειας που παρέχει ο στρατός. Στην πραγματικότητα οι περισσότερες από τις γυναίκες αυτές που γνώρισα χρειάζονταν ένα νόημα στη ζωή τους. Ακόμη και να υπηρετήσουν την πατρίδα τους. Ο προβληματισμός των Κουλέν ανοίγει σε πολλά επίπεδα και ξεφεύγει από το πολεμικό στερεότυπο.
A.V.: Σε λίγο καιρό θα σας δούμε και στο «Assassin’s Creed» στο οποίο συμπρωταγωνιστείτε με τον Μάικλ Φασμπέντερ. Πρόκειται για ένα σίγουρο μπλοκμπάστερ, μια μεγάλη παραγωγή βασισμένη σε ένα βιντεογκέιμ. Η αλήθεια είναι πως δεν σας φανταζόμασταν σε μια τέτοια ταινία.
Α.Λ: Με γοητεύουν τα διαφορετικά είδη στο σινεμά αν και δύσκολα θα μπορούσα να φανταστώ κι εγώ πριν από λίγα χρόνια να παίξω σε μια ταινία όπως αυτή. Όπως δεν φανταζόμουν ότι θα έκανα μια ταινία για τον πόλεμο, τον οποίο απεχθάνομαι. Κι όμως έκανα το «Stopover» και μάλιστα προηγήθηκε εντατική γυμναστική για σχεδόν 3 μήνες, με βάρη και ειδικές ασκήσεις για να χτίσω το σώμα της στρατιωτίνας. Το «Assassin’s Creed» το έκανα κυρίως για το σκηνοθέτη, τον Τζάστιν Κούρτσελ (σ.σ. είχε υπογράψει το «Μάκμπεθ» με τους Φασμπέντερ- Κοτιγιάρ) που ήθελα να δουλέψω μαζί του. Δεν είναι σκηνοθέτης μεγάλων μπλοκμπάστερ και φαίνεται και στο φιλμ αυτό. Πολλές σκηνές δράσης είναι γυρισμένες αυθεντικά χωρίς πολλά εφέ και green screens. Επιπλέον ένας νέος χαρακτήρας (ακόμη και από βιντεογκέιμ) είναι πρόκληση για κάθε ηθοποιό.
* Η ταινία ταινία «Stopover» των αδελφών Κουλέν, κυκλοφορεί στις αίθουσες από τις 17 Νοεμβρίου 2016 σε διανομή Feelgοod.
H Delphine και Muriel Coulin, σκηνοθέτιδες της ταινίας "Stopover" (Photo: Richard Schroeder)
Έπεσε σαν κομήτης στο φετινό φεστιβάλ κινηματογράφου της Θεσσαλονίκης. Μέσα σε 24 ώρες κατάφερε να δει παλιούς κι αγαπημένους φίλους, να δώσει μερικές συνεντεύξεις για την ταινία «Stopover» στην οποία πρωταγωνιστεί, να χορέψει έξαλλα όπως ακριβώς κάνει και στις ταινίες που παίζει (βλέπε «Attenbergh», «Αστακό» αλλά και στο φιλμ των αδελφών Κουλέν), να γευτεί τα παραδοσιακά εδέσματα της πόλης και να αναχωρήσει με στυλ. Η Αριάν Λαμπέντ έκανε τη διαφορά στο φετινό φεστιβάλ χωρίς να προσπαθήσει ιδιαίτερα, όντας απλώς ο εαυτός της.
