Charlize Theron «Η ομορφιά, είναι δύναμη»

Κακιά βασίλισσα στο «Η Χιονάτη και ο Κυνηγός», που βγαίνει στις ελληνικές αίθουσες την επόμενη εβδομάδα, μία από τις πιο ταλαντούχες (και όμορφες) ηθοποιούς του Χόλιγουντ μίλησε στην A.V. για τα παραμύθια, τη μητρότητα, την ομορφιά και τον... Τζακ Νίκολσον.

Υποδύεστε την κακιά βασίλισσα στη «Χιονάτη και τον Κυνηγό», μια γυναίκα που προσπαθεί να μείνει νέα και όμορφη για πάντα με κάθε τίμημα. Στην πραγματική ζωή σας είστε σταρ του Χόλιγουντ. Υποθέτω ότι καταλαβαίνετε λίγο την κατάστασή της...

Δεν είμαι σίγουρη αν η εμμονή με την ομορφιά και τη νεότητα αφορά μόνο στο Χόλιγουντ, και όχι σε ολόκληρη την κοινωνία μας. Ειδικά για τις γυναίκες είναι πολύ πιο δύσκολο να μεγαλώνουν απ’ ό,τι οι άντρες. Και νομίζω ότι είναι παγκόσμιο φαινόμενο, δεν αφορά μόνο τη βιομηχανία του θεάματος. Είναι κάτι πιο βαθύ από απλή ματαιοδοξία, κάτι που νομίζω ότι φαίνεται στην ταινία, το τι ακριβώς αντιπροσωπεύει αυτή η εμμονή με την ομορφιά και τη νιότη. Νομίζω ότι η νεότητα και η ομορφιά είναι η δύναμή μας κατά κάποιον τρόπο, η αξία που μας αναγνωρίζει μέσω αυτών η κοινωνία. Όταν τα χάνεις είναι μια πολύ σκληρή εμπειρία για τις γυναίκες. Όχι μόνο γιατί δεν είσαι πιο όμορφη, αλλά γιατί αντιμετωπίζεις τη θνητότητά σου. Γερνά το πρόσωπό σου, το σώμα σου χάνει τις δυνάμεις του κι αυτό είναι κάτι σκληρό, κάτι που κανείς δεν θέλει να αντιμετωπίσει. Αλλά, αντίθετα από τη βασίλισσα Ραβένα, νιώθω τυχερή που με μεγάλωσαν γονείς που ήταν περισσότερο σαν τους γονείς της Χιονάτης, που μου έμαθαν από πολύ νωρίς ότι υπάρχει αξία στη σκληρή δουλειά και στο να βρίσκεις τη θέση σου στον κόσμο, πράγματα πολύ πιο ουσιαστικά για να γεμίζεις τη ζωή σου από την εξωτερική ομορφιά σου και μόνο. 

Είστε όμως μια πολύ όμορφη γυναίκα. Κάτι που συχνά στο Χόλιγουντ μπορεί να είναι επίσης ένα πρόβλημα. Το πρόβλημα του να σε πάρουν σοβαρά σαν ηθοποιό.

Ασφαλώς, αλλά δεν είναι μόνο δικό μου πρόβλημα. Δεν έχει να κάνει μόνο με το Χόλιγουντ, δεν έχει καν να κάνει αποκλειστικά με την ομορφιά. Είμαι σίγουρη ότι κι εσύ θα χρειάστηκε κάποια στιγμή να αποδείξεις την αξία σου, να κάνεις τους ανθρώπους να σε πάρουν στα σοβαρά. Είναι ένα κομμάτι της ζωής όλων μας, μια απαραίτητη διαδικασία που μας βοηθά να γίνουμε αυτοί που είμαστε. Δεν είναι πολλοί αυτοί που ξεκινούν τη ζωή τους έχοντας από την αρχή κερδίσει τα πάντα. Ευτυχώς, γιατί θεωρώ ότι να αποδείξεις στον εαυτό σου και στους άλλους ότι μπορείς να τα καταφέρεις με τις δικές σου δυνάμεις είναι κάτι απαραίτητο για να μπορέσεις να ζήσεις μια πλήρη κι ολοκληρωμένη ζωή.

Υποδύεστε την ηρωίδα σε ένα παραμύθι, έστω κι αν η εκδοχή της ταινίας σας είναι πολύ διαφορετική απ’ ό,τι θα περίμενε κανείς. Διαβάζατε παραμύθια όταν ήσασταν μικρή;

Γεννήθηκα και μεγάλωσα στη Νοτιά Αφρική, οπότε η μητέρα μου μού διάβαζε περισσότερο λαϊκές αφρικάνικες ιστορίες, αυτοί ήταν οι μύθοι που με μεγάλωσαν. Αργότερα, στην εφηβεία μου, διάβασα πολλά από τα δυτικά παραμύθια και τότε ανακάλυψα τους αδελφούς Γκριμ. Μου άρεσε πολύ το πόσο σκοτεινές ήταν οι ιστορίες τους.

Βασιστήκατε σε αυτή τη σκοτεινή πλευρά του παραμυθιού για να χτίσετε το χαρακτήρα σας εδώ; Διάβαζα κάπου ότι η έμπνευσή σας για τη Ραβένα ήρθε από την ερμηνεία του Τζακ Νίκολσον στη «Λάμψη».

Ναι, είναι αλήθεια. Ο [σκηνοθέτης] Ρούπερτ Σάντερς κι εγώ προσπαθούσαμε να κάνουμε το χαρακτήρα της βασίλισσας όσο το δυνατόν πιο αληθινό μπορούσαμε. Έχει να κάνει με τη δική μου  αδυναμία να υποδυθώ χαρακτήρες που δεν βασίζονται σε κάτι αληθινό. Προσπαθήσαμε, λοιπόν, να καταλάβουμε τις συνθήκες της ζωής της, το πώς κατέληξε να είναι τόσο αδίστακτη, σατανική. Ομολογώ ότι δυσκολευόμουν να αντιληφθώ το πώς ένας άνθρωπος μπορεί να βυθιστεί σε μια τέτοια παράνοια. Ένα βράδυ δεν μπορούσα να κοιμηθώ, άνοιξα πολύ αργά την τηλεόρασή μου και  έπαιζε τη «Λάμψη», τη σκηνή που ο Τζακ κάθεται στο μεγάλο δωμάτιο του ξενοδοχείου, πετάει το μπαλάκι του τένις στον τοίχο και μετά ανεβαίνει τη σκάλα μιλώντας στον εαυτό του, χάνοντας σιγά-σιγά το μυαλό του. Και ήταν ο τρόπος που ο Κιούμπρικ γύρισε τη σκηνή, το πώς έκανε το ξενοδοχείο να δείχνει τόσο αχανές, που έμοιαζε κάπως με το κάστρο μου και την απομόνωση που νιώθει η βασίλισσα μόνη σε εκείνο το τεράστιο δωμάτιο. Νομίζω ότι το χειρότερο που μπορείς να κάνεις σε ανθρώπους σαν τη Ραβένα ή το χαρακτήρα του Νίκολσον, ανθρώπους που νιώθουν την ανάγκη να έχουν τον έλεγχο απόλυτα, είναι να τους βάλεις σε καταστάσεις  όπου αναγκάζονται να εξαρτώνται από τη βοήθεια άλλων. Είναι σαν να τους κόβεις τα χέρια, τους τρελαίνει. Κυριολεκτικά. Ναι, λοιπόν, έκλεψα από τον Τζακ. Γιατί, όπως είπε κι ο Όρσον Ουέλς, αν είναι να κλέψεις, κλέψε από τους καλύτερους. Δεν νομίζω ότι κανείς μπορεί να δώσει μορφή στο κακό καλύτερα από τον Τζακ Νίκολσον και δεν λέω ότι έκανα τίποτα που να μοιάζει με τη δική του ερμηνεία, αλλά σίγουρα στάθηκε μια έμπνευση.

Είναι πιο διασκεδαστικό να παίζετε την κακιά;

Δεν ξέρω π;vς μπορεί να είναι το να κάνεις έναν «κακό» χαρακτήρα σε μια άλλη ταινία, αλλά σε αυτή ήταν αληθινά απολαυστικό. Είναι η πρώτη φορά που συμμετέχω σε μια ταινία τέτοιου μεγέθους, με τόσο εντυπωσιακά σκηνικά, τόσο υπέροχα κοστούμια, ένα φιλμ τόσο μεγαλεπήβολο.  Πάντα λέω ότι οι άνθρωποι του σινεμά είμαστε ακόμη παιδιά που παίζουμε στη δουλειά μας, αλλά οφείλω να πω πως αυτή η ταινία ήταν σαν να ζεις σε ένα κουκλόσπιτο ασύλληπτου μεγέθους. Το να μπαίνεις στο δωμάτιο  του θρόνου, να φοράς τα ρούχα το στέμμα, ήταν μια εμπειρία από μόνη της. Την πρώτη φορά που κάθισα στο θρόνο, όλο το δωμάτιο ησύχασε, το μόνο που άκουγες ήταν η ηχώ. Κατά κάποιο τρόπο αυτό σε βοηθά από μόνο του να καταλάβεις το χαρακτήρα. Να τον νιώσεις, να μπεις στη θέση του.

Δεν είναι η τελευταία μεγάλη ταινία που κάνετε, όμως. Ακολουθεί το «Prometheus» κι ετοιμάζεστε να γυρίσετε το ριμέικ του «Mad Max». Είναι κάτι που αναζητάτε; Ταινίες μεγαλύτερου βεληνεκούς ή πρόκειται για σύμπτωση;

Σίγουρα δεν ήταν κάτι σχεδιασμένο. Υποτίθεται πως δεν θα δούλευα φέτος, περιμένοντας να ξεκινήσουν τα γυρίσματα του «Mad Max», τα οποία όμως καθυστέρησαν, κι όταν μου πρότειναν αυτό το ρόλο τον βρήκα πολύ ενδιαφέροντα για να τον αρνηθώ. Όσο για το «Promethus», ήταν κάτι που ήθελα να κάνω για χρόνια, να δουλέψω με τον Ρίντλεϊ Σκοτ, οπότε επίσης ήταν μια θαυμάσια σύμπτωση ότι μπόρεσα να το κάνω. Αλλά ακόμη κι αν το θες, νομίζω είναι αδύνατο να έχεις τον απόλυτο έλεγχο των ταινιών που θα κάνεις. Αυτό που θέλω είναι να αφηγηθώ ενδιαφέρουσες ιστορίες κι αν το μπάτζεt είναι 2 εκατομμύρια δολάρια ή 200 δεν κάνει καμιά διαφορά.

Εκτός από τους ρόλους σας και το μέγεθος των ταινιών σας, όμως, υπήρξε μια πιο σημαντική αλλαγή στη ζωή σας τον περασμένο χρόνο. Υιοθετήσατε ένα παιδί. Τι σημαίνει αυτή η αλλαγή για εσάς; Η μητρότητα είναι όπως την περιμένατε;

Δεν ξέρω. Μιλάω με φίλες μου που έγιναν πρόσφατα μητέρες και παίρνω απ’ όλες παρόμοιες απαντήσεις, οπότε είμαι σίγουρη ότι δεν είναι κάτι που αισθάνομαι μόνο εγώ αλλά νιώθω σαν να ήταν κάτι γραφτό να γίνει. Δεν υπάρχει τίποτα στη μητρότητα που να σου προκαλεί έκπληξη, εκτός από το ότι είσαι σοκαρισμένη από το ότι η καρδιά σου μπορεί να χωράει τόση αγάπη. Κατά τα άλλα, είναι λες αυτό το παιδί κι εγώ ήταν μοιραίο να συναντηθούμε.

Ποια ήταν η στιγμή που το νιώσατε αυτό;

Πάντα ήξερα ότι ήθελε να υιοθετήσω. Πάντα. Δεν ήταν η τελευταία λύση για μένα, ξέρω ότι ακόμη κι αν είχα μια σχέση θα το έκανα ξανά. Η μητέρα μου βρήκε πριν λίγα χρόνια ένα γράμμα απ’ όταν ήμουν 8 ετών στο οποίο έγραφα για το ότι ήθελα να υιοθετήσω ένα παιδί, οπότε προφανώς είναι κάτι πολύ βαθύ.

Πώς το εξηγείτε;

Το ότι έγραψα αυτό το γράμμα στα 8 μου; Νομίζω ότι τότε ήθελα μάλλον πολύ ένα αδελφάκι. Αλλά είναι ενδιαφέρον νομίζω το ότι σκέφτηκα σε εκείνη την ηλικία, αντί να ζητήσω από τη μαμά μου να κάνει ένα παιδί, να υιοθετήσουμε  ένα. Οπότε πάντα είχα τη γνώση μιας τέτοιας διαδικασίας και  το ότι ήθελα να έρθει ένα παιδί στη ζωή μου με  αυτό τον τρόπο.

Και το ότι δουλεύετε περισσότερο από ποτέ αυτή την περίοδο; Είναι σύμπτωση;

Νομίζω ότι μπορείτε να ρωτήσετε όποια γυναίκα έγινε μόλις μητέρα, είτε γέννησε, είτε υιοθέτησε, και θα σας πει ότι τα παιδιά δεν έρχονται ποτέ όταν είναι η σωστή ώρα, όταν τα πράγματα είναι ήρεμα. Νομίζω, όλες οι μαμάδες λένε ότι έρχονται όταν η ζωή σου είναι στη πιο δύσκολη φάση της. Αλλά ίσως είναι καλύτερα έτσι. Σε βοηθούν να βάλεις προτεραιότητες, να καταλάβεις ποια είναι τα πράγματα που έχουν στ’ αλήθεια σημασία.

* «Η Χιονάτη κι ο Κυνηγός» βγαίνει στις ελληνικές αίθουσες στις 31 Μαΐου.